23:4 OP DE VIERDE DAG HEEFT GOD SPIJT
Mozes was de man die Hij had altijd al had willen scheppen. Niet die slappe sul van een Adam die zich “ineens” niet meer comfortabel voelde met de kennis dat hij naakt rondliep voor God, of Koning David met die flauwe psalmen van hem, of Abraham en Methusalem en al die rare mafklappers die maar niet dood wilden gaan en 900 jaar na hun hoogtepunt nog levend weg zaten te teren serieus hoe zat dat? Was Hij vergeten een schakelaar om te zetten ofzo? Nu ging gelukkig iedereen dood na zeventig jaar en dat was al een dikke twintig jaar na hun hoogtepunt, eerlijk is eerlijk. De mens was misschien naar Zijn aangezicht gemaakt, maar al dat lubberende uitzakken op de raarste plekken zeer zeker niet. ZEKER niet.
Iedereen had hem altijd teleurgesteld. Zelfs Noach. Wat een topvent! Zo vol belofte! Maar toen werd God boos op de mensheid en had Hij Noach zonder echt na te denken dat idee met die boot gegeven. Vol met van alles twee. Hij had hem alleen een beetje willen helpen… Maar misschien niet echt rekening gehouden met de gewoonweg bizarre hoeveelheid incest die dat logischerwijs tot gevolg zou hebben.
“Wat doet HIJ nou,” had God vol afgrijzen gevraagd aan zijn schare engelen. Misschien had Hij dat niet goed gezien. Dat met al die dochters.
“Met wie moet hij DAN heengaan en zich vermenigvuldigen,” had één van zijn engelen op droge toon geantwoord, “Met die aap die hij bijna elke avond bezocht op die goddeloze cruise van je?”
God had dat bijdehandte stuk vreten met samengeknepen ogen en lippen aangekeken. Hij wist nog wel een put voor jou, Lucifer. Een hele diepe. Maar, moest Hij ongemakshalve toegeven, die knooplul had wel een punt. En generaties lang werd dat punt er niet heel subtiel ingewreven. Het duurde honderden jaren voordat dieren en mensen niet meer standaard blind of siamees werden geboren. Een echt heel en veels te langdurige, zwaar ongemakkelijke uitgerekte reeks van oneindige pijnlijke toestanden. God kon nog steeds niet aan Noach denken zonder een vies gezicht te trekken. Hij had waarschijnlijk wel een plek in de hemel verdiend, moest Hij erkennen- het was niet echt zijn schuld geweest, dat hele boot idee. Maar God kon het niet. Hij kon hem niet toelaten in Zijn glorie en dan elke keer die schuddende aap voor zich zien als Hij hem zag. God trok weer een vies gezicht. Smeerlap.
Noach was niet in de hemel. Abraham niet, David niet, Adam en Whatsherface niet, vrouwen zowieso niet want die intresseerden Hem echt geen ene flikker. Nee de enigen die toegelaten waren…
God liet Zijn hoofd zakken in de onvoorstelbare schoonheid van rivieren gemaakt van bubbelende Ambrozijn om het geluid van het Hemelse gezang te dempen. Hoe zou het geklonken hebben, met Noach in het koor? God wist het niet. Hij wist alles wat was en is, maar Zijn vloek bleek telkens dat Hij zich niet kon voorstellen wat niet was, of ooit zou wezen.
Hij had altijd de mooiste dromen gehad; wat de mens zou worden, waar die toe in staat zou zijn… Niks van dat. De hele bijbel lang had God ze gewaarschuwd: denk maar niet dat iedereen in de Hemel komt. Dit is een besloten feestje, alleen voor de puurste onder de zuiverste zielen. Met het idee, uiteraard, om de schaal van het feest nog een beetje binnen de perken van het redelijke te houden. Zeg, tien procent van de totale mensheid, dat zou nog steeds in de miljarden lopen. Het liep geen storm. Noach was de eerste die een echte kans had gehad. DE EERSTE. Mozes, hij zou… Nou daar komt God nog op terug. Sorry voor het afdwalen.
Enfin, toen mensen het lumineuze idee kregen dat ze het beste God konden dienen door Zijn enige zoon aan een kruis te nagelen, was een lichte paniek ingezet. Dit liep niet bepaald naar verwachting. Blijkbaar moest Hij de blijde boodschap een beetje bijsturen, de échte bedoeling duidelijker maken.
