Nog een halfuur, dan kon hij koffie gaan drinken. Dertig minuten: een eeuwigheid zo eindeloos als de stroom cijfers op zijn platte beeldscherm.

Voorzichtig pakte ik het vogeltje op en met twee handen hield ik het vast. Mijn palmen sloten zich om het warme, trillende lijfje. Ik drukte het beestje aan mijn borst en bekeek mijzelf in het raam. Een naakte jongen met een stervend vogeltje in zijn handen. Zou ik de buurvrouw weer roepen?

Toen hem werd meegedeeld dat zijn ouders bij een vliegtuigcrash om het leven waren gekomen en het onmiddellijk en zeer duidelijk tot hem doordrong dat hij, zijnde de enige erfgenaam, voortaan voor honderd procent verantwoordelijk zou zijn voor het immense landhuis dat zij bewoond hadden, kreeg Jochem U. een briljant idee: hij zou het huis, dat werkelijk een ode aan de schoonheid was, een historische buitenplaats bovendien, zeventiende-eeuws, en nog onlangs door zijn vader voorgesteld als Nederlandse kandidaat voor de Werelderfgoedlijst, tot op de grond toe afbranden en daarna een reusachtige schadeclaim indienen bij de verzekering. Maar eerst, eerst zou hij het helemaal leeghalen.