Met een diepe pomp, plop en omstandigheid zat Putin’s reet ineens vol met pik. “Huuuunnnnnggrrrr,” bromde deze, alsof hij een nieuw soort jeuk had ontdekt en de bijbehorende manier van krabben. Blyat nog aan toe, nu begreep hij waarom hij altijd zo bang was geweest! Dit was heerlijk! Wie kon er nou NIET een kont vol vlees willen hebben??? Nou????? Dit was niet gay! Dit was logisch! En als dat gay is, nou, laat Putin dan maar lekker gay zijn!
“Huuhhhhhh,” bromde hij maar weer. President Biden probeerde tegelijkertijd olie uit Putin’s ingewanden te pompen, zo leek het, en te friemelen aan de koffer die hij tevoorschijn had getoverd.
“Hou je van voetbal?” kreunde President Biden.
“Wat? Nee?”
Met een klik opende hij eindelijk de koffer, die een raar soort laptop bleek te zijn.
“Dit is de ‘nuclear football’,” zei President Biden, na een paar flinke, diepe halen tot Putin’s diepe, hevige genot.
“Ik weet niet waarom ze dat ding zo noemen. Jack Bauer uit 24 noemde het zo, en ik vond het wel gaaf klinken. Weet je wat die doet?”
“Nee,” smeekte Putin. Niet om nee maar om MEER. WORST. MINDER. GEPRAAT.
“Het lanceert ons nucleaire arsenaal. Druk maar op het knopje.”
Putin’s lijf vertrok in een spasme.
“Wat? Nee!”
“Ja joh druk nou op het knopje,” hijgde President Biden, ferm doorbatsend op die kletsende bilpartij onder hem.
“Maar…” oef Putin moest even diep ademhalen, “Uhh… Maar dit ging toch om… Uhhhhh…”
“Nee ik weet wel waar jij bang voor bent. Kom op. Druk op het knopje.”
“N…. Nee….”
“Kom op dan doen we het samen,” kreunde President Biden, Putin’s hand grijpend en hun vingers in elkaar strengend.
“Dit… Dit willen we… Toch… Niet,” hotste, totste, dreunde Putin op de maat van de pneumatische vleeshamer die hem alle verboden lessen der liefde leerde door ze er keihard in te slaan.
“Echt wel,” gromde President Biden, Putin’s hand naar het knopje bewegend. Zijn stromende zweet kwam in sissende druppels op het stomende lijf van Putin.
“Samen.”
“N… hhhheehhhh… Nee…”
“Nee is nee,” was President Biden het met hem eens, Putin’s communistische ster edoch geen genade tonend. Putin’s ogen trokken scheel weg.
Geheel onverwachts toverde President Biden een klein zakspiegeltje tevoorschijn, en stopte dat in de dekens die Putin tot een prop probeerde te knijpen. Putin keek erin, en zag het zwetende, grijnzende hoofd van de Amerikaanse President ritmisch in en uit beeld glijden.
“Wat doet ons hele nucleaire arsenaal, Putin?”
Putin dacht na met alle delen van zijn hersenen die konden denken en niet in een soort psychedelische kleur explosie aan het kortsluiten waren.
“M… Mij vernietigen,” begreep Putin, die nu scheel keek.
“Je weet het. Wat gaan wij samen doen?”
“Mmmm… Mmmm… Mmij vernietigen,” hijgde Putin.
“Vraag erom,” beval de Amerikaanse President, de hand van Putin die hij vasthield naar de knop brengend.
“Vvv… Vernietig mij?”
“Pardon?”
“Vernietig mij alstublieft meneer,” kreunde Putin.
“Yeah lekker vernietigen,” hijgde President Biden, “Smeek er om!”
“Ik bid om vernietiging! Het is alles wat ik wil!”
“Ja… Ng.. Hng… Ha… Haa!!”
“Vernietigen! Vernietigen!!” riep Putin uit in extase, de hand die de deken samenkneep naar zijn bil brengend om die spleet open te scheuren voor het hijsen van de presidentiële vlaggenmast. President Biden nam Putin’s andere hand dichter en dichter bij de knop, hem beroerend, aaiend, strelend en de druk langzaam opvoerend…
“VERNIETIG MIJ! ALSTUBLIEFT!!” gilde Putin, met op de achtergrond het staccato gestamel van President Biden, zijn hoogtepunt naderend: “Hn! Ha! Huu! Hoo!!!”
