Het was de maandag in de week van de langste dag van het jaar. ’s Ochtends staakten de Nederlandse Spoorwegen. Desondanks lukte het mijn vrouw vrij eenvoudig om in Haarlem te geraken. Het was zo’n dag dat het rubber van je fietsband samensmolt met het asfalt. ’s Middags haalde ik mijn kinderen op van school. […]
Continue reading →Warm gemaakt door het verslag van Sylvia Witteman spoedde ik me zodra ik even kon naar Artis om de baby-olifant te zien. De olifanten, een moeder, haar puberdochter en de baby, hadden een nieuwe tuin gekregen, naast hun oude, die nu diende als nachtverblijf. De nieuwe tuin was royaal van opzet: een voor Amsterdam Centrumbegrippen […]
Continue reading →Al weken had ik bronchitis. “Oom dokter” zoals Kees onze huisarts Dr. Promes noemde, had mij verboden thuis te bevallen, laat staan op het drijvende eiland dat ik zelf uit afval in elkaar geknoopt had. Dat was een domper van jewelste op het feestelijke vooruitzicht, dat enkel een dwaze nullipare zoals ik kon koesteren.
Continue reading →Kijk ik snap wel dat als je je de hele dag de blaren uit de tong lult om je waar aan de man te brengen, je niet verlegen zit om praatjes op straat. Zo niet ik. Ik tik voornamelijk urenlang cijfers in, naast andere eenzame besognes. Als ik de straat op ga, ben ik erg […]
Continue reading →Jonathan is ook een bewoner van het waterplein. Sinds hij hier woont is hij een begrip in ons buurtje. Hij tiranniseert ons namelijk met luidruchtige alsmede nachtelijke feestjes. Voordat u zeur roept 2 woorden: – vuurwerk om 4 uur ‘s nachts – schreeuwend met de hele party in de gracht duiken Dat werk. Vandaag staat […]
Continue reading →Mijn overbuurvrouw en ik zijn tientallen jaren geleden tegelijk aan het waterplein komen wonen. Allebei als jonge immigranten, zij uit Anatolië, raad ik aan de uitbundig bedrukte nepzijden hoofddoek, op zn Turks geknoopt, die ze afwijkend genoeg ook binnenshuis draagt als ze alleen is, wat ze meestal is. Ze heeft een man geloof ik, maar […]
Continue reading →Onze vis, een sluierstaartje, was in de rouw. Hij hing al dagen in een hoek van het aquarium met zijn onooglijke koppie naar beneden. Dikke Witte met wie hij al tien jaar een paartje vormde, was op gezegende leeftijd dood gegaan.
Continue reading →Er raast een invasie van vet. Het lijf ligt weerloos als Egypte onder één der 10 plagen. Het vet valt uit de lucht door de huid. De huid verdort tot een perkamenten kruik, vol met vet. Het vet kruipt in de zwezerik, in de milt, het plastificeert de lever, vult de organen. Moleculen sterven aan […]
Continue reading →Nederlandse vrouwen worden op de hielen gezeten. Door de overheid, die de helft van zijn bevolking als melkkoe moet missen, door de feministen (“je moet onafhankelijk zijn!”) en door zichzelf (“je bent niets waard als je geen carrière maakt”). Daarbij lijden Nederlandse vrouwen aan het collectieve trauma van “de moeder met de thee.”
Continue reading →Op de eerste tropische dag in het jaar des Heren 2017, zondag 9 april om precies te zijn, terwijl heel Nederland zich op zonovergoten terrassen ophoudt, sta ik vroeg op, doe ik mijn 35 jaar oude rode overal aan en rij met Mijnheer Oud Zeikwijf naar de ligplaats van zelfgeknoopt drijvend eiland de 888.
Continue reading →Met mijn Eurosonic-rugzak heb ik een haat-liefdeverhouding. Liefde omdat hij handig is als je spulletjes mee wil nemen. Haat omdat het lijkt alsof ik het cool vind dat ik in 2014 op Eurosonic was. Dat vind ik niet cool. Ik ga elk jaar naar Eurosonic. Dat hoort bij mijn werk. Het is niets om stoer […]
Continue reading →Bij het IJ-veer werd ik van achteren aangesproken door een gespeeld-joviale verkoopmedewerker van Amnesty International. ‘Hé man, lekker naar Eurosonic geweest een paar jaar geleden?’ Hij wist dat vanwege mijn rugzak. Ik zei dat ik al lid was van Amnesty. Met lid bedoelde ik donateur. Het werkte fantastisch. De jongen stak zijn duim op, mompelde […]
Continue reading →Ik zou trouwen met de kleinzoon van Albert Helman, de Surinaamse schrijver.
