Warm gemaakt door het verslag van Sylvia Witteman spoedde ik me zodra ik even kon naar Artis om de baby-olifant te zien. De olifanten, een moeder, haar puberdochter en de baby, hadden een nieuwe tuin gekregen, naast hun oude, die nu diende als nachtverblijf. De nieuwe tuin was royaal van opzet: een voor Amsterdam Centrumbegrippen […]
Continue reading →Al weken had ik bronchitis. “Oom dokter” zoals Kees onze huisarts Dr. Promes noemde, had mij verboden thuis te bevallen, laat staan op het drijvende eiland dat ik zelf uit afval in elkaar geknoopt had. Dat was een domper van jewelste op het feestelijke vooruitzicht, dat enkel een dwaze nullipare zoals ik kon koesteren.
Continue reading →Kijk ik snap wel dat als je je de hele dag de blaren uit de tong lult om je waar aan de man te brengen, je niet verlegen zit om praatjes op straat. Zo niet ik. Ik tik voornamelijk urenlang cijfers in, naast andere eenzame besognes. Als ik de straat op ga, ben ik erg […]
Continue reading →Op een avond in 1992 dat haar vriend en mentor Robert Jasper Grootveld op de preekstoel zat bij haar thuis deed Oud Zeikwijf de bandrecorder op tafel en nam het gesprek met hem en zijn vrouw Thea op. Vervolgens tikte zij dat woord voor woord uit.
Continue reading →Jonathan is ook een bewoner van het waterplein. Sinds hij hier woont is hij een begrip in ons buurtje. Hij tiranniseert ons namelijk met luidruchtige alsmede nachtelijke feestjes. Voordat u zeur roept 2 woorden: – vuurwerk om 4 uur ‘s nachts – schreeuwend met de hele party in de gracht duiken Dat werk. Vandaag staat […]
Continue reading →Mijn overbuurvrouw en ik zijn tientallen jaren geleden tegelijk aan het waterplein komen wonen. Allebei als jonge immigranten, zij uit Anatolië, raad ik aan de uitbundig bedrukte nepzijden hoofddoek, op zn Turks geknoopt, die ze afwijkend genoeg ook binnenshuis draagt als ze alleen is, wat ze meestal is. Ze heeft een man geloof ik, maar […]
Continue reading →Onze vis, een sluierstaartje, was in de rouw. Hij hing al dagen in een hoek van het aquarium met zijn onooglijke koppie naar beneden. Dikke Witte met wie hij al tien jaar een paartje vormde, was op gezegende leeftijd dood gegaan.
Continue reading →Zielig gevonden worden is het ergste wat er is, vind ik tenminste. Zielig gevonden worden mag pas wanneer ik dood ben. En dan nog! Op mijn grafschrift: ‘Hier ligt Oud Zeikwijf, ze had een zielig leven’? II-EW. “Je hebt makkelijk praten met je white ass. White asses kúnnen niet zielig zijn.” roept u, en u […]
Continue reading →Er raast een invasie van vet. Het lijf ligt weerloos als Egypte onder één der 10 plagen. Het vet valt uit de lucht door de huid. De huid verdort tot een perkamenten kruik, vol met vet. Het vet kruipt in de zwezerik, in de milt, het plastificeert de lever, vult de organen. Moleculen sterven aan […]
Continue reading →Nederlandse vrouwen worden op de hielen gezeten. Door de overheid, die de helft van zijn bevolking als melkkoe moet missen, door de feministen (“je moet onafhankelijk zijn!”) en door zichzelf (“je bent niets waard als je geen carrière maakt”). Daarbij lijden Nederlandse vrouwen aan het collectieve trauma van “de moeder met de thee.”
Continue reading →Op de eerste tropische dag in het jaar des Heren 2017, zondag 9 april om precies te zijn, terwijl heel Nederland zich op zonovergoten terrassen ophoudt, sta ik vroeg op, doe ik mijn 35 jaar oude rode overal aan en rij met Mijnheer Oud Zeikwijf naar de ligplaats van zelfgeknoopt drijvend eiland de 888.
Continue reading →Ik zou trouwen met de kleinzoon van Albert Helman, de Surinaamse schrijver.
Continue reading →Onze voorraad laoganma, de verrukkelijke Chinese sambal die we overal op kwakken – die met pinda’s niet die met zwarte bonen – begon danig te krimpen. Ik gooide mijn poncho over mijn kloffie, pakte mijn krukken, en we zetten de gang in naar de toko van het eeuwig vrolijke Chinese echtpaar op de Javastraat, dat […]
Continue reading →Het Amerika van de jaren 60 produceerde een golf van verontwaardiging tegen rock n roll. Tegen, met de kennis van nu, zoetsappige lieden als Chuck Berry en Elvis Presley. De burgerlijke braveriken van weleer vonden de teksten aanstootgevend. Of het ritme. Of de moves. Het deugde allemaal van geen kant en zou de jeugd linea […]
Continue reading →De beroemdste zin uit het stuk Huis clos van Jean-Paul Sartre, “l’enfer c’est les autres”, wordt, al dan niet in het Nederlands “de hel, dat zijn de anderen”, te pas en te onpas gebruikt, wanneer men hinder ondervindt van de medemens. Toch is dat niet wat Sartre heeft bedoeld. Hij had het over de ‘en-soi‘, […]
Continue reading →In de jaren 80 hoorde je nooit op het journaal spreken van ‘de toon van de discussie’. Het laatste jaar wel, veel. En ook ik wil het nu hebben over de toon, hetzij die van een miniem onderdeel van de discussie. Over de toon die mensen aannemen als ze praten over de oorzaak van de achterstand van bepaalde jongens op de arbeidsmarkt.
Continue reading →Kapitalisme, net als religies, houdt het domme volk een paradijs voor. Het consumentenparadijs. Waar de mens van alle gemakken is voorzien, zelfs ruim voordat hij een behoefte voelt. Dat houdt het zwoegende volk in bedwang. Bij religies is het paradijs te bereiken na een verschrikkelijk leven vol ontberingen. Bij het kapitalisme is dat een […]
Continue reading →Deze tijden doen me denken aan de Franse Revolutie. Aan meer revoluties. Aan álle revoluties. Het ís een revolutie! Want in revoluties gaat het zo: de have nots keren zich tegen de haves. En hoe je het went of keert, niettegenstaande wat die arme professor uit Denemarken (rust in vrede), die net zo goed een […]
Continue reading →Aoife Duffin had shattered my heart with her breathtaking performance. For one and a half hour she had stood alone on a bare stage, speaking this unbearably beautiful language of Eimar McBride. A language I craved to discover but never seemed to find. Modern, raw, beyond rules. “What a text, what a text” I was whispering to myself. As much as I fancy myself a writer, I will never be able to write in such a manner and I am very, very sorry for it. Almost a reason to stop trying at all.
Continue reading →Een stukkie in de door hem gekoesterde serie “Oud Zeikwijf vertelt”, speciaal geschreven, in een diepe dal van uitputting, voor de verjaring van onze aller- allerliefste hoofdred Max Molovich de Grote, de beste blogger evah.
Continue reading →If I were Queen of the World, I would address the people of the World in the following manner:
People of the World,
Thank you for electing me. Together we are making the World a better place for as many as we can. This is how:
De discussie over het quotum voor vrouwen aan de top is weer opgelaaid. Grosso modo twee kampen: – de voors – de tegens
Continue reading →Het zal u verbazen komend van een exemplaar geboren en getogen in de hoogste bergen van Europa: ik heb hoogtevrees.
Continue reading →<rant>In mijn zelfbeeld schrijd ik zen door het leven. De werkelijkheid is weerbarstiger. Ik erger me aan dingen. Ik word soms ook ronduit pisnijdig.
Continue reading →We worden zelf kunstmatig.
Continue reading →