Steven Seagal stond in de rook van explosies, en keek langzaam naar links.
“Putin…” zei hij, de dictator gevonden, en deed een stap naar voren. Aarzelend. De voet kwam niet goed neer, Steven Seagal’s pupillen trokken weg naar boven, en met een doffe klap viel hij omver. Gelukkig dempte zijn gezicht de val. Een toupet rolde van zijn hoofd af, en draaide als een metalen deksel op de grond. Wak. Wak. Wak. Wak.Wak.Wak.wakwakwakwakwak wak wkwkwkwkwrkr krkrkrwkwkwk wwwak. wak. Wak. Plat. Stilte hing weer in de kamer als een zwaar akoestisch gordijn.
Toen braken voetstappen door, met harde hak. De deuropening werd gevuld door een nieuw silhouet, de rook dwarrelend om zich heen trekkend terwijl ook hij een stap naar binnen deed. Het was… President Biden???
President Biden keek Putin aan met een grote grijns, waarna hij achteloos zijn manchetknopen corrigeerde.
“…Steven Seagal!! Wat heb je met Steven Seagal gedaan!!” riep Putin. President Biden bleef lachen, en stapte over Steven Seagal heen, recht naar Putin’s drankkabinet, waar hij een vodka voorzichzelf inschonk.
“Proost,” lachte hij, het glas heffend. Met één schouder leunde hij nonchalant tegen een kast aan, om Putin eens goed te bekijken terwijl hij sipjes van zijn vodka nam.
Putin keerde het gebaar weder, en was verbaasd om wat hij zag. Was Biden niet een dement fossiel? Had HIJ zojuist Steven Seagal in elkaar geslagen?? Putin duwde zich op zijn ellebogen omhoog, en keek naar beneden. Bloed stroomde pulsmatig uit allebei de oren van Steven Seagal. Dood geslagen, zelfs???
Al dat schieten, de explosies… Wat was er gebeurd? En hoe kon het dat na al dat geweld, President Biden hier voor hem stond in een kreukloos zilvergrijs kostuum, het overhemd eronder kraakhelder wit met geen pluisje stof erop of ook maar een druppel bloed?
Het enige waar activiteit aan af was te zien was dat hij geen stropdas droeg, en de bovenste drie knoopjes van zijn overhemd geopend waren. Eronder was een verassend gespierde borstkas te zien, glimmend van een beschaafde hoeveelheid zweet. Wat de Blyat??
Putin duwde zich verder omhoog en maakte zich zo breed als hij kon.
“Wat doe JIJ hier!” zei hij, op dreigende toon. President Biden bleef hem een poosje aankijken, met die manische grijns vast op zijn gezicht. Het leek wel een masker. De situatie was raar genoeg, maar dit duwde het echt in het ongemakkelijke. Toen bracht President Biden zijn glas weer omhoog, de wijsvinger van die hand wijzend naar Putin.
“Wij,” zei hij, met de lach ook in zijn stem, “Moeten praten.”
“Jij moet oprotten uit mijn huis!!” riep Putin, ontdaan.
President Biden keek Putin nu aan met een frons op zijn voorhoofd, maar met de lach intact. Hij schudde al tsk-tsk-tskend zijn hoofd.
“Ik heb atoombommen,” siste Putin, “Weet je dat niet meer? Moet ik ze soms gaan… Gebruiken??”
President Biden grinnikte, en nam een steviger slok van zijn vodka, waarna hij de resterende inhoud van het glas liet rondklotsen, en met waardering bekeek. Toen ging zijn aandacht terug naar Putin.
“Jij gaat geen atoombommen gebruiken.”
Putin’s ogen werden groot. Het lef! Hoe durft hij!!
“Nu moet jij eens heel goed luisteren,” begon Putin, maar President Biden wuifde het geïrriteerd weg. Zijn lach was voor het eerst verdwenen.
“Jij GAAT geen atoombommen gebruiken. Als jij serieus van plan was dit spelletje te spelen zoals het hoort,” zei President Biden, met snelle, lichte tred dichterbij komend, “Dan had jij GELIJK al tegen Oekraïne gezegd: jullie krijgen twee dagen om jullie onvoorwaardelijk over te geven. Anders blazen we Kiev en Odessa op. Maar dat deed jij niet. Omdat je bang bent.”
