Ze liepen zwijgend terug naar Barry’s huis. Daar aangekomen opende Barry de garagedeur. Hij had het altijd als een klusruimte gebruikt, en nu lagen op de werktafels een stuk of tien verschillende prostaatsimulatoren, plus een plastic dwarsdoorsnede van een mannelijke kont, inclusief verdikte prostaat. Aan de muren hingen posters met afbeeldingen van darmen en prostaten. Clovis zijn mondhoeken trokken onwillekeurig naar beneden.
“Mooi,” zei hij.
Barry keek hem boos aan.
“Ik doe dit niet voor de lol, Clovis. Waarom denk je dat ik dit gedaan heb?”
Clovis knipperde een paar keer snel met zijn ogen.
“Ik heb geen idee.”
“Moet ik als volwassen vent mijn broek naar beneden trekken zodat één of andere ouwe lul zijn vinger in me kont kan jassen?”
Clovis knipperde nog een keer.
“Nee?”
Barry keek met een moeilijk gezicht naar zijn oefenruimte. Ook hij leek niet al te tevreden met de levensfase waar de stroom van tijd hem naar toe had gesleurd. Maar wat kan je doen? Je kan spartelen, of tegen de stroom in zwemmen- uiteindelijk word je alleen maar meer moe en des te harder mee getrokken.
“Eens moet je er aan geloven, Clovis. Ik was vroeger ook jong. Ook ik dacht dat mijn prostaat eeuwig probleemvrij zou blijven. En wie weet,” zei hij, het afkloppend op één van de houten werkbanken, waardoor de simulatiebillen trilden als gelatinepuddingen, “… Misschien zal ik ze nooit nodig hebben. Maar ik wil voorbereid zijn. Dat als ik er ooit last van krijg, ik zelf de beschikking heb om mijn eigen lot te bepalen. En niet een of andere vieze oude dokter met een jeukende vinger.”
Clovis knikte. Er zat wat in, wat Barry zei. Maar het had ook iets triests. Als een dier dat, wetend dat het ging sterven, langzaam in de bosjes kroop, weg van de kudde. Clovis zou liever sterven in het harnas. Borst vooruit, zijn hoeven hopeloos plantend in één van de hem omsingelende leeuwen, er zoveel mogelijk van met zich meenemend naar Walhalla. Sterven als een held. Hij nam een slok van zijn biertje.
“Nou ja prima toch, iedereen heeft toch zo z’n hobby’s.”
Hij klopte Barry weer op zijn schouder.
“Tijd voor nog een biertje?”
Barry knikte, met ernst van verloren onschuld over zijn gezicht. Alsof hij de leeuwen voorbij had zien komen.
Spannend!! En een kort deel vandaag, dus voor uw anaal leesgenot als intermezzo nog wat haiku’s! Tijd om de prostaat te normaliseren, jongens, vinger die bende en als je mazzel hebt, vind je (tijdig) (g)een tumor! Altijd prijs!
Poëptisch Internmezzo
Vinger in anus
Lekker wroeten in die pijp
De laatste zucht uit
Teveel bloed in poep
Is het dieet of puur grit?
Veeg je hard of zacht?
WC papier waait
Een kramp, een knobbel, eerst niet
Zwevend door de plee
Prostaat wordt dikker
’s Nachts slapen is kort en kut
Elk half uur eruit
