‘Jullie zijn de vijfde bewoner in twintig jaar’, waren zijn eerste woorden toen ik me voorstelde. Alsof ons huis gedoemd was. De vorige bewoner van ons huis noemde hem ‘de Indiaan’. Vanwege zijn zwarte staart. Onze kinderen kende hem als buurman Bloemetje. Vanwege de bloemetjes voor zijn huis. Oudere bewoners noemden hem Ben. Vanwege de […]
Continue reading →Er staat al een tijdje een koe in onze tuin. Geen idee hoe die daar gekomen was. Onze niet al te grote stadstuin wordt aan alle kanten omheind door twee heggen, een muurtje, een schutting en ons huis. In de grootste heg zit weliswaar een gat doordat ik ‘m ooit iets te enthousiast had gesnoeid, […]
Continue reading →Het gevoel van een zelf hebben is enigszins paradoxaal.
Continue reading →Je hebt de magische blik nodig om de mensen boeiend te vinden. Zonder de magische blik zijn wij toch allemaal stakkers die tegen de klippen op ploeteren tot we als een berg rottend vlees op een mortuariumplank eindigen.
Continue reading →Afgelopen woensdag rond de klok van twee, sprak ik voor de duur van een klein half uur vloeiend Chinees. Hoe dat zo kwam, ik durf het u niet te zeggen. Soms gebeuren die dingen. Helaas had ik niemand in mijn buurt om Chinees tegen te spreken. Of beter gezegd: er waren genoeg mensen in mijn […]
Continue reading →De ander zal geheid roepen: “wat zit je te nixen?” “ga toch aan het werk?” “heb je niets beters te doen?”
Continue reading →Het is jammer dat het bovennatuurlijke, heden ten dage, als acceptabele verklaringsgrond voor alledaagse raadsels vrijwel geheel uit beeld verdwenen is. Men is er tegenwoordig op gebrand om stante pede een logische uitleg voor zijn gebrek aan inzicht te kunnen opvoeren, zelfs in die gevallen in welke een onlogische, hoe buitenissig in eerste instantie misschien ook, […]
Continue reading →
‘Zijn stijve snaren verlangden bespeeld te worden’, lees ik op het bordje van De vrolijke vioolspeler uit 1623 van Gerard van Honthorst. Op het schilderij zien we een vrolijke baardaap met in zijn ene hand een leeg glas en in zijn andere hand de viool. De 17de-eeuwer wist genoeg. Naast de vrolijke vioolspeler hangt De […]
Continue reading →Boven, in het rokershok van café Papeneiland, zaten een wat oudere man en een vrouw tegenover elkaar. De vrouw deed me denken aan Elsbeth Etty, maar was het volgens mij niet. Hij dronk een borreltje, zij witte wijn. Aan haar lijzige dictie te horen, was dit niet het eerste wijntje dat zij deze dag had gedronken. […]
Continue reading →Na drie weken had ik eindelijk de Rubiks kubus opgelost. Ik ging speciaal naar boven om het mevrouw Molovich te vertellen. Ze had het al begrepen. In mijn vreugdekreet had ik de woorden ‘Rubiks kubus’ laten vallen. Ze vond het wel sexy, dat het me gelukt was. Dit bevreemdde haar enigszins. Ik vertelde dat ik hetzelfde had […]
Continue reading →Een man was bezig een wasbeer te bevrijden die verstrikt zat in de beschermhoes van zijn auto. De wasbeer probeerde zijn bevrijder te bijten. Vanaf het begin van het filmpje wist ik dat de wasbeer het ging redden. Anders had het filmpje niet zoveel hartjes gekregen. Toch bleef ik kijken. Tot halverwege het filmpje, het […]
Continue reading →‘Eén meute, één beat, één dj’ heette het artikel in de NRC. Helaas kon ik het niet lezen want het NRC had het artikel teruggetrokken ‘omdat het niet voldeed aan de kwaliteitseisen van de NRC’. Het lijkt er verdacht veel op dat dit weer een typisch staaltje NRC-hypocrisie is, want volgens mij kwam de NRC […]
Continue reading →… en daaropvolgende herrijzing, als bedorven brood wat weer omhoog komt zetten. Door schimmels. Andere schimmels.
