Mijn dochter was iets aan het uitleggen. Ik weet niet precies meer wat. Maar dat was precies het probleem.
We stonden op het punt te vertrekken. Ik was bezig de route op mijn telefoon in te tikken. En antwoordde mijn dochter op routine, zonder echt te luisteren. Met hm’s en o ja’s, die mijn gebrek aan volle aandacht moesten verdoezelden.
Mijn dochter had het niet door en toch weer wel. Het lukte haar niet om me te betrappen op een foutje.
Dat maakte haar kriebelig, zag mijn vrouw. Ze vroeg aan m’n dochter of ik haar irriteerde.
Dat deed ik.
Wat mij enigszins verontwaardigde, want ik reageerde toch op de dingen die ze zei? Wat was er mis met mijn reacties?
‘Er is niks mis mee en dat is juist zo irritant’, zei mijn dochter. ‘Je bent de perfecte niet perfecte gast.’
Perfecte imperfectie, ik heb er vrede mee.
Het leven kan inderdaad niet altijd perfect zijn en ik moet opeens denken aan films over beroemde sprookjes die ooit in de Efteling werden gemaakt in de periode 2004-2008. Deze sprookjes duurden op zich vrij kort en meestal speelden daar ook dezelfde acteurs in mee.
Zo kwam bijvoorbeeld in 2006 het verhaal over Assepoester uit terwijl dat sprookje pas in 2009 in de Efteling werd geïntroduceerd. De actrice die daarin voor Assepoester speelde, en ook bijvoorbeeld voor Doornroosje en Karen (De rode schoentjes), kon daarin niet bepaald een perfecte rol spelen daar zij op haar knieën de vloer van het huisje (het voormalige huis van Vrouw Holle) moest gaan schoonmaken! Ze werd toen door haar stiefzussen (?) hartelijk uitgelachen omdat die vonden dat zij erg perfect waren en dus op Assepoester neerkeken!
Later kreeg Assepoester wel een perfect (!?) leven aan het hof waar soms alles iets te perfect moest door middel van allerlei protocollen! En dat bewijst weer dat vrijwel niemand perfect en volmaakt kan wezen!