“Bang! Ik!! Wel…Dan… Dan doe ik dat nu! Als jij…”
President Biden schudde zijn hoofd, de glimlach weer terug op zijn gezicht.
“Te laat. Niet geloofwaardig. Jij gaat helemaal niks doen.”
Tranen welden op in Putin’s ogen. Niet van verdriet- van woede. En onmacht. Wat denkt die gek wel niet! Een beetje twijfelen aan Putin! Was dit dan het einde? Zou President Biden nu Putin’s ogen door zijn schedel heen drukken met zijn duimen, en er dan fluitend vandoor gaan? Dit! Was! Niet! Hoe het moest gaan!!
President Biden zuchtte, en kwam dichterbij. Putin duwde zich in paniek tegen het hoofdbord van het bed op, zijn ogen hard dichtknijpend, zijn knieën optrekkend.
“Nee. Nee!!”
President Biden ging naast Putin’s hoofd op het bed zitten, en petste twee keer zachtjes op Putin’s hoofd.
“Het is ok,” zei President Biden op zachte toon, “Ik ga je helpen. We gaan het samen doen.”
Putin opende zijn ogen weer, zijn gezicht één verwarde, verwrongen grimas. Wat???
Maf!! Gaat President Biden Putin nu een lesje leren of juist een les? VERWARRING!! Hopelijk opgelost volgende week woensdag alweer wat vliegt de tijd he?
Het verhaal wordt met elke aflevering sterker. Waar eindigt dit?
wak wak wak wak wakwak
Met één schouder leunde hij nonchalant tegen een kast aan, om Putin eens goed te bekijken
In de boekenkast van een vriendin trof ik, dit speelde lang geleden, de complete reeks Sjöwall en Wahlöö pockets aan. Detectives. Een gente dat me niet veel deed. Toch pakte ik een deeltje uit de kast en begon erin te lezen. Misschien vanwege de titel misschiwn: ‘De man die even wilde afrekenen’.
Enfin, het eindigde ermee dat ik die reeks achter mekaar gelezen heb. Maar wat ik wilde zeggen: in die reeks is het hoofdpersonage inspecteur Martin Beck, en gedurende zo’n reeks leer je zo’n man kennen, enfin, waar ik naartoe wil: hij leunde ook in elk deeltje met zijn arm op een bureaukast.
Detectives zijn mijn bijna favoriete genre! Ik heb lang geprobeerd literatuur te lezen want hee adel verplicht, maar CHRISTUS. CHRISTUS WAT IS DAT SAAI. En dan pak ik stiekem een Clive Cussler boek waarin een gigantische industriele kettingzaag om schepen open te zagen wordt opgevoerd, en dan denk ik, het zou toch niet? Dat zouden ze toch niet op mensen gebruiken? En BOEM: een paar paginas later willen ze er iemand mee martelen en wordt er iemand per ongeluk tegen aangeduwd. Het nadeel van al die trash zijn de bordkartonnen karakters, maar hee, industriele kettingzaag!!! Ik ben nu een hele reeks aan het lezen en in boek twee slaat de hoofdpersoon een vrouw omdat ze huilt om haar negen jaar geleden gestorven man! Irriteert hem mateloos, get over it, woman! En dan lees ik weer Bleak Street van Dickens en denk ik man, allemaal fascinerende figuren MAAR ZE DOEN NIKS. EN WAAR IS DE KETTINGZAAG?
Bleak house, sorry.
Ik heb ooit een boek terzijde gelegd omdat ik het te eng vond worden: ik kan niet zo goed tegen horror en wreedheid blijkbaar. Het boek was American Psycho van Brett Easten Ellis. Ik heb het boek zelfs gauw weggedaan, zodat ik het niet weer kon oppakken. Dat had dat boek toch maar mooi voor mekaar gekregen bij mij: vrees aanjagen.
Wel is is een andere scene uit dat boek bij mijn blijven hangen. De hoofdpersoon neemt dan zo’n groen schoonspoelblokje uit een urinoir mee van een druk bezochte nachtclub: dozijnen mannen hadden erover heen gezeken.
Enfin, hij neemt dat blokje mee naar huis, doet het in een pannetje, omhult het in gesmolten chocolade, en pakt het daarna als geschenk in, strik erom.
En geeft het daarna aan zijn vriendin. Ze opent het doosje en neemt…. een hspje. ‘Het smaakt een beetje naar menthol’, zegt ze dan.