Continue reading →“Jongens, even stil nu. Zoals jullie zien hebben we vandaag de papa van M. in de klas. Hij gaat zo een liedje met jullie oefenen voor onze musical over de oertijd. Maar, het is ook dierendag. En een paar van jullie hebben een dier meegenomen. Manon heeft haar konijn. En Noël zijn hond. En, Lisa, wat […]
Continue reading →Het lag voor het oprapen. Zoveel was duidelijk. Het enige wat ik hoefde te doen, was mijn hand uit te steken en ik had het. Maar het lukte niet mijn hand uit te steken. Nee, dat was het niet. Het lukte wel mijn hand uit te steken, maar dan greep ik mis. Alhoewel, ik greep […]
Continue reading →Ongeveer precies tweeëntwintig jaar geleden. Samen met een paar medestudenten van de UvA sta ik op de Dam. Het is de laatste dag van de introductieweek, omstreeks middernacht. Het heeft net geregend, de grijze straatsteentjes glimmen, wij eten een frietje en bevinden ons op het Paleis op de Dam-gedeelte van de Dam. Aan de overkant, […]
Continue reading →Tussen de vaardigheden die ik in mijn leven heb opgedaan, bevindt zich snel en foutloos boekhouden. Voor iemand met mijn soort hersenen een ware overwinning, waar ik trots op was, naast dat ik er profijt van heb gehad. Dat positieve gevoel was geen lang leven beschoren.
Continue reading →Het raam stond open. Mijn vrouw werd wakker omdat ze ineens niet meer onder een deken lag. Nu trek ik die wel vaker bij haar weg, maar nog niet eerder door de hoogte in te gaan. Ik hing halverwege ons bed en het plafond en had de deken meegenomen. Mijn vrouw probeerde mij naar beneden […]
Continue reading →Op m’n vouwfietsje fietste ik richting Ruigoord. Ergens op de Noordzeeweg, vlak voor het stukje land waar de stadsnomaden hun caravans hebben staan, stond een grotere caravan met een glimmende, zwarte Mercedes ervoor. Een jongetje van een jaar of tien stond voor de Mercedes. Even later fietste hij naast me. Op het gras. Met een […]
Continue reading →‘Goedenavond, heeft u een bonuskaart?’ ‘Nee.’ ‘Spaart u Airmiles?’ ‘Nee.’ ‘Heeft u interesse in een kassakoopje? De Sportlife is in de aanbieding.’ ‘Nee hoor, ik heb alles wat ik hebben wil.’ ‘Dat is dan 21,95. Wilt u de kassabon?’ ‘Nee.’ ‘Spaart u zegels voor het luxe servies?’ ‘Nee.’ ‘En voor de messenset?’ ‘Nee, ook niet.’ […]
Continue reading →Ik stond in de rij voor de wc. Straks zou er een of andere band optreden. We bevonden ons een meter of twintig boven Reykjavik. Een jongen melde zich. Hij zag er witjes uit. Maar we bevonden ons in IJsland, er zagen er wel meer wat witjes uit. Nog één iemand voor me en ik […]
Continue reading →‘Als we stil moeten zijn, moeten we denken aan de doden van de oorlog’, zegt mijn zoon. Ik zit met hem aan tafel. Pizza te eten. Samen met een vriendje dat blijft slapen. ‘Maar aan wie moet ik dan denken? Ik ken helemaal niemand die in de oorlog is doodgegaan.’ ‘Misschien ken je Anne Frank’, […]
Continue reading →De koning belde. Hij had de jaarlijkse ranglijst voor grappigste mensen op aarde ontvangen. Ik was voor het zoveelste jaar op rij zo’n 600 plaatsen gezakt. ‘Je staat inmiddels op plaats 12674, Max’, zei hij. En liet een stilte vallen. Ik liet de stilte stilte zijn. ‘Je begrijpt dat wij daar niet blij mee zijn.’ […]
Continue reading →Vlak voordat we bij de Ekko naar binnen gingen, zagen we J., die ik al een jaar of tien niet had gezien. Hij had zijn beste vriend bij zich die ik al meer dan twintig jaar niet had gezien. Ze zaten een klas hoger dan ik. Echt goed heb ik ze nooit gekend, dus veel […]
Continue reading →Nederlandse vrouwen worden op de hielen gezeten. Door de overheid, die de helft van zijn bevolking als melkkoe moet missen, door de feministen (“je moet onafhankelijk zijn!”) en door zichzelf (“je bent niets waard als je geen carrière maakt”). Daarbij lijden Nederlandse vrouwen aan het collectieve trauma van “de moeder met de thee.”
Continue reading →