Etnisch geprofileerd
Kort na de grensovergang tussen Bosnië en Kroatië werden onze tassen etnisch geprofileerd.
Continue reading →Category: Non-fictie
De gespleten schouder
Het bagageluik van de bus van Split naar Zagreb kwam op mijn schouder terecht. Er bleef een dieprode schram achter met een lengte van ruim een decimeter, alsof iemand mijn rug als briefpapier had willen gebruiken en bij de L van Lieve was uitgeschoten toen de bus met hoge snelheid over een drempel reed.
Continue reading →Zwevend
Het raam stond open. Mijn vrouw werd wakker omdat ze ineens niet meer onder een deken lag. Nu trek ik die wel vaker bij haar weg, maar nog niet eerder door de hoogte in te gaan. Ik hing halverwege ons bed en het plafond en had de deken meegenomen. Mijn vrouw probeerde mij naar beneden […]
Continue reading →De Turkse bruiloft
Turkse bruiloften duren langer dan Nederlandse bruiloften. Dagen. Weken. Maanden, als je pech hebt. Onlangs mislukte een poging om het record van de langste bruiloft ooit te verbreken. Kort voor het einde van het feest overleed de bruidegom van ouderdom. De bruiloft die ik bezocht duurde drie dagen. De tweede dag was een rustdag. Die […]
Continue reading →Gat
‘Je hebt een gat in je hoofd’, zei ik tegen mijn zoon. ‘Een gat?’ Mijn zoon schrok. We waren aan het voetballen terwijl mijn dochter binnen zwemles had. Om 18.25 uur moesten we weer naar binnen. Hij wilde nog één bal. Eerst hij. Daarna ik. Hij trapte, ik miste, hij won. Daarna trapte ik de […]
Continue reading →Geen been (2)
‘Ze hebben m’n been eraf gehaald’, zei de dakloze zonder been toen ik weer eens naar de Jumbo ging. ‘Ik weet het’, zei ik, ‘wat is er gebeurd?’ Ontsteking. Z’n been was van binnenuit gaan rotten. Hij was al vaker met klachten naar de dokter geweest. Een paar jaar geleden hadden ze zijn tenen geamputeerd. […]
Continue reading →WC’s
Ooit ben ik verzeild geraakt in wat ik durf te noemen, al was het in 1984, het laatste jaren 60-seksfeest.
Continue reading →In mijn onderbroek
Ik zit in mijn onderbroek achter mijn computer. Mijn bovenbroek heb ik uitgetrokken omdat die nat is. Dat komt door de regen.
Continue reading →Geen been
Er zijn twee daklozenkrantverkopers bij de Jumbo met wie ik weleens een praatje maak. De dakloze met een scootmobiel, en de dakloze met een baardje. Heel erg diep gaan de gesprekjes niet. Omdat ik lang niet altijd kleingeld bij me heb, vraag ik soms of ik wat voor ze kan kopen. De eerste keer dat […]
Continue reading →Alleen thuis
Het was de maandag in de week van de langste dag van het jaar. ’s Ochtends staakten de Nederlandse Spoorwegen. Desondanks lukte het mijn vrouw vrij eenvoudig om in Haarlem te geraken. Het was zo’n dag dat het rubber van je fietsband samensmolt met het asfalt. ’s Middags haalde ik mijn kinderen op van school. […]
Continue reading →De baby-olifant in Artis
Warm gemaakt door het verslag van Sylvia Witteman spoedde ik me zodra ik even kon naar Artis om de baby-olifant te zien. De olifanten, een moeder, haar puberdochter en de baby, hadden een nieuwe tuin gekregen, naast hun oude, die nu diende als nachtverblijf. De nieuwe tuin was royaal van opzet: een voor Amsterdam Centrumbegrippen […]
Continue reading →Een vlotte bevalling
Al weken had ik bronchitis. “Oom dokter” zoals Kees onze huisarts Dr. Promes noemde, had mij verboden thuis te bevallen, laat staan op het drijvende eiland dat ik zelf uit afval in elkaar geknoopt had. Dat was een domper van jewelste op het feestelijke vooruitzicht, dat enkel een dwaze nullipare zoals ik kon koesteren.
