La Petite Thérèse

Ik kijk een documentaire over een meisje, Thérèse de Lisieux, dat, al vroeg devoot, een klooster betreedt en postuum heilig wordt verklaart. Ik raak steeds meer perplex.
Bij de aanvang wordt al verteld dat ze gecanoniseerd zou worden. Een basiliek is in haar nagedachtenis gebouwd in het plaatsje. Dan wordt haar levensverhaal uit de doeken gedaan, vanaf de periode voor haar geboorte, wanneer de getrouwde ouders uit vroomheid maandenlang geen seks hebben, wachtend tot hun priester ze aanspoort om het huwelijk te consumeren. Kindertijd: liefhebbend gezin, ze is de jongste.  Moeder overlijdt toen ze 4 jaar oud was. Thérèse transfert haar liefde op haar oudste zus Pauline, die, zo schreef Thérèse later op, “haar tweede moeder werd”. Helaas vertrekt Pauline naar het klooster. En nog een zus en nog één. Vind je het gek dat die kleine Thérèse dan denkt: ik wil ook naar dat klooster? Nee, dat wordt als een enorme betuiging van devotie gezien. In het klooster is ze niets ongewoons. Ik denk steeds meer: in godensnamen waarom was dat meisje zo verschrikkelijk bijzonder? Wel munt ze uit in het geestig vertellen van verhalen uit haar jeugd. Tot Pauline, op dat moment moeder-overste benoemd, haar opdracht geeft om een jaar lang die verhalen op te schrijven. Een geniale zet, de eerste van vele. Thérèse kwijt zich van haar taak en pent 400 pagina’s neer, tjokvol van de lieflijkste religieus-filosofische inzichten.

Al jong krijgt zij tbc. Haar krachten nemen af, ze hoest bloed op, haar ingewanden sterven af. Zij lijdt helse pijnen. Kan niet meer geloven. Op haar sterfbed dan toch maar wel, want owee, je leven voor niets te hebben geleefd en het vooruitzicht op een zwart nix. Je zou haast denken dat de verlokking van een heerlijke hemel en het weerzien met gestorven geliefden zwaarder wegen dan de rede.

“Na mijn dood zal ik rozen laten regenen” zegt ze en spoedig blaast Thérèse haar laatste adem. Ze is 24 jaar jong.

Was dat allemaal een heiligverklaring waard? Denk je op dat punt van het verhaal aanbeland.
Maar toen gebeurde het pas. Pauline (pardon moeder Agnes) laat de memoires van haar zusje drukken en verspreiden. De respons erop was zo bijzonder dat een herdruk wordt besteld. Het is inmiddels La Grande Guerre. De jongelingen in de loopgraven, sowieso gansch het volk, hunkeren naar hoop en troost. Een stroom fanmail komt op gang, gelovers sturen verslag van de hulp die ze menen van La Petite Thérèse te hebben ontvangen (waaronder het kind Edith Gassion later Piaf, dat dreigde blind te worden), bezoekers komen van heinde en verre om haar graf te bezoeken. Het kan ook niet anders dat dit allemaal ter ore komt van de hogere gelederen van de Katholieke kerk. Ze zien de PR window of opportunity en springen er gretig in. Thérèse wordt met spoed heilig verklaard. De ceremonie in het Vaticaan, waarvoor de Sint Pietersbasiliek van top tot teen hel verlicht werd, trekt een enorme menigte uit de hele wereld. Haar graf wordt geopend waarbij een bloemenlucht wordt waargenomen, blijkbaar een gangbaar teken van zaligheid. De botten worden in een glazen sarcofaag gedeponeerd, en beginnen aan een reis door de planeet. Overal waar ze komen wordt de rouwwagen bestormd door gelovigen.

Ik aarzelde om mijn argwaan deel te maken aan het publiek. Want laten we wel wezen, daar is eigenlijk helemaal niets mis met wat hier gebeurd is. Een vroom en goedbedoelend meisje brengt geluk aan hele volkeren en geneest hen en passant van hun kwalen. Placebo tot the max. Wie kan daar nou tegen zijn?

Links:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Theresia_van_Lisieux
https://www.imdb.com/title/tt12273646/

Oud Zeikwijf
Beroepsbrokkenpiloot. Vloog nochtans op haar achtste reeds rakelings langs bergkammen om berggeitjes en bergmarmotjes te tellen. Is tot haar eigen verdriet gemodelleerd naar haar vader, een onbehouwen Italiaanse charmeur met een groot hoofd en een passie voor even belachelijke als tijdrovende hobby’s. Komt oorspronkelijk uit Frankrijk. Heeft in Japan gewoond. Woont sinds begin jaren ’80 in een boomhut op het Waterlooplein in ‘Magies Centrum Amsterdam’, van waaruit ze haar schrijfsels via rooksignalen aan de redactie doorseint. Ze schrijft ook voor AT5, Sargasso en voor Kutbinnenlanders. En op haar eigen stukje internet: oudzeikwijf.com.

1 reactie

  1. Ik ken echter ook een bepaald sprookje van Grimm dat niet erg bekend is bij iedereen en waar ook geen slechterik in voorkomt. Dit sprookje ging ongeveer zo;

    De zoete pap

    Er was eens een arm en vroom meisje dat alleen met haar moeder leefde aan de rand van een stad en ze hadden helemaal niets meer te eten. Toen ging het kind naar het bos toe en daar zag ze een oude vrouw die al wist wat het meisje nodig had en ze gaf haar een (tover)pannetje cadeau en als ze daar tegen zei:

    “Potje, kook!”
    dan kookte het heerlijke zoete gerstepap, en als ze zei:
    “Potje, stop!”

    Dan hield het weer op met koken.

    Het meisje bracht het pannetje naar haar moeder en nu was de armoede en de honger voorbij en ze aten zoete pap zo vaak ze wilden. Of hen dat op een dag niet zou gaan vervelen was nog niet bekend.

    Toen op een keer het meisje was uitgegaan, zei de moeder ,die weer pap wilde hebben:
    “Potje, kook!”
    En het kookte en ze at tot ze genoeg had, maar nu wilde ze dat het pannetje weer ophield, maar ze wist opeens het woord niet meer. Dus kookte het pannetje maar door, en de pap kwam over de rand en het kookte steeds maar door.
    De keuken stond toen vol pap en later het hele huis vol pap, en het huis ernaast vol pap en de straat vol pap, alsof het de hele wereld wilde verzadigen. En er heerste de grootste nood en niemand wist mer raad. Eindelijk, toen er nog maar een enkel huis over was, kwam het meisje thuis en nadat zij de complete ravage zag zei ze:
    “Potje, stop!”
    En toen hield het op met koken maar wie naderhand alsnog weer de stad in wilde, moest zich door de pap heen eten, of men dat wilde of niet.

    Dit verhaal maakt eigenlijk duidelijk dat als arme mensen opeens een overvloed aan luxe en eten krijgen dit hen soms boven hun hoofd groeit. En wie niet daarmee goed omgaat zal soms een overvloed of zich af krijgen die totaal uit de hand loopt! De inwoners van die stad zouden natuurlijk hierna geen pap meer kunnen zeggen, laat staan geen pap meer zien omdat alles te gortig voor hen was geworden!
    Eigenlijk had het meisje net zo goed het pannetje hebben kunnen gebruiken om de pap te verkopen aan andere mensen om daarmee iets anders mee op tafel te krijgen! Pap heeft tenslotte ook lang niet altijd de juiste voedingswaarde.

Laat een antwoord achter aan Jules Vismale Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *