Afscheid
Dat valt niet mee, afscheid nemen na 43 jaar. Ze is nog niet dood hoor, maar dat gaat nu echt niet lang meer duren. Ze is 99.
Continue reading →Dat valt niet mee, afscheid nemen na 43 jaar. Ze is nog niet dood hoor, maar dat gaat nu echt niet lang meer duren. Ze is 99.
Continue reading →Ze zet de gevulde emmer naast haar voeten en kijkt me aan. Ik vraag haar hoe het gaat. Ze heeft een doekje vast. Dat doekje blijkt even haar enige houvast. Ze rolt het op, knijpt erin, laat het weer uitrollen. Ze rolt het weer op en knijpt erin. Terwijl ze dit doet vertelt ze dat […]
Continue reading →Kijk, blaadjes vallen. Daar kunnen die blaadjes ook niets aan doen. Dat doen ze overal, in het bos, in de stad en natuurlijk ook hier. Dat het dorp er daardoor totaal depressief bijligt, dat is niet de schuld van de blaadjes, maar van het dorp. Geen enkele ziel. Daar helpt geen enkel blaadje tegen, geen […]
Continue reading →Er schijnt een illegaal in mijn huis te wonen. Tenminste, dat vindt de politie. En nog preciezer, de buitengewoon opsporingsambtenaar D.K. Ik heb mijn illegale huisgenoot nog nooit gezien, maar dat weerhoudt de politie er niet van haar toch post te sturen op mijn adres. Ze is Zuid-Afrikaanse, komt uit Pretoria en is 33 jaar […]
Continue reading →We waren naar een leuk marktje geweest, ergens in Normandië. Kaas gekocht, fruit, flesjes lokale wijn en stokbrood. Lekker. Het was mooi weer dus we besloten om vervolgens een flink stuk te gaan toeren. De zon brak door, het werd heerlijk warm. Muziekje aan, crossen door het waanzinnig mooie landschap. Na een uurtje of wat […]
Continue reading →Als je soms ietwat contactgestoord bent zoals ik, heb je enorme baat bij ava´s, heb ik gemerkt. Ik ben lid van nogal wat sociale netwerken en daar ben ik gelinkt met ik weet niet hoeveel mensen. Een hele hoop van deze mensen ken ik niet goed. Die zal ik dus ook nooit goed kennen […]
Continue reading →Hij hield zijn evenwicht door vol op mijn schouder te leunen. Ik zat te eten in Kaminsky in Leuven toen ik zijn steun en toeverlaat bleek en hij zijn alcoholwalm over mijn eten uitademde. Hij mompelde iets wat op “sorry” leek en strompelde door naar de bar. Hij ging dwars in het gangpad staan, benen wijd […]
Continue reading →Dat hallo zeggen in het bos tegen mensen die je tegemoet lopen, dat vind ik zo’n dingetje. Daar ben ik niet alleen in, merk ik. Het is vaak zo onhandig. Ik probeer altijd in te schatten of tegenlopers hallozeggers zijn of hardnekkige zwijgers. Je hebt ook wegduikers, druk-in-gesprektypes en schoenenkijkers. Maar de joviale hallozeggers, die […]
Continue reading →