12 December 1978, hoofdkantoor van de KGB
“Volgend punt, dan,” hamerde Yuri Andropov het vorige agendapunt af. Hij schoof zijn bril hoger op zijn neus, hield het blaadje papier met de agenda erop wat verder weg, kneep zijn ogen samen en schudde zijn hoofd.
“Ah. De lijst met verboden cultuur. Nog nieuwe dingen waar we op moeten letten? Andrej?”
“Ehh ja, kameraad Andropov, eens zien… Boeken… Stephen King heeft er een paar. Het kostte wat moeite het verbod daarop te bekrachtigen. We hebben een paar boekverkopers geëxecuteerd, om een voorbeeld te stellen. Het lijkt te werken,” haalde hij zijn schouders op. Yuri Andropov leek het zonder veel emotie te overdenken, en ging door naar de volgende persoon aan tafel.
“Alexei? Jij nog wat?”
“Ehmm… Ja…”
Alexei leek wakker geschrokken, en ging met een rood hoofd door zijn paperassen.
“Ja… Eentje. Hadden we wel wat moeite mee van de radio te krijgen. Eens kijken… The Village People.”
Andropov keek hem aan.
“Wie?”
“Ehh…”
Een nauwelijks zichtbare frons verscheen op Yuri Andropov’s gezicht terwijl hij keek hoe Alexei weer door zijn papier aan het graven was.
“Village people,” bevestigde hij. Yuri Andropov zuchtte, haalde zijn bril van zijn hoofd af, en masseerde zijn neusvleugels.
“En wat is er mis met de village mensen,” vroeg hij.
“Eh…” Alexei keek nog één keer snel naar het blaadje voor hem, en toen weer op.
“Ze zijn gay.”
“Wat??”
Yuri Andropov keek voor het eerst deze vergadering met interesse, naar het gezicht van de jonge rijzende ster in de KGB, met zijn Art-Garfunkelerige afro en dunne, vlassige snor.
“Probleem, kameraad Putin?”
“Nee… Ik bedoel, ik vroeg mij gewoon af: gay?”
“Gay,” bevestigde Alexei. Putin durfde het aan een bijna verontwaardigde snuif te uiten.
“Gay,” zei Putin nog maar eens, zijn hoofd schuddend.
“Gay,” bevestigde Alexei nogmaals.
“Wie dan? Er zit,” zei Putin, zijn stoel naar voren schuivend en zichzelf over de tafel buigend, zich richtend tot vooral Yuri Andropov, “Een constructiewerker in die band. Een militair. Een politie agent. Een indiaan! En als ik mij niet vergis… Een man gekleed in een leren jas, een leren broek, met een dikke snor EN een leren pet? Kunt u dat bevestigen?”
“Ehh…” zei Alexei, zijn ogen weer laten zakkend naar zijn papier.
“Kunt u dat bevestigen?? Hebben we het wel over dezelfde groep, ik bedoel, ik vraag het mij af,” snoof Putin nu toch zeker verontwaardigt.
“Ze… Ehh… Ze hebben een liedje over de Y.M.C.A,” las Alexei onzeker op. Putin snoof nog harder.
“De Christelijke jeugdvereniging Y.M.C.A., als in Christenen, die weten dat ze naar de hel gaan als ze homofilie bedrijven; Die Y.M.C.A?”
“Ik… Ehh… Denk het?”
“En die zijn gay,” snoof Putin.
“Volgens mijn informatie zijn…”
“Wie dan? Wie van hen kan in godsnaam gay zijn? Ik herhaal: een politie agent. Een SOLDAAT. Een CONSTRUCTIEWERKER. EEN INDIAAN. EEN MAN IN EEN COMPLEET LEREN PAK MET EEN SNOR. Nou kan ik mij- persoonlijk- geen mannelijkere mannen voorstellen, maar goed, wie van hen zou dan “gay” moeten zijn?”
Putin snoof weer, wachtend op antwoord, en toen Alexei wilde antwoorden snoof Putin nog een keer extra hard om hem van zijn stuk te brengen. Yuri Andropov glimlachte. Dat rare kleine afro mannetje had wel een toekomst voor zich, schatte hij zo in.
“Allemaal,” piepte Alexei.
“Allemaal??”
“Ja allemaal, ik heb een rapport, hun muziek wordt in alle homo-bars van Amerika gespeeld, het is een homo volkslied! Het zijn allemaal homo iconen, ik heb talloze gegevens!”
“…Allemaal?” vroeg Putin, minder zeker van zijn zaak. Die stapel papier voor Alexei zag er inderdaad dik uit.
“Allemaal!”
“…Ook die met die leren pet?”
“Juist die met die leren pet! Ze zijn allemaal gay! GAY!!”
Putin voelde een zweetdruppel vanuit zijn slaap door zijn linkerbakkebaard kruipen. Iedereen keek hem aan.
“Zou dat… Een probleem zijn? Kameraad Putin?” vroeg Yuri Andropov, met een enigszins geruststellende glimlach. Maar ja, in de USSR weet je het nooit. Alles kan een Kus des Doods zijn in dit land.
“Nee als de data het zegt zal het wel zo zijn,” zei Putin, zo zelfverzekerd mogelijk. Hij hield zijn armen dreigend over elkaar, daaronder zijn colbertje wat meer dicht doend. Het t-shirt wat hij daaronder aan had van The Village People was zowieso niet zichtbaar geweest, maar je kan nooit te voorzichtig zijn.
“Juist. En het is maar een willekeurige band. Niets om ons druk over te maken,” zei Andropov kalm. Iedereen knikte. BAM. Volgend hamerpunt.
Vladimir Vladimirovitsj Putin had zijn hele leven in dienst van de staat gesteld, zonder scrupules talloze mensen naar de goelag gestuurd, en die avond was de eerste maal dat hij de angst begreep van de mensen die hij vervolgde.
Hij scheurde de poster van The Village People van zijn muur, en voor hij het ding in duizend snippers uit elkaar trok, keek hij naar de Indiaan. Vorige week nog, was hij tot tranen geroerd geweest- die film met John Wayne, waarin hij al die indianen doodschoot voordat hij geraakt werd door een pijl, maar liefdevol verzorgd werd door een indiaan van een andere stam. En nu moest Putin maar geloven dat die indiaan EIGENLIJK keihard zijn indianenlul in John Wayne’s reet zou hebben doorgeschoven?? Waar had John Wayne DAT aan verdiend??
De resten van die poster verbrandde hij samen met het t-shirt. De Village People thee-mok had hij stilletjes onder een kussen geplaatst, en tot gruis geslagen met de kolf van zijn dienstpistool.
Het zou niet de laatste keer zijn: alle helden die hij had in het Westen, vielen door de jaren heen van hun voetstuk, recht door de mand. Freddy Mercury? Gay. Ja, met een snor van zo’n formaat. Had zichzelf letterlijk in mannen doodgeneukt. Prince? Wist niet eens of hij een man of een vrouw was. George Michael?? Toen Putin die videoclip van Faith had gezien, had hij exact dat image overgenomen: leren jas met franje, enkelhoge cowboy laarsjes en een strak geschoren drie dagen baardje (nou ja soort van. De baard bestond bij Putin vooral uit subtiel aangebrachte mascara). Toen George Michael jaren later op een gay toilet betrapt werd had het Putin bijna al zijn invloed gekost zijn fotos uit de jaren 80 te laten “verdwijnen”. Dat was toen hij wist: het hele westen was verrot. En Rusland, na de perestrojka, leek alleen maar die kant op te willen gaan. Rusland moest gered worden!
Ja jeetje lekker dan!! Arme massamoordende dictator! Dat zet jullie wel effe aan het denken he? Volgende week woensdag kunnen jullie lekker verder denken! PRET!!!
Toen Putin die videoclip van Faith had gezien, had hij exact dat image overgenomen: leren jas met franje, enkelhoge cowboy laarsjes en een strak geschoren drie dagen baardje (nou ja soort van. De baard bestond bij Putin vooral uit subtiel aangebrachte mascara) <=== Haha!