Ik weet niet of ik gecremeerd of begraven wil worden. Het maakt me niet zoveel uit. Aan de leeuwen of gieren gevoerd worden lijkt me wel wat. Dat hoeft niet voor het publiek, zo exhibitionistisch ben ik nu ook weer niet. De overblijfselen mogen worden verbrand, de as mag in een urn in het venster […]
Continue reading →Niet zonder trots kan ik mededelen dat het mij als kersverse secretaris van de Vereniging Voor Mensen Die Nooit Iets Afma is gelukt om het jaaroverzicht voor meer dan de helft klaar te hebben gekregen. Ik ben maar liefst tot november gekomen! Dat was nog nooit voorgekomen, vertelde de penningmeester mij. Hij wilde nog iets […]
Continue reading →Ons appartement aan het Bos & Lommerplein keek uit op een hotel zonder gordijnen. De hotelgasten wisten dit niet. Je kon zien hoe ze uit de douche stapten, hoe ze zich klaar maakten om uit te gaan, hoe ze op bed ploften, hoe ze seks hadden. Op een zomeravond keek ik een klein half uur […]
Continue reading →In de snackbar hing een briefje dat ze op 1 januari om 18.00 uur dichtgingen. Het was 18.30 uur en de snackbar was nog stampvol. Terwijl ik stond te wachten op mijn patat waren vijf jongens bezig met afrekenen. Ieder voor zich. Een van de jongens legde zijn pasje op het pinautomaat. De betaling mislukte. […]
Continue reading →Mijn schoonmoeder doet een keukenkastje open. Een wijnglas tuimelt naar beneden. Kelk eerst. Bovenop een koffiekopje. Zowel koffiekop als wijnglas blijven heel. ‘Het universum is mij de laatste tijd goed gezind’, zegt ze. Ze vertelt over een paar avonden eerder. Ze was aardappeltjes aan het bakken. Tijdens het bakken ging de telefoon. Ze nam op. […]
Continue reading →De zanger van VOF de Kunst gaf in Tilburg een gratis concert voor 1.500 Suzannes. Dit bij wijze van excuus voor de strofe ‘Suzanne, ik ben stapelgek op jou’. Zoiets heeft Paolo Conte nou nooit gedaan voor mij. Terwijl mensen vaak spontaan de outro van Max beginnen te neuriën als ze mijn naam horen. […]
Continue reading →‘Het leven overkomt jou’, zegt mijn vrouw weleens als er iets buiten mijn weten om heeft plaatsgevonden terwijl ik alle ruimte had om er invloed op uit te oefenen. Sinds ons verblijf in Edinburgh is mijn scheerschuim op. Ben ik in de supermarkt, dan vergeet ik om nieuwe te kopen. Gevolg: ik heb een baardje […]
Continue reading →Onze dochter ging afzwemmen voor haar A-diploma. Maar toen zag ze mijn nieuwe fietstassen en sloegen de stoppen door. Ze had een verjaardagsfeestje van een schoolvriendinnetjes achter de rug. De dag ervoor was de laatste schooldag geweest. In een vlaag van verstandsverbijstering had mijn vrouw het goed gevonden dat onze kinderen samen met een buurjongetje […]
Continue reading →‘Jullie zijn de vijfde bewoner in twintig jaar’, waren zijn eerste woorden toen ik me voorstelde. Alsof ons huis gedoemd was. De vorige bewoner van ons huis noemde hem ‘de Indiaan’. Vanwege zijn zwarte staart. Onze kinderen kende hem als buurman Bloemetje. Vanwege de bloemetjes voor zijn huis. Oudere bewoners noemden hem Ben. Vanwege de […]
Continue reading →Er staat al een tijdje een koe in onze tuin. Geen idee hoe die daar gekomen was. Onze niet al te grote stadstuin wordt aan alle kanten omheind door twee heggen, een muurtje, een schutting en ons huis. In de grootste heg zit weliswaar een gat doordat ik ‘m ooit iets te enthousiast had gesnoeid, […]
Continue reading →Het gevoel van een zelf hebben is enigszins paradoxaal.
Continue reading →Je hebt de magische blik nodig om de mensen boeiend te vinden. Zonder de magische blik zijn wij toch allemaal stakkers die tegen de klippen op ploeteren tot we als een berg rottend vlees op een mortuariumplank eindigen.