“JAAAAAAAAA,” riep Putin, zijn hand losmakend uit die van President Biden, een vuist makend, rammend op de knop! “ATOOMBOMMEN OVERAL!! ATOOM…”
Putin’s billen werden ineens koud. Een kille tocht gleed over zijn kletsnatte spleet- verlaten, alleen- zo koud.
“President Biden? Hallo?”
Het pompende gewicht was verdwenen. Zijn anus voelde niets meer. Putin draaide zich op zijn rug, en kneep zijn ogen samen tegen het felle licht wat door de deur naar binnen kwam. In het midden was het silhouet van President Biden, kalm, met een rinkeling van zijn riem zijn broek optrekkend.
“…President Biden?”
“Tijd om te gaan, knul,” glimlachte President Biden, de tijd controlerend op zijn horloge. Yep. Mooie timing.
“Maar… Maar ik was nog niet… Klaar! Jij… Wat is dit? Wat ben je aan het doen??”
“U. Wat bent U aan het doen, Putin. En het is tijd te gaan. Mijn werk is gedaan.”
“…Werk?” Putin moest kokhalzen, en trok de dekens over zich heen, om zijn naakte lijf in schande te verbergen.
“Dit was WERK?”
President Biden zuchtte. Altijd hetzelfde gelul.
“Ik ben een druk man, Putin. Elke wereldleider moet aan het handje gehouden worden. Tik, tok, Putin. Tijd om wakker te worden: de wereld draait niet om jou.”
Die kille toon! Dat afstandelijke!! Alsof zij niet net de meest mooie wonderlijke avond ooit beleefd hadden!!
“Jij,” siste Putin, President Biden aanwijzend, “bent VALS! Dit was een LIST! Jij… Jij wil mij GAY maken!! Jij wil MIJ KAPOT maken!!!”
President Biden trok de kraag van zijn overhemd recht.
“Putin. Ik ben de President van Amerika. Ik kan verleiden als de beste. Maar zelfs ik kan niet een onwillende hetero gay maken. Ik heb gedaan wat ik beloofd heb,” zei hij, zijn colbertje aantrekkend en Putin terug strak aanwijzend, “Jou van je grootste angst af helpen door je ermee te confronteren. Maar jij bent niet eerlijk geweest.”
“Wat?? Hoe bedoel je???”
“Gay worden was nooit je grootste angst. Gekwetst worden door mij was dat.”
President Biden trok zijn schoenen aan en knoopte de veters, en zag weer het lijk van Steven Seagal. Hij dacht even na, raapte het toupetje van de grond op, en plaatste het netjes terug op diens hoofd met een minzaam knikje. Zo.
“Graag gedaan,” zei hij op onderkoelde toon, voor hij een drafje nam, en uit het (gesloten) raam sprong. Putin sprong op naar de plek waar President Biden had gestaan, met open mond starend naar het duistere gat van het gebroken raam.
“NEEEEEE!!!” gilde hij, met overslaande stem. Gestamp van laarzen klonk vanuit de hal, op weg naar zijn slaapkamer.
“NEEEEEEEEEEEE!!!” krijste hij weer. Hij wist niet wie er aan kwam. Alleen dat het niet uitmaakte. Niets zou ooit nog iets uitmaken :-(
‘Hij wist niet wie er aan kwam. Alleen dat het niet uitmaakte. Niets zou ooit nog iets uitmaken.’
Prachtige slotzin, geweldig. Verrassende wending ook in het verhaal, sterk feuilleton, of hoe schrijf je dat, met plezier gevolgd.
Bedankt! Volgende week weer wat nieuws!
Een pachtig en metaforisch verhaal over een onschuldige president die hard en eVIL in het poepertje wordt genomen waarmee de atoomoorlog losbreekt! Het zou zo maar eens bewaarheid kunnen worden! Dikke kudo’s voor de schrijver en ik hoop maar dat die geen helderziende is!
een onschuldige president Sikbock, really, wie neem jij nu weer hard in zijn maling (pun intended)?
Ja maar de moraal is dat het niets uitmaakt! Die Putin doet maar lekker wat die wil. Ga je gekke moedertje bang maken met die stomme dreigementen, russische nepvent. De dag dat Europa dat leert, is de dag dat die oorlog zal beginnen te stoppen! Of de dag dat we allemaal doodgaan haha!
ook complimenten voor het artwork in deze serie trouwens!