Continue reading →Een praatje op straat
Kijk ik snap wel dat als je je de hele dag de blaren uit de tong lult om je waar aan de man te brengen, je niet verlegen zit om praatjes op straat. Zo niet ik. Ik tik voornamelijk urenlang cijfers in, naast andere eenzame besognes. Als ik de straat op ga, ben ik erg […]
Continue reading →Jonathan
Jonathan is ook een bewoner van het waterplein. Sinds hij hier woont is hij een begrip in ons buurtje. Hij tiranniseert ons namelijk met luidruchtige alsmede nachtelijke feestjes. Voordat u zeur roept 2 woorden: – vuurwerk om 4 uur ‘s nachts – schreeuwend met de hele party in de gracht duiken Dat werk. Vandaag staat […]
Continue reading →Mijn overbuurvrouw
Mijn overbuurvrouw en ik zijn tientallen jaren geleden tegelijk aan het waterplein komen wonen. Allebei als jonge immigranten, zij uit Anatolië, raad ik aan de uitbundig bedrukte nepzijden hoofddoek, op zn Turks geknoopt, die ze afwijkend genoeg ook binnenshuis draagt als ze alleen is, wat ze meestal is. Ze heeft een man geloof ik, maar […]
Continue reading →Een vis in de rouw
Onze vis, een sluierstaartje, was in de rouw. Hij hing al dagen in een hoek van het aquarium met zijn onooglijke koppie naar beneden. Dikke Witte met wie hij al tien jaar een paartje vormde, was op gezegende leeftijd dood gegaan.
Continue reading →Vet
Er raast een invasie van vet. Het lijf ligt weerloos als Egypte onder één der 10 plagen. Het vet valt uit de lucht door de huid. De huid verdort tot een perkamenten kruik, vol met vet. Het vet kruipt in de zwezerik, in de milt, het plastificeert de lever, vult de organen. Moleculen sterven aan […]
Continue reading →De spijt van een belabberde moeder
Nederlandse vrouwen worden op de hielen gezeten. Door de overheid, die de helft van zijn bevolking als melkkoe moet missen, door de feministen (“je moet onafhankelijk zijn!”) en door zichzelf (“je bent niets waard als je geen carrière maakt”). Daarbij lijden Nederlandse vrouwen aan het collectieve trauma van “de moeder met de thee.”
Continue reading →Bloed
Op de eerste tropische dag in het jaar des Heren 2017, zondag 9 april om precies te zijn, terwijl heel Nederland zich op zonovergoten terrassen ophoudt, sta ik vroeg op, doe ik mijn 35 jaar oude rode overal aan en rij met Mijnheer Oud Zeikwijf naar de ligplaats van zelfgeknoopt drijvend eiland de 888.
Continue reading →Een rugzak van Eurosonic
Met mijn Eurosonic-rugzak heb ik een haat-liefdeverhouding. Liefde omdat hij handig is als je spulletjes mee wil nemen. Haat omdat het lijkt alsof ik het cool vind dat ik in 2014 op Eurosonic was. Dat vind ik niet cool. Ik ga elk jaar naar Eurosonic. Dat hoort bij mijn werk. Het is niets om stoer […]
Continue reading →Liegen tegen Amnesty International
Bij het IJ-veer werd ik van achteren aangesproken door een gespeeld-joviale verkoopmedewerker van Amnesty International. ‘Hé man, lekker naar Eurosonic geweest een paar jaar geleden?’ Hij wist dat vanwege mijn rugzak. Ik zei dat ik al lid was van Amnesty. Met lid bedoelde ik donateur. Het werkte fantastisch. De jongen stak zijn duim op, mompelde […]
Continue reading →De kleinzoon van Albert Helman
Ik zou trouwen met de kleinzoon van Albert Helman, de Surinaamse schrijver.
Continue reading →De kunst van het zweven
Zwevend tussen hoop en vrees was ik mijn stempas kwijt. Normaal vind ik ‘m dan binnen een half uur, maar nu niet. Ik was ervan overtuigd dat ik hem een weekje eerder op de trap had zien liggen. Waarom ik er toen gewoon langs ben gelopen, zijn van die raadselen die van het leven zo’n […]
Continue reading →De geschiedenis van mijn racisme (2)
Ik groeide op in een dorp waar je een paar Marokkanen had en een enkele Surinamer. Hun ouders werkten in de botverwerkingsfabriek even verderop. De stinkfabriek in de volksmond. Niet omdat er buitenlanders werkten, maar omdat de fabriek een niet te harden stank produceerde die ons hele dorp teisterde als de wind uit het westen […]
Continue reading →De geschiedenis van mijn racisme (1)
Het is de eerste mop die ik mij herinner. Volgens mij was het op een camping in België of Noord-Frankrijk met een hoog percentage asfalt. We waren op doorreis. De mop ging over een Nederlander, een Belg en een Turk die een drinkwedstrijd hielden: wie het laatst naar de wc moest, had gewonnen. De Nederlander […]
Continue reading →