Ik liep ergens naar toe. Een man in het tegemoetkomend fietsverkeer leek sprekend op Ted Danson uit Cheers. Ik verzonk acuut in gedachtes over het schoonheidsgehalte van de Nederlanders. Dat best hoog is. Ik bedoel: het stikt hier werkelijk van mensen die qua knapheid Hollywood sterren evenaren. “Wat niet zo is in Hollywood!” “En zeker niet in de rest van Amerika.” “Noch in de rest van de wereld.” “Behalve in Zweden misschien…”
Op dat punt aanbeland wendde mijn blik zich opeens automatisch af van het fietspad. Een gedrocht was komen aanrijden. Niet zomaar een gedrocht. De moeder aller gedrochten. Het lichaam 60 graden naar rechts hellend, door een bijzondere werking van de zwaartekracht of door vergevorderde scoliose (en toch tot fietsen in staat), het gezicht vol stigmata, het weinig haar eenzaam op de kale schedel wuivend, een uitgelaten blik in de minuscule ogen, op de lippen een vage glimlach.
God speaks in mysterious ways.
Dat was ik!! Scoliosis LOMP. Ik heb gewoon een beetje veel misschien teveel genintentood. Met je scoliosis. Ik zie alweer wie een enkeltje naar de HEL heeft gescoord.
https://www.youtube.com/watch?v=9cKm_mYVPQE