Misschien met… Een leuke reclamecampagne!! Het idee “Hemel” wat schwung geven, de mensheid laten weten: hier doen jullie het allemaal voor. Of wel, nu niet, maar hopelijk DAN, tenminste.
Hij had Zijn pitch uit de doeken gedaan: het zou natuurlijk niet voelen als een reclame; gewoon lekker spontaan, beetje hip, met de tijd mee aan het gaan. Laten weten: God snapt het allemaal nog wel. Zijn engelen hadden het allemaal een vreselijk idee gevonden. Na heel wat geruzie met IEDEREEN in de hemel (Et tu, iedereen?) had Hij gezegd, ok, dan doe ik het niet. Jullie winnen.
God liet zijn hoofd dieper zakken in de Ambrozijn. Hoe dieper, hoe minder hemels gezang Hij hoorde.
Konden ze het Hem echt kwalijk nemen, dat Hij teleurgesteld was? Dat er na DUIZENDEN jaren NIEMAND in de Hemel was gekomen, en dat Hij nu een goed idee had, maar zijn engelen het afknalden zonder dan zelf met een idee te komen want heeeee alleen kritiek leveren is wel zo lekker makkelijk? Ok, misschien had Hij daarna teveel gedronken. Was Hij een beetje onredelijk geworden. God herinnerde zich er niet heel veel van, maar de dag erna bleek dat Hij Lucifer definitief de Hel in had getrapt, en had Hij dronken als een Maleier een boodschap voor een of andere Johannes achtergelaten. Oei oei oei.
Hij had het met afgrijzen teruggelezen in de Bijbel. Gelal over samengeplakte mengelbeesten met tien toeters en twintig vleugels en honderd wampetoeze…nieren… Het einde der tijden met bleke paarden en de Dood te Paard en… Ai ai ai. Gelukkig, merkte God op tegen Zijn diep teleurgestelde engelenschare, gelukkig maar dat Zijn boodschap over hoe de hemel écht was wel goed was doorgekomen. Toch? Geen antwoord. Hun gezichten aflezend leken ze daar nog het meest teleurgesteld over, maar dat zou vast zijn omdat die eikels hun zin niet hadden gekregen. GOD IS DE BAAS.
God bracht zijn hoofd weer boven het Ambrozijn, zodat het Hemelse gezang weer luid en duidelijk doorkwam. Dat was Zijn straf geweest. Hij had de Hemel verkocht als een plaats van eeuwig geluk. Er zou geen verdriet zijn, alleen volmaaktheid. En… God sloot Zijn ogen. Het had Hem écht zo’n leuk idee geleken. Als mensen van God houden, en van feestjes met muziek enzo, wat kon er dan beter zijn? Wat zou iemand volmaakter gelukkig maken dan de belofte voor de rest van de totale eeuwigheid God te kunnen prijzen met massaal gezang?
Als Hij er nu zo aan terugdenkt, in die woorden, klinkt het bijna arrogant. Een tikje narcistisch, misschien. Nou, en Hij was gestraft voor zijn inschattingsfout. Mensen begonnen eindelijk de hemel binnen te komen. Niet in hordes, maar ongeveer duizend jaar na Zijn boodschap kwamen de eersten, en de toestroom bleef gestaag daarna. Het probleem was dat de enige mensen die zich lieten “terroriseren” tot een leven volmaakt in de ogen van de Heer “blijkbaar” ernstig geestelijk gehandicapped moesten zijn. Opgenomen in kloosters namen zij alles bloedserieus en…
God wreef de Ambrozijn uit Zijn ogen. Het waren volmaakte mensen. Waarschijnlijk de enigen die het ook echt verdienden hier te zijn. Maar hun GEZANG. Toen die hemelse josti-band ongeveer 1200 man (sorry, vrouwen intresseren God echt geen reet, zijn excuses als de verkeerde verwachtingen waren geschapen maar Hij dacht toch echt dat Hij duidelijk genoeg was geweest in de bijbel) sterk was, had de laatste Engel Hem verlaten. En dat was alweer een flinke poos geleden.
Hoe zou het geklonken hebben met Noach in het koor? Of met Mozes? Die diepe, zware stem van Mozes… Oh Mozes. Waarom heb juist jij God zo gekwetst?