Nurks is een Gesammtblog, zoals de Duitsers dat zo mooi noemen. De Parel voor uw Zwijnen. De Krent in uw Pap. De Naald in uw Hooiberg. Het Zout op uw Eitje. En in uw Wonden. Een semi-actueel en quasi-intellectueel internetmagazine over alles wat het leven in het algemeen en dat van anderen in het bijzonder de moeite waard maakt. Aan Nurks werken mee:
Max J. Molovich
Erkend miskend genie. Initiatiefnemer en Grote Leider van Nurks. Als gematigd taoïst (één samenvatting van een Belangrijk Boek gelezen) is hij van mening dat er weliswaar niet te ontsnappen valt aan de Wil van de Wereld, maar dat je best wat kunt doen aan de manier waarop de wereld haar wil aan ons, eenvoudige stervelingen, opdringt. Dat doet zij namelijk zo nu en dan ronduit onbeschoft. Max heeft zich tot taak gesteld de wereld waar het kan tot de orde te roepen.
Ben Hoogeboom
Ben (1953 – 2012) is een in the School of Hard Knocks opgegroeide man, die zich na die opleiding omhooggewerkt heeft tot wat hij tot oktober 2012 was: een onbekend schrijvertje. Hij rookte halfzware shag, dronk zijn koffie met melk en twee zoetjes en droeg meestal de Herziene Woordenlijst Nederlandse Taal met zich mee. Hij schreef ook op Dirkswoud Gedempt en op Gekreukt. We zullen hem nooit vergeten. Toekomstige generaties wellicht wel. Maar dat is hun probleem.
Oud Zeikwijf
Beroepsbrokkenpiloot. Vloog nochtans op haar achtste reeds rakelings langs bergkammen om berggeitjes en bergmarmotjes te tellen. Is tot haar eigen verdriet gemodelleerd naar haar vader, een onbehouwen Italiaanse charmeur met een groot hoofd en een passie voor even belachelijke als tijdrovende hobby’s. Komt oorspronkelijk uit Frankrijk. Heeft in Japan gewoond. Woont sinds begin jaren ’80 in een boomhut op het Waterlooplein in ‘Magies Centrum Amsterdam’, van waaruit ze haar schrijfsels via rooksignalen aan de redactie doorseint. Ze schrijft ook voor AT5, Sargasso en voor Kutbinnenlanders. En op haar eigen stukje internet: oudzeikwijf.com.
Hugo Luijten
Werd geboren, vermoedelijk dan. Of gevonden, men is er mee bezig. Woont volgens aanwijzingen van zij die het kunnen weten in Antwerpen. Veel columns gaan dan ook over het leven in de Scheldestad. Veel ook niet trouwens. Sterker, de meeste columns kennen een ander onderwerp. De vergelijking Nederland-België bijvoorbeeld. Of de stand van zaken in de duistere kroegen die hij frequenteert. Of over zijn zoontje, waarover onlangs het boek ‘Baby C’ verscheen. Voorts zijn al zijn megalomane projecten te bewonderen op zijn website www.hugoluijten.be
Grrrits
Van huis uit geoloog. Verkocht ergens aan het begin van deze eeuw, op een driesprong in de oerwouden van Suriname, zijn ziel aan tandeloos kruidenvrouwtje. Heeft sinds die dag het vermogen om huiveringwekkende verhalen te schrijven die ergens het midden houden tussen die van Edgar A. Poe, Brett E. Ellis en Willem F. Hermans. Verhalen met een gehoornde kop en een pijlvormige staart. Is tevens in te huren als choreograaf voor grote zwermen spreeuwen.
Jaap de Paap
Jaap schrijft omdat het moet. Niet omdat het kan. Daarnaast verdient hij de kost als broekschraper, wat hem in staat stelt. Paap wordt voortdurend per abuis voor homofiele, katholieke man aangezien, hetgeen hem een weinig bedroeft: seksuele dingen zijn voorbehouden aan en dienen niet zomaar ter, vindt hij.
In zijn morsige huisje in West-Puutjeradeel schrijft, schrapt en schraapt hij dat het een aard heeft. Slechts weinigen kennen het recept van de inkt die hij gebruikt, en waarvan de ingrediënten op wel zeer ongebruikelijke wijze worden gewonnen.
Zijn schrijfstijl heeft raakvlakken met Amy Groskamp ten Have en Reinildis van Ditzhuyzen, en dan vooral waar het de plaatsing van lidwoorden betreft. De verhalen van Jaap de Paap zijn ook elders te lezen, en wel hier.
Tom de Jager
Tom de Jager groeide op onder de rookpluimen van Gent (B) en kwam naar Amsterdam om de Nederlandse droom in kaart te brengen. In het maatschappelijke bestaan afficheert hij zichzelf als freelance cameraman. Om te kunnen voorzien in zijn levensbehoeften is hij echter aangewezen op een bijbaan als barman. Tom werd op jonge leeftijd gegrepen door de verhalen van Jules Verne. Dat is nu soms nog te zien aan zijn uitdossing.
