In de avond van 5 januari jongstleden, rond een uurtje of zes, was ik groente aan het grillen in het tosti-ijzer. In de oven stonden cherrytomaatjes onder de gril. Het begon wat vreemd te ruiken. Aanvankelijk dacht ik dat het afkomstig was van het tosti-ijzer. Maar dat was het niet. Het kwam van de oven.
Ik deed de oven open en doordat er ineens een lading zuurstof bij kwam, vatten de tomaatjes vlam. Normaal versteen ik in dit soort situaties en moet mijn vrouw te hulp schieten. Dit keer begreep ik echter vrij snel wat ik moest doen: de oven moest weer dicht, zodat de zuurstoftoevoer zou stoppen.
De brand was voorkomen, de keuken stond blauw. Ik deed de deuren open. Pepper schoot naar buiten.
Pepper (Pep voor vrienden) is geboren op 25 of 26 augustus van het rampjaar 2020. Ze werd samen met haar moeder en broertje gevonden in een doos langs een weg ergens in Zwolle Zuid. Volgens de omschrijving van het asiel was het een rustig en enigszins verlegen poesje. Als je maar geduld had, kwam ze wel bij je op schoot en liet ze zich aaien. Ik denk dat wij vooral op haar grote oren vielen.
Het bleek wel mee te vallen met haar schuchterheid. Ze zit graag bij je op schoot. Ze is speels, voor de duvel niet bang en razendsnel. Ze lijkt in fast forward te leven. Als ze haar hoofd schudt doet ze dat sneller dan je ogen kunnen waarnemen.
Soms zie ik Pasta, onze andere kat, naar de keuken sjokken. Dan kijkt ze even achterom. ‘Ah’, zei je haar dan denken, ‘die gek is aan de andere kant van de kamer.’ Dan sjokt ze weer rustig door. Om zich een halve seconde later het leplazarus te schrikken omdat Pep over haar heen springt.
Pasta is niet bepaald te spreken over de komst van Pepper. Ze is echter een behoorlijk pacifistisch van aard, dus meer dan blazen en grommen doet ze niet. En dat terwijl ze Pepper met een paar welgeplaatste tikken vrij eenvoudig moet kunnen uitschakelen. Ze haalt soms wel eens uit. Maar het is altijd mis.
Eigenlijk mogen we Pepper niet naar buiten laten voordat we haar hebben laten steriliseren. Maar ze glipt te snel tussen de deur door. En ze weet inmiddels ook al hoe het kattenluikje werkt. Dus toen ik gisteren een brand had voorkomen en de deur open zette, vloog Pepper weer eens naar buiten,
Zo’n twee-en-een-half uur later keek ik samen met mevrouw Molovich naar Mel Gibson en Danny Glover in Leathal Weapon. Een gitaar en een saxofoon speelden de blues terwijl Mel Gibson met zijn trouwfoto op schoot zijn pistool in zijn mond zette. Hij haalde de trekker niet over. Pepper was nog steeds niet binnen.
Een uurtje later besloot ik de tuin in te lopen. Ik hoorde een zacht gemiauw. Zou ze vast zitten? Dat leek me stug. Ik keek met de zaklantaarn van mijn telefoon de aangrenzende tuinen in. Wie weet zag ik ogen oplichten. Ik scheen naar boven. En ja hoor, daar zat ze. In het topje van de berk van onze buurvrouw. O het uiteinde van een vrij dunne tak, een meter of tien boven de grond.
Vanuit de tuin van onze buurvrouw probeerde ik haar met wat voer in de hand naar beneden te lokken. Ik stelde haar gerust. Dat we niet boos waren. Ik liet haar beloven om dit nooit meer te doen. Ze beloofde het. Ze wist zich om te draaien en op een andere tak te komen. Maar verder naar beneden durfde ze niet. Ik pakte een ladder om wat dichter bij haar te komen. Maar het mocht niet baten. Luid miauwend bleef ze zitten waar ze zat.
Op internet lazen we dat poezen eenvoudig een boom in komen, maar minder eenvoudig naar beneden komen. Om dit probleem op te lossen heeft de evolutie de brandweer bedacht. Maar die mag je pas bellen als je kat 24 uur in de boom zit.
Na een kleine drie kwartier in de tuin staan, gaf ik het op. Leathal Weapon liep ten einde. Daarna begon Speed met Keanu Reeves en Sandra Bullock. Om het half uur deed ik even de deur open. Dan was het stil. Als ik haar naam riep begon ze weer te miauwen.
Om een uur of één ging ik naar bed. Ik had de nodige moeite de slaap te vatten. Denkend aan dat kleine katje dat daar hoog in de boom zat en niet wist hoe ze naar beneden moest komen. Met als enige gezelschap de koude wind.
Ik bedacht manieren om haar naar beneden te halen. In gedachte klom ik in de boom en wist ik zelf niet meer hoe beneden te komen. ‘I’m getting too old for this shit’, zei ik tegen mezelf. Mijn beste oplossing: ze heeft een kartonnen krabpaal, wellicht zou ik die op een lange bezemsteel kunnen vastbinden en dichtbij haar kunnen brengen. Dan zou zij zich eraan vastklampen en kon ik haar rustig naar beneden halen.
Maar het was niet nodig. Om een uur of drie in de nacht hoorde we ineens een luid gemiauw. Het was haar gelukt. Ik ging naar beneden, ze stond op de rugleuning van de bank, waar ze altijd staat om me te begroeten als ik beneden kom.
Hoe ik het voor elkaar heb gekregen weet ik niet, maar de films Mad Max had ik nog nooit gezien. Ik dacht ook altijd dat het troep was. Maar onlangs, dankzij de lockdown, zag ik er twee. En hartstikke leuk en bijzonder, de films, bedoel ik. Maar hoe kom ik hierop? Mel Gibson speelt daarin een van de hoofdrollen, een piepjonge Mel Gibson, toen hij nog leuk was en aannemelijk acteerde, zonder aanstellerige maniertjes en mimiek.
Met als enige gezelschap de koude wind . Dat was wel een snijdende dramatiek.
tsja, van het één komt het ander. wij hebben zo’n aluminium telescoopladder. handig! kost niet duur ook
Supersoaker kan ook nog. En tegen ongewenste katten voeg je wat rode inkt aan het water toe.
Geen kattenliefhebber. Ik hoor het al