Een kleine ode aan de draaglijkheid van Parijs

Orage. Soyez Prudent. Om de zoveel kilometer lees ik de schreeuwlelijke, oranje letters op infoborden boven de A5 richting Parijs. Een schril contrast met de uitgestrekte akkers, die de snelweg insluiten zo ver het oog reikt. Mastodontische landbouwvoertuigen oogsten in ijl tempo om het onweer voor te blijven: een moderne variant op de noeste strijd van mens versus natuur. Eeuwen geleden zou het hier gewemeld hebben van mannen, vrouwen en kinderen, gebruind en gehard door de dagdagelijkse handenarbeid. Geen festival van muziek, drank en leut, maar van bloed, zweet en tranen.

Continue reading →

De ondraaglijkheid van de camping

Onze eerste gemeenschappelijke aankoop ooit was een tent. Een “Touareg”. Het zou de eerste zin kunnen zijn uit de autobiografie van een gezwind avonturierskoppel waarvoor “berg en dal” geen geheimen hebben. Zou kunnen… Mijn vrouw, een scout in hart, nieren en elk ander lichaamsdeel, kan geblinddoekt en met geketende handen een zespersoonstent in 2 minuten opzetten. Ondertussen bereidt ze nog een 3-gangendiner. Als ik assisteer duurt het minstens anderhalf uur. Ik ben zo iemand die er zelfs in slaagt om een “pop up tent” ondersteboven op te zetten en vervolgens de handleiding nodig heeft om te kijken wat er misgelopen is.

Continue reading →

De ondraaglijkheid van de passé composé

Door omstandigheden zit ik op café op een doordeweekse namiddag. Het gaat goed met mij. Maak U geen zorgen. Wees niet bevreesd: geen bruine enveloppe vol schokkend medisch nieuws of scheidingspapieren onder de arm. Ik ben gewoon een kluns die zijn huis moet laten verven en vrijwillig de verbanning opzoekt. Zelfs als ik naar een muur kijk, krijg je kleurverschil. Erg, maar niet dodelijk.

Continue reading →