Bjennie had de dozen terug naar zijn opnamestudio gesleept en was bezig ze uit te pakken. Sommige dozen zaten vol beamers, andere weer met rare camera’s, en er zat één telefoon bij. De facebook koppelaar, stond in de handleiding. Bjennie krabde zich over zijn genadig langzaam kalende hoofd. Wat een technologie. Je kon wel merken dat dit hier de toekomst was. Dit kabeltje hier, dat ding daar, zoo…oooo… Dat zou dat moeten zijn, toch? Hij klikte het geheel aan, en voor hem verscheen het gezichtsloze silhouet van een persoon. Op de borst stond “Voeg persoon toe via facebook koppelaar”.
Bjennie keek verward naar de tekst, pakte het oplichtende facebook koppelaar kastje, en drukte op een knop. “Ah,” mompelde hij. Zijn vinger scrollde door naar “Zweeds”.
“Vöeg persöön töe via fæceböök köppelaar,” verscheen nu op het silhouet. Aahh…
Zijn bejaarde vingers tikte trillend de woorden “Bjennie van ABBA” in het apparaat, waarna enkele resultaten verschenen.
“Bedöelt u Björn van ABBA?” vroeg Faceböök, met daaronder foto’s van Agneetha en Siegfried. Geirriteerd scrollde hij naar beneden, en vond ergens onderaan de lijst zijn eigen facebook profiel. Hij drukte zijn worstenvinger plat op de profielfoto, waarna het silhouet veranderde in een zandloper. Wöw. Technologie.
En toen, plotsklaps, hopla ineens, stond daar voor hem Bjennie. Van ABBA. Maar niet Bjennie zoals die hem ’s morgens in de spiegel liet schrikken- nee, hier stond Bjennie in vol jaren 70 ornaat! Bjennie’s mond viel er van open. Dubbel wöw! Nou had hij zichzelf nooit de knapste man van de planeet gevonden (hoewel duidelijk en zeker de knapste man van ABBA, er was een reden dat Björn degene was die door de budgetvrouwenbak van ABBA moest gaan om te trouwen) maar een twintig jaar oude versie van jezelf ineens terugzien… Hij was een hengst geweest! Kijk die strak gesteven kraag! Die volle bos blond Zweeds haar! Die bijna rechte en zo goed als witte glimlach! Rechte benen, geen bochel, wöw!!
“Ik ben een stuk,” mompelde hij, bewonderend eromheen lopend. Tenminste, dat trachtte hij- het hologram spiegelde zijn loop, en liep rondjes om Bjennie heen.
“Dit is…”
“…Het metaverse,” echoede de woorden van Mark Zuckerberg in Bjennie’s oren na. Wöw. Hij kon het gewoon niet anders zeggen of denken: wöw. De lach die holoBjennie op Bjennie had getoverd werd ook meteen gekopieerd. Alleen dan bijna vijftig jaar jonger. Was het vijftig jaar? Thör, wat was hij oud geworden. Bjennie keek diep in de pretoogjes van holoBjennie. Slimme technologie hoor. Hoe toverde dat hologram die lach tevoren op basis van wat facebook fotos? Hij vroeg zich af…
Bjennie keek om zich heen, en knoopte toen zijn bretels los. Zijn leggings vielen weerstandsloos naar beneden. HoloBjennie was een verdomd slim programma- hij moest de hololegging nog echt van zijn vijftig jaar jongere holokont trekken. Een rilling ging door Bjennie. Dat gevoel wanneer een legging nog echt strak kon zitten, toen… Vijftig jaar geleden. Vijftig! HoloBjennie keek vol onder de indruk naar Bjennie’s verlubberde zak en lul, Bjennie’s eigen blik kopierend terwijl diens blik over de strakke, blond behaarde holozak van HoloBjennie gleed. Wöw. Wat een toplul had hij eigenlijk gehad! Discö fever! Zijn blik schoot naar de stapel dozen. Zou hij… ?
Hij zou. Met een gretige blik pakte hij de andere systemen uit, en sloot ze aan, terwijl holoBjennie hetzelfde deed aan de andere kant van de dozen.
“Agneetha… Van ABBA,” tikte zijn vingers, zelf meemompelend. Höly SHIT!! Voor hem verscheen een vijftig jaar jongere Agneetha, met STRALENDE glimlach!!! Oh wöw, hij had haar niet sinds 1974 naar hem zien lachen. Het duurde even, voordat hij besefte dat de glimlach een holokopie was van zijn eigen. HoloAgneetha en HoloBjennie keken hem nu allebei met dezelfde lach aan, en keken op hetzelfde moment naar zijn kruis als hij naar het hunne.
HoloAgneetha’s broek was al digitaal uitgekleed, merkte Bjennie op. Ja, die toestand kon hij zich nog wel herinneren… Dacht hij, tenminste. Hij wilde bukken om het beter te bekijken, maar tot Bjennie’s ergernis bukte holoAgneetha net zo hard. Misschien als…
Bjennie liep naar de projectorbeamer van Agneetha’s hologram, en draaide hem ondersteboven. Omkijkend zag hij HoloAgneetha perfect balanceren op haar hoofd. Bjennie’s linkerwenkbrauw trok langzaam omhoog, en hij ging iets wijdbeenser staan. Als een schaar volgde holoAgneetha. Fascinerend! Het zag er levensecht uit! Herinnerde hij het zich echt zo, of wilde hij dat alleen maar geloven?
“Maakt het uit?” mompelde hij zijn gedachten hardop beantwoordend. Bjennie trok zijn hemd omhoog. HoloAgneetha trok het hare omlaag, en twee virtueel de zwaartekracht trotserende holoborsten tepelden hem tegemoet. Hij kreeg alleen een beetje de zenuwen van de griezelige blik die holoAgneetha op zijn eigen borstkas wierp, dus draaide hij zijn hoofd naar de andere projectoren. Hmm… Had hij eigenlijk ooit Siegfried naakt gezien? En als hij dan toch bezig was, kon hij ook gelijk kijken en vergelijken hoe holoBjörn zich verhield tot holoBjennie. Meten is weten!