Continue reading →Afgelopen woensdag rond de klok van twee, sprak ik voor de duur van een klein half uur vloeiend Chinees. Hoe dat zo kwam, ik durf het u niet te zeggen. Soms gebeuren die dingen. Helaas had ik niemand in mijn buurt om Chinees tegen te spreken. Of beter gezegd: er waren genoeg mensen in mijn […]
Continue reading →De ander zal geheid roepen: “wat zit je te nixen?” “ga toch aan het werk?” “heb je niets beters te doen?”
Continue reading →Het is jammer dat het bovennatuurlijke, heden ten dage, als acceptabele verklaringsgrond voor alledaagse raadsels vrijwel geheel uit beeld verdwenen is. Men is er tegenwoordig op gebrand om stante pede een logische uitleg voor zijn gebrek aan inzicht te kunnen opvoeren, zelfs in die gevallen in welke een onlogische, hoe buitenissig in eerste instantie misschien ook, […]
Continue reading →
‘Zijn stijve snaren verlangden bespeeld te worden’, lees ik op het bordje van De vrolijke vioolspeler uit 1623 van Gerard van Honthorst. Op het schilderij zien we een vrolijke baardaap met in zijn ene hand een leeg glas en in zijn andere hand de viool. De 17de-eeuwer wist genoeg. Naast de vrolijke vioolspeler hangt De […]
Continue reading →Boven, in het rokershok van café Papeneiland, zaten een wat oudere man en een vrouw tegenover elkaar. De vrouw deed me denken aan Elsbeth Etty, maar was het volgens mij niet. Hij dronk een borreltje, zij witte wijn. Aan haar lijzige dictie te horen, was dit niet het eerste wijntje dat zij deze dag had gedronken. […]
Continue reading →Na drie weken had ik eindelijk de Rubiks kubus opgelost. Ik ging speciaal naar boven om het mevrouw Molovich te vertellen. Ze had het al begrepen. In mijn vreugdekreet had ik de woorden ‘Rubiks kubus’ laten vallen. Ze vond het wel sexy, dat het me gelukt was. Dit bevreemdde haar enigszins. Ik vertelde dat ik hetzelfde had […]
Continue reading →Een man was bezig een wasbeer te bevrijden die verstrikt zat in de beschermhoes van zijn auto. De wasbeer probeerde zijn bevrijder te bijten. Vanaf het begin van het filmpje wist ik dat de wasbeer het ging redden. Anders had het filmpje niet zoveel hartjes gekregen. Toch bleef ik kijken. Tot halverwege het filmpje, het […]
Continue reading →‘Eén meute, één beat, één dj’ heette het artikel in de NRC. Helaas kon ik het niet lezen want het NRC had het artikel teruggetrokken ‘omdat het niet voldeed aan de kwaliteitseisen van de NRC’. Het lijkt er verdacht veel op dat dit weer een typisch staaltje NRC-hypocrisie is, want volgens mij kwam de NRC […]
Continue reading →… en daaropvolgende herrijzing, als bedorven brood wat weer omhoog komt zetten. Door schimmels. Andere schimmels.
Continue reading →“Jongens, even stil nu. Zoals jullie zien hebben we vandaag de papa van M. in de klas. Hij gaat zo een liedje met jullie oefenen voor onze musical over de oertijd. Maar, het is ook dierendag. En een paar van jullie hebben een dier meegenomen. Manon heeft haar konijn. En Noël zijn hond. En, Lisa, wat […]
Continue reading →Het lag voor het oprapen. Zoveel was duidelijk. Het enige wat ik hoefde te doen, was mijn hand uit te steken en ik had het. Maar het lukte niet mijn hand uit te steken. Nee, dat was het niet. Het lukte wel mijn hand uit te steken, maar dan greep ik mis. Alhoewel, ik greep […]
Continue reading →Ongeveer precies tweeëntwintig jaar geleden. Samen met een paar medestudenten van de UvA sta ik op de Dam. Het is de laatste dag van de introductieweek, omstreeks middernacht. Het heeft net geregend, de grijze straatsteentjes glimmen, wij eten een frietje en bevinden ons op het Paleis op de Dam-gedeelte van de Dam. Aan de overkant, […]
Continue reading →Tussen de vaardigheden die ik in mijn leven heb opgedaan, bevindt zich snel en foutloos boekhouden. Voor iemand met mijn soort hersenen een ware overwinning, waar ik trots op was, naast dat ik er profijt van heb gehad. Dat positieve gevoel was geen lang leven beschoren.
Continue reading →