Kittekat
Kittekat (1985) voelt een kleine identiteitscrisis aankomen, aangezien zij dit jaar 25 jaar wordt. De laatste maanden staat zij mijmerend voor de spiegel haar snorharen te inspecteren en denkt na over hoe volwassen mensen de dag doorkomen. Belangwekkende vragen schieten door haar heen zoals waar een rollator kan worden aangevraagd – het Wmo loket of toch de zorgverzekeraar? – en wie dept straks haar mondhoeken zachtjes schoon? Kittekat heeft de hoop gevestigd op haar dochtertje en onwijs lieve man. Verder is het noemenswaardig om te vermelden dat zij inmiddels drie keer een ambtseed heeft afgelegd en dus zo integer is als de pest.
Vrouwke van Stavast
Vrouwke woont, werkt en studeert in Suburbia. Vanuit haar werkkamer kijkt ze links op het huis van de overburen. Daar woont een macrobiologisch stel met veel kinderen en verantwoorde ideeën. Rechts van haar wonen mensen die overal een mening over hebben. Het zijn vast opinieleiders, want hun meningen worden inmiddels breed gedeeld door de rest van de bevolking. Vrouwke zit in het midden. Dat is een prachtige uitgangspositie om te schrijven voor de kost, maar vooral ook voor het plezier. Over de wereld, het land en de buren. Meer van Vrouwke kunt u lezen op haar eigen blog.
De verwarde man.
Wie kent ’m niet? Om de haverklap komt hij met veel kabaal het nieuws binnen stormen. Heeft hij weer aan de noodrem getrokken, is hij in een hijskraan geklommen, moest hij zo nodig een dodenherdenking verstoren met z’n geschreeuw. Wanneer de dagelijkse, zorgeloze orde wordt verstoord is het negen van de tien keer de verwarde man. Eigenaardig dus dat hij zo zelden zelf aan het woord komt. Daar brengt Nurks verandering in. De verwarde man heeft al eens een opzienbarend blog gehad (beroemdste wapenfeit: de ophef rond de Neger van Venlo, een verzonnen nieuwsfeit dat zonder de feiten te checken werd overgenomen door reguliere media. Opgezet als aanklacht tegen de copy-en-paste-cultuur. Nu krijgt de verwarde man op Nurks een podium om zijn verhaal te doen. Om u een spiegel voor te houden, als de Desiderius Erasmus van deze tijd. Wanneer de verwarde man weer eens in het nieuws komt, leest u hier zijn versie van het verhaal.
Wouter van den Berg
In zijn recentelijk betrokken appartement is het nog een beetje kamperen. Wel komen er om de week zijn drie kinderen waarvan een officieel met een autismespectrumstoornis over de vloer. Hij heeft een bedrijf waar hij zich tot in de details mee blijft bemoeien. En een nieuwe liefde in een andere stad. (Hij mag over haar alleen de waarheid schrijven en liever zelfs dat niet.) Moet zijn Duits ophalen en zijn andere talen. Lijdt aan de onzekerheid of de lezer wel iets uit zijn stukjes opsteekt. Vuistregel: voor elke zin die je schrijft moet je er honderd lezen. En niet smokkelen. En Wouter, schrijf je dus intussen nog een beetje? Jawel hoor, ja. Ja, het komt weer. Vooral hier op Nurks, mijn andere projecten hebben hun beste tijd gehad. Ik wil trouwens een enorm aquarium kopen, echt groot. Dat schijnt uiteindelijk minder werk te zijn dan een klein. En niet te moeilijke vissen hoor, hoewel het liefst vegetarische. Zoengoerami’s bijvoorbeeld.
Berend Quest
Berend (2009) is nooit opgegroeid, hij is op een goede dag in 2009 plotseling ontstaan. Het wonderlijke doet zich voor dat hij wel een jaar of vijftig herinneringen en ervaringen heeft meegekregen. Gelukkig is er bij zijn ontstaan ook wat HTML kennis in zijn grijze cellen geïnjecteerd. Deze kennis gebruikt hij om Nurks Magazine het gewenste uiterlijk te geven (waarvoor niets minder dan eeuwige dank, redactie). Meer van en over Berend Quest is te vinden op zijn eigen blog.
Rico Suave
Rico Suave is de geadopteerde zoon van een Mexicaanse santaria meesteres die in de jaren tachtig naar Nederland is gevlucht.
Suave is vooral op zoek naar verwondering in alles dat hij doet. Dit uitte zich tot nu toe in een reeks ongelukkige voorvallen met dames van lichte zeden en andermans huisdieren. Schrijven doet hij echter ook en daarmee heeft hij een uitlaatklep gevonden om die zoektocht naar verwondering in iets positiefs om te zetten. Rico heeft geen beroep en houdt er vooral van om ’s nachts door de straten van de hoofdstad te dwalen.