‘Je lichaam wordt toch aangestuurd door je hersens?’, vraagt mijn dochter ineens. We zitten aan de ontbijttafel. ‘Zeker’, zeg ik. Zo ben ik op dit moment een cracker met pindakaas aan het smeren, met dank aan mijn hersens die daartoe opdracht hadden gegeven. Andersom gebeurt natuurlijk ook: mijn vingers vertellen aan mijn hersens dat ik een […]
Continue reading →De hotelbaas had twee fietsen voor ons klaargezet. Op zijn aanraden reden we richting Franeker. Dan kregen we een mooi beeld van wat dit gebied te bieden had. Dit gebied had voornamelijk weilanden en wind te bieden. Iets na Mantgum kwamen we langs een begraafplaats. Tussen de graven stond een hoge stenen toren. Er omheen […]
Continue reading →Mijn zoon weet ineens dingen die ik niet weet. Dat er een man heeft bestaan die een heel vliegtuig heeft opgegeten bijvoorbeeld. Tuurlijk, zei ik sarcastisch toen hij het vertelde, ik heb zelf in mijn jeugd vier auto’s en een bouwlamp opgegeten. Nu had ik een Boeing 747 in gedachte had toen mijn zoon vertelde […]
Continue reading →In de hoop op het nieuws te komen en de woede van menig klimaatscepticus te wekken, wilden wij onze negenjarige zoon een bord laten vasthouden met de tekst: ‘Liever een katholieke priester in mijn kont, dan het klimaat naar de klote.’ Dat zou de politiek wel wakker schudden! Mijn vrouw vertelde dit de dag voor […]
Continue reading →“We zijn net begonnen” viel als de guillotine. Zij hield haar lachen steevast in terwijl ik de minuten telde uit het langste halfuur van mijn leven.
Continue reading →‘Stellen gelukkiger als mannen kostwinner is’ las ik in De Volkskrant. Socioloog Niels Blom had deze conclusie in zijn proefschrift getrokken. Daarvoor heeft hij de antwoorden van vragenlijsten geanalyseerd die waren voorgelegd aan heteroseksuele koppels uit Australië, Nederland en het Verenigd Koninkrijk. De stellen waren tussen de 24 en 65 jaar oud, werden tussen de […]
Continue reading →Gerrit-Jan Konijnenberg werd aangekondigd als de enige Nederlander die in de jaren ’80 op redelijk hoog niveau aan schansspringen deed en daardoor de enige Nederlander die Matty Nykänen van dichtbij had meegemaakt. Het was in de dagen dat de springers hun ski’s nog naast elkaar hielden. Konijnenberg was geschokt door de dood van de legendarische […]
Continue reading →Ik weet niet of ik gecremeerd of begraven wil worden. Het maakt me niet zoveel uit. Aan de leeuwen of gieren gevoerd worden lijkt me wel wat. Dat hoeft niet voor het publiek, zo exhibitionistisch ben ik nu ook weer niet. De overblijfselen mogen worden verbrand, de as mag in een urn in het venster […]
Continue reading →Niet zonder trots kan ik mededelen dat het mij als kersverse secretaris van de Vereniging Voor Mensen Die Nooit Iets Afma is gelukt om het jaaroverzicht voor meer dan de helft klaar te hebben gekregen. Ik ben maar liefst tot november gekomen! Dat was nog nooit voorgekomen, vertelde de penningmeester mij. Hij wilde nog iets […]
Continue reading →Ons appartement aan het Bos & Lommerplein keek uit op een hotel zonder gordijnen. De hotelgasten wisten dit niet. Je kon zien hoe ze uit de douche stapten, hoe ze zich klaar maakten om uit te gaan, hoe ze op bed ploften, hoe ze seks hadden. Op een zomeravond keek ik een klein half uur […]
Continue reading →In de snackbar hing een briefje dat ze op 1 januari om 18.00 uur dichtgingen. Het was 18.30 uur en de snackbar was nog stampvol. Terwijl ik stond te wachten op mijn patat waren vijf jongens bezig met afrekenen. Ieder voor zich. Een van de jongens legde zijn pasje op het pinautomaat. De betaling mislukte. […]
Continue reading →Mijn schoonmoeder doet een keukenkastje open. Een wijnglas tuimelt naar beneden. Kelk eerst. Bovenop een koffiekopje. Zowel koffiekop als wijnglas blijven heel. ‘Het universum is mij de laatste tijd goed gezind’, zegt ze. Ze vertelt over een paar avonden eerder. Ze was aardappeltjes aan het bakken. Tijdens het bakken ging de telefoon. Ze nam op. […]
