Toen Toontje mij uitnodigde om bij hem thuis te komen eten, om daaropvolgend een nachtje te blijven logeren, ik moet een jaar of tien geweest zijn, zei ik direct ja. Thuis had ik de dagen daarvoor nogal wat onenigheid gehad – zeg maar gerust: oorlog – met mijn klierderige zusje Machje. Ik was blij er […]

Het kerstdiner van twee jaar terug was een groot succes. Tot op een bepaalde hoogte. Met het etentje an sich was niet veel mis. Echter, een diner is méér dan slechts voedsel tot je nemen.

We kwamen bijeen in de waterrijke omgeving van Maarssen, een chateau aan de Vecht. Een zingevingsbijeenkomst, iets waar ik al een tijdje naar snakte. Ik heb nooit zoveel opgehad met New Age-goeroes, maar deze pief, dokter Wolfgang Vogel, beloofde op zijn website een radicale verandering in het (materialistische) denkpatroon van zijn cursisten. Precies wat ik nodig had, ik vond dat ik teveel geld had, en dat teveel aan poen bovendien ook nog eens verkeerd besteedde. Ik wilde weer ‘lucht’ zijn, me vederlicht voelen als een kind van dertien jaar dat nog geen zorgen heeft, geen kapitaal en dus ook geen verantwoordelijkheid.

Mijn achterneef Evrard is niet helemaal goed bij zijn hoofd. Tenminste, zo noemen ze dat dan. Ik denk stiekem weleens dat hij simpelweg helemaal geen zin heeft om aan deze krankzinnige, hectische, digitale tijd mee te doen, dat hij zich daarom onnozel houdt, terwijl er in dat grote, logge hoofd van ʼm, allerlei diepzinnige, wijsgerige thema’s om voorrang vechten.

Die surrealistische horror-dagen tussen Kerst en Nieuwjaar, lege, lanterfanterige etmalen zonder doel of uitkomst, waarin de protagonist de kans heeft het afgelopen jaar, of het eerste deel van zijn leven, zo u wilt, revue te laten passeren.

Dagen die nergens goed voor zijn en in het beste geval leiden tot relationele misverstanden, in het slechtste geval tot een blind vuurwerkoog.

Er is één motto in mijn leven dat ik met hand en tand verdedig: Ik date geen Amerikaansen. Uit zelfbescherming. U kent toch Amerika, dat puriteinse walhalla?