Continue reading →Zwevend tussen hoop en vrees was ik mijn stempas kwijt. Normaal vind ik ‘m dan binnen een half uur, maar nu niet. Ik was ervan overtuigd dat ik hem een weekje eerder op de trap had zien liggen. Waarom ik er toen gewoon langs ben gelopen, zijn van die raadselen die van het leven zo’n […]
Continue reading →Ik groeide op in een dorp waar je een paar Marokkanen had en een enkele Surinamer. Hun ouders werkten in de botverwerkingsfabriek even verderop. De stinkfabriek in de volksmond. Niet omdat er buitenlanders werkten, maar omdat de fabriek een niet te harden stank produceerde die ons hele dorp teisterde als de wind uit het westen […]
Continue reading →Het is de eerste mop die ik mij herinner. Volgens mij was het op een camping in België of Noord-Frankrijk met een hoog percentage asfalt. We waren op doorreis. De mop ging over een Nederlander, een Belg en een Turk die een drinkwedstrijd hielden: wie het laatst naar de wc moest, had gewonnen. De Nederlander […]
Continue reading →Mijn zoon vroeg hoe oud ik was toen ik van mijn ouders mijn eerste telefoon kreeg. Ik moest hier even over nadenken. ‘Vijfentwintig’, zei ik toen maar. ‘Echt?’, zei hij. ‘Nee’, zei ik. En legde uit dat er nog geen mobiele telefoon bestond toen ik jong was. ‘Ja, ze bestonden wel’, zei ik, ‘maar ze […]
Continue reading →Wij reden naar Valkenburg, mijn dochter bedacht een spel. Raad het goede antwoord. “Oké”, zei ze, “wat is het goede antwoord: verkeersbord, haar, konijn, gras.” Mijn zoon wilde weten wat de vraag was. “De vraag is”, zei mijn dochter, “wat is het goede antwoord?” “Ja maar”, zei hij boos, “wat is de vraag?” “Hoooo”, zei […]
Continue reading →Mijn ouders waren op vakantie, ik had het huis alleen. En de auto van mijn moeder tot mijn beschikking. Wij speelden tot diep in de nacht Mickey Mouse op de Playstation van mijn broertje. Mickey dartelde door een magisch heldere wereld en riep zo nu en dan iets. We speelden door tot een uur of […]
Continue reading →Sven speelde met een pakje blauwe Gauloises. “Mag ik een sigaret”, vroeg ik hem. “Je bent de vierde al vanavond”, zei hij. “Maar geen nood, ik heb nog een pakje.” We gingen samen naar buiten. Daar stond de zoon van de eigenares te praten met een andere man. Kaal. En een lichaam dat te groot […]
Continue reading →Vroeger, niet lang nadat ik God had afgezworen als reële mogelijkheid om in te geloven, sloot ik weddenschappen met Hem af die Hij nooit kon winnen. Dan gaf ik Hem opdrachten om het onmogelijke te doen. Lukte het Hem toch, dan zou ik mijn atheïsme opgeven en weer in Hem geloven. Dan vroeg ik Hem […]
Continue reading →Wat ik ook nog las tijdens mijn vakantie: De Zevende Functie van Taal van Laurent Binet. Het boek speelt zich af in intellectuele kringen van het Frankrijk eind jaren ’70. De post-structuralisten zijn aan de macht. Hoofdpersoon is een filosofiedocent die gedwongen wordt de dood van Roland Barthes op te helderen. Hij komt in een […]
Continue reading →Mijn woorden zullen door een aantal mensen worden gelezen om vervolgens tot in de eeuwigheid onzichtbaar te blijven. Dat geldt niet alleen voor mijn woorden, maar ook voor die van pak ‘m beet Franz Kafka. Wellicht wordt die over tienduizend jaar nog gelezen. Maar over honderdduizend jaar alweer heel wat minder. En over tien miljoen […]
Continue reading →Op de tweede bewolkte dag van onze vakantie waren wij naar de grotten van Villars gegaan. De grotten waren in 1953 ontdekt. De Franse overheid had het verboden om foto’s met flits te maken, om zo de stalactieten en stalagmieten te beschermen. Halverwege kregen we een licht-en-geluidshow voorgeschoteld die de grond deed trillen. Aan […]
Continue reading →In het campingcafé vertelde de jongen achter de bar aan een ouder echtpaar dat dit de eerste dag sinds tijden was dat er wolken waren en de temperatuur onder de 30 graden was gezakt. “Geniet er maar van”, zei hij. Zo vaak kwam dat hier niet voor en lang zou het niet duren. Sven was […]
Continue reading →