Continue reading →De zanger van VOF de Kunst gaf in Tilburg een gratis concert voor 1.500 Suzannes. Dit bij wijze van excuus voor de strofe ‘Suzanne, ik ben stapelgek op jou’. Zoiets heeft Paolo Conte nou nooit gedaan voor mij. Terwijl mensen vaak spontaan de outro van Max beginnen te neuriën als ze mijn naam horen. […]
Continue reading →‘Het leven overkomt jou’, zegt mijn vrouw weleens als er iets buiten mijn weten om heeft plaatsgevonden terwijl ik alle ruimte had om er invloed op uit te oefenen. Sinds ons verblijf in Edinburgh is mijn scheerschuim op. Ben ik in de supermarkt, dan vergeet ik om nieuwe te kopen. Gevolg: ik heb een baardje […]
Continue reading →Onze dochter ging afzwemmen voor haar A-diploma. Maar toen zag ze mijn nieuwe fietstassen en sloegen de stoppen door. Ze had een verjaardagsfeestje van een schoolvriendinnetjes achter de rug. De dag ervoor was de laatste schooldag geweest. In een vlaag van verstandsverbijstering had mijn vrouw het goed gevonden dat onze kinderen samen met een buurjongetje […]
Continue reading →‘Jullie zijn de vijfde bewoner in twintig jaar’, waren zijn eerste woorden toen ik me voorstelde. Alsof ons huis gedoemd was. De vorige bewoner van ons huis noemde hem ‘de Indiaan’. Vanwege zijn zwarte staart. Onze kinderen kende hem als buurman Bloemetje. Vanwege de bloemetjes voor zijn huis. Oudere bewoners noemden hem Ben. Vanwege de […]
Continue reading →Er staat al een tijdje een koe in onze tuin. Geen idee hoe die daar gekomen was. Onze niet al te grote stadstuin wordt aan alle kanten omheind door twee heggen, een muurtje, een schutting en ons huis. In de grootste heg zit weliswaar een gat doordat ik ‘m ooit iets te enthousiast had gesnoeid, […]
Continue reading →Het gevoel van een zelf hebben is enigszins paradoxaal.
Continue reading →Je hebt de magische blik nodig om de mensen boeiend te vinden. Zonder de magische blik zijn wij toch allemaal stakkers die tegen de klippen op ploeteren tot we als een berg rottend vlees op een mortuariumplank eindigen.
Continue reading →Afgelopen woensdag rond de klok van twee, sprak ik voor de duur van een klein half uur vloeiend Chinees. Hoe dat zo kwam, ik durf het u niet te zeggen. Soms gebeuren die dingen. Helaas had ik niemand in mijn buurt om Chinees tegen te spreken. Of beter gezegd: er waren genoeg mensen in mijn […]
Continue reading →De ander zal geheid roepen: “wat zit je te nixen?” “ga toch aan het werk?” “heb je niets beters te doen?”
Continue reading →Het is jammer dat het bovennatuurlijke, heden ten dage, als acceptabele verklaringsgrond voor alledaagse raadsels vrijwel geheel uit beeld verdwenen is. Men is er tegenwoordig op gebrand om stante pede een logische uitleg voor zijn gebrek aan inzicht te kunnen opvoeren, zelfs in die gevallen in welke een onlogische, hoe buitenissig in eerste instantie misschien ook, […]
Continue reading →
‘Zijn stijve snaren verlangden bespeeld te worden’, lees ik op het bordje van De vrolijke vioolspeler uit 1623 van Gerard van Honthorst. Op het schilderij zien we een vrolijke baardaap met in zijn ene hand een leeg glas en in zijn andere hand de viool. De 17de-eeuwer wist genoeg. Naast de vrolijke vioolspeler hangt De […]
Continue reading →Boven, in het rokershok van café Papeneiland, zaten een wat oudere man en een vrouw tegenover elkaar. De vrouw deed me denken aan Elsbeth Etty, maar was het volgens mij niet. Hij dronk een borreltje, zij witte wijn. Aan haar lijzige dictie te horen, was dit niet het eerste wijntje dat zij deze dag had gedronken. […]
Continue reading →Na drie weken had ik eindelijk de Rubiks kubus opgelost. Ik ging speciaal naar boven om het mevrouw Molovich te vertellen. Ze had het al begrepen. In mijn vreugdekreet had ik de woorden ‘Rubiks kubus’ laten vallen. Ze vond het wel sexy, dat het me gelukt was. Dit bevreemdde haar enigszins. Ik vertelde dat ik hetzelfde had […]
Continue reading →