Begin mei had ik een liedje geschreven op de melodie van La Bohème van Charles Aznavour. Quarantaine geheten. Waar Aznavour Laaa bohème zingt, dacht ik Quaa-rantaine. Het ging over de vreemde tijd waarin wij toen leefden. Soms doet het lot een voorzet, dan is het zaak die in te koppen. Nu ben ik zelf niet zo’n […]
Continue reading →Mijn zoon vierde zijn verjaardag in het zwembad. Om negentien punt nul nul uur begon het discozwemmen. Hij had acht vriendjes uitgenodigd. Negen jongetjes die alle kanten op stuiterden. Negen jongetjes die allemaal tegelijkertijd tegen mij schreeuwden dat ze een kaaskrofriketandelsoufflé bij hun friet wilden. Het was allemaal erger dan ik had kunnen bedenken. De […]
Continue reading →Terwijl ik een pannetje palak paneer opwarmde, luisterde ik naar Dr. John’s Gumbo. Dr. John was de donderdag ervoor overleden, dankzij Spotify en Youtube kun je dan je hart ophalen. In het achtste nummer hoorde ik de dokter over Stagger Lee zingen. Ik keek op de titellijst en zag dat het nummer Stack-o-Lee heette. Grote kans […]
Continue reading →Ik hoorde een stem die ik in geen twintig jaar gehoord. Smog. Onmiskenbaar. Op Spotify was wel een Smog te vinden, maar dat was heel andere muziek. Even googelen en ik kwam erachter dat Smog enkel nog muziek maakt onder de naam die zijn ouders hem hadden gegeven toen hij in 1966 in Silver Spring, […]
Continue reading →Chris Jagger trad op in de Q-Factory in Amsterdam. Het plan was dat ik hem voor aanvang van het concert zou interviewen, maar hij had de hele dag met een kater op bed gelegen. Misschien dat het na tijd nog lukte. Dat was allerminst zeker. Chris Jagger had meer zin om met zijn bandgenoten dronken […]
Continue reading →Er piept een piep in mijn oren. De kat spint. Op de een of andere manier klopt het niet. Het piepen en het spinnen. Dissonanten. Zojuist heb ik een band gecontracteerd. En ik weet niet eens hoe ze heten. Ik was naar Zwolle Unlimited geweest, waar de afrobeatband Koffie speelde. Heerlijke show. Voor het podium […]
Continue reading →Ronnie Flex is bezig met de opnames van zijn tweede album. Het valt ‘m zwaar. De onbevangenheid is weg. Hij wil laten zien wat hij waard is. Denkt veel na. Over wie hij is en wat hij wil laten horen. Hij blowt veel. De camera registreert hoe hij de ene na de andere joint opsteekt. […]
Continue reading →Toto is niet woke. Tijd om het wakker te schudden als een baby.
Continue reading →Ik kom de klas van mijn zoon binnen lopen. Mijn zoon stuitert. Hij was de dag ervoor ziek en heeft net het grote nieuws gehoord: ‘iPhone komt vanmiddag op bezoek’, zegt hij. ‘iPhone?’, zeg ik. ‘Typhoon’, zegt een vriendje. ‘Ik noem ‘m altijd iPhone’, zegt mijn zoon. Op het Instagram-account van Typhoon zie ik een […]
Continue reading →Het Amerika van de jaren 60 produceerde een golf van verontwaardiging tegen rock n roll. Tegen, met de kennis van nu, zoetsappige lieden als Chuck Berry en Elvis Presley. De burgerlijke braveriken van weleer vonden de teksten aanstootgevend. Of het ritme. Of de moves. Het deugde allemaal van geen kant en zou de jeugd linea […]
Continue reading →Kunst is constante oorlog, een eindstrijd waar maar één iemand het beste idee kan hebben, de beste uitvoering. Dit gaat over mijn grootste nederlaag, mijn bijna ondergang, en hoe ik niet Verlossing, maar Verlossing mij vond.
Continue reading →Het laatste deel! Wham! gaat eindelijk weer optreden!
Continue reading →Deel twee over hoe Andrew Ridgely de True Meaning van zijn rol in Wham! ontdekt.
Continue reading →Jeej, tijd voor een Kippfest-Kerst-Kraker! In drie gevoelige delen het verhaal hoe Andrew Ridgely de echte betekenis van zijn rol in Wham! ontdekte.
Continue reading →Ik zing in een kerstkoor. Ja, u leest het goed: een kerstkoor. Op de school van mijn kinderen. Samen met andere ouders. Gisteren was de laatste keer dat we konden oefenen voor donderdag. Een kleine drie kwartier voordat ik ernaar toeging, had mijn vrouw me een foto laten zien van de vermoorde Russische ambassadeur in […]
Continue reading →Ik heb een bloedhekel aan telefoneren, doe dat derhalve zo weinig mogelijk en dan nog met de grootst denkbare weerzin. Mijn smartdinges staat altijd af, slechts hoogstzelden schakel ik het geluid in. Als er iets met mne kleine is of zo. Wat mij die avond bezielde weet ik dus werkelijk niet. Ik zat met mijn […]
Continue reading →Ik zal nooit vergeten dat ik eens op de wc zat en Prince uit mijn dweilemmer kwam geklommen. Hij was de hele nacht bezig geweest om het geluid goed te krijgen. Perfectionist als hij was. Het geluid was loepzuiver. Hij begon aan een waanzinnige versie van Sometimes It Snows in April. Het duurde een kleine […]
Continue reading →Parijs. Rue pas de la Mule nr. 6, op de hoek met de Place des Vosges. ‘Instruments Musicaux Anciens – André Bissonnet’, staat er op de gevel. Hoewel muziekwinkel een te alledaagse naam is voor dit ornament aan een van de mooiste pleinen van Europa. ‘Boîte a musique’, wordt zijn winkeltje genoemd door kenners en […]
Continue reading →Schuimvlokken op het Binnenhof. De brandweer staakt. Het schemert. Op de soundtrack klinkt Vangelis’ thematune voor Miami Vice. Op deze tonen bezong Sok tijdens de eindejaarsmusical van groep acht zijn toekomstdroom: Ik ga naar de Mavo om / Te studeren voor piloot / Ja ik wil piloot worden / Piloot worden dat wil ik zo […]
Continue reading →Ik zie een broer en zus een liedje zingen. Nog wat onwennig in hun lichaam, maar hun stemmen zijn wonderschoon. Ze zitten aan de keukentafel. Hij met een gitaar, zij met blote benen. Achter hen een koffiezetapparaat, een prullenbak, een broodtrommel. Het is het contrast van die zuivere stemmen met de rommelige keuken. Het is […]
Continue reading →Het weer was guur geworden. Buiten zag ik Chinezen op slippers lopen. De sokken nog aan. Wellicht ook gesnorkeld. We reden verder. Naar de geisers. Waterpoeltjes waar je eitjes in kan koken. Tussen de tachtig en honderd graden, zeiden de bordjes. Moet je niet in vallen. Het leek me wel een aardige executiemethode. We stonden […]
Continue reading →Er klonk een stukje uit de beroemdste aria uit de Matthäus Passion. Onze twintig weken oude kat kwam een kijkje nemen. Hij bleef onbewogen naar de tv kijken terwijl een jonge jongen Erbarme Dich, Mein Gott zong in het laatste fragment van Zomergasten. Reinbert de Leeuw zei dat de muziek van Bach het hoogste dat een menselijke geest ooit heeft […]
Continue reading →Wij wilde Nick Cave eigenlijk in de Heineken Music Hall zien, maar dat was uitverkocht. Dus werd het Düsseldorf. Een dag nadat ik mijn kaartjes voor Düsseldorf had gekocht, bleek dat Nick Cave een extra concert in De Heineken Music Hall gaf. Wij bleven bij onze keus. Wij stonden zo’n vijf meter van het podium […]
Continue reading →Gespeend van zelfspot is de stug voort rockende zestiger Johnny Dowd nooit geweest. Ondergewaardeerd wel. Na zijn onverwachte doorbraak, eind jaren negentig met het lugubere album Wrong Side of Memphis (1998, Koch/Munich Records), volgde al snel weer de stilte. Een mediastilte, welteverstaan, want van de heer Dowd zelf kan moeilijk gezegd worden dat hij heeft stilgezeten. Naast die in de pers bejubelde debuutplaat bracht hij in vijftien jaar nog negen langspelers uit. Hoewel ook deze albums de moeite waard zijn, haakten steeds meer volgers af. Laat zijn nieuwste, Do the Gargon, de herontdekking zijn.
Continue reading →Samen met J. zat ik backstage bij De Uitmarkt. 2004, gok ik. We zaten aan de bar met Maarten van Roozendaal. Hij praatte precies zoals hij zong. Met ronkende stem, met veel bravoure en met heel veel consumptie. Op een gegeven moment ontdekte ik dat iedereen in mijn omgeving, om die reden, continu de hand […]
Continue reading →