Geen liefhebber van het genre, toch de film Maleficent gekeken. Totaal blanco, nooit iets over gelezen. Ik wist niet eens wie Maleficent in de populaire (Amerikaanse) cultuur was. Dus stelde het personage mij aanvankelijk voor een raadsel: waarom had een lieftallig feetje zo’n kwaadaardige naam? Wisten de makers niet wat maléfique betekende? Het bugde me zo erg dat ik de opname stopte (ik wilde ‘de band’ typen maar realiseerde me dat het hedendaagse lezers niets zou zeggen) om op te zoeken hoe of wat.
Hahaa. Maleficent, dat is de Amerikaanse evil stepmother van Sneeuwwitje!
Nog steeds begreep ik er de ballen van, maar mijn interesse was gewekt. Ik bleef kijken. Ik kreeg er geen spijt van.
Fantastische film.
Niet alleen vanwege de kostbare special effects, maar vooral vanwege het narratief. Eindelijk, eindelijk wat gelaagdheid in de vrouwelijke hoofdrol van een sprookje. Niet zwart of wit, maar, zoals wij allemaal (of bijna), een schakering van eigenaardigheden en karaktertrekken, gevormd door het verleden én het heden.
De rol is subliem vertolkt door Angelina Jolie, een actrice die ik tot dan toe allerminst tot mijn favorieten rekende. Ze is adembenemend, gaat tekeer als een bezetene van begin tot het einde.
Een einde dat mij ook heeft bekoord. Wat een verademing! Weg met het slaapverwekkende cliché van de prins op het witte paard dat de slapende prinses komt wakker kussen (gaap). Hoe verfrissend.
En beter. Voor vrouwen, voor onze image, voor onze zelfperceptie, voor onze kijk op elkaar. Het deed me denken aan de rehabilitatie van Bertha Mason, de ‘gekke’ vrouw van Rochester in Jane Eyre, in Wide Sargasso See. In die zin is Maleficent een kraal in de parelsnoer van iconische verhalen opnieuw bekeken door een vrouwvriendelijke bril.
Ik heb met volle teugen genoten. Nu u nog: morgenmiddag draait het op BBC One.
Maleficent (in het Nederlands Malafide) was een beruchte fee uit de Disney-tekenfilm, ‘Sleepy Beauty’ (1959), die erg wraakzuchtig van aard bleek omdat zij niet bij het koninklijke feest mocht verschijnen waarin werd gevierd dat Doornroosje (Aurora) was geboren. Ze sprak, zoals het ook in het gelijknamige sprookje van Grimm ging, een vloek uit over het prinsesje dat zou sterven als ze 16 jaar oud werd nadat ze zich aan een spinnenwiel had geprikt.
Nou is Doornroosje eigenlijk nooit echt mijn lievelingssprookje geweest daar alles hierin namelijk veel te snel gaat en de hoofdpersoon ook niet echt in dit sprookje leeft. Zo wordt Doornroosje inderdaad geboren en krijgt ze als baby de zegeningen van 3, 6 of 12 feeën over zich af en een vervloeking van de boze en wraakzuchtige fee. Haar vader laat dan alle spinnenwielen in het land verbranden alsof het de schuld van deze werktuigen is om zo zijn dochter te beschermen.
Dan is Doornroosje opeens hierna supersnel 16 jaar oud geworden (er wordt dus niet vermeld wat zij in al die jaren deed, haar karakter komt zelfs niet echt tot uiting en zij ook niets van haar vervloeking afwist) en prikt ze zich aan het spinnenwiel waarbij ze alleen niet sterf maar door toedoen van een goede fee zeker 100 jaar (!) in slaap valt terwijl dat natuurlijk veel korter kon zijn!
Alle bewoners van het paleis vallen uiteindelijk ook in slaap en wordt het paleis opeens overwoekerd door enorme doornstruiken omdat niemand de rust van Doornroosje mag verstoren! Dan weet een prins, na die 100 jaar, uiteindelijk daar toch binnen te komen en vindt hij de slapende Doornroosje. Zij is in die 100 jaar totaal niet van uiterlijk veranderd ofschoon zij bijna de overgrootmoeder van de prins kon wezen!
Dan kust hij haar wakker (een man mag eigenlijk ook geen vreemde meisjes kussen!) en worden ze meteen verliefd op elkaar en willen ze al meteen met elkaar trouwen terwijl ze elkaar nog niet eens kennen!
In de tekenfilm uit 1959 is Doornroosje echter ongeveer maar 20 minuten in de film te aanschouwen en wordt ze hierin opgevoed door de 3 feeën; Flora, Fauna en Mooiweertje, en niet door haar eigen ouders en zelfs op een manier alsof ze een gewone boerin is! Maleficent probeert dan zelfs om haar geliefde, prins Philips, te doden door zich in een reusachtige draak te veranderen wat begrijpelijk ook mislukt!
Dat op het einde Doornroosje opeens haar ouders terugziet, die ze vanaf haar babytijd niet meer zag, en hen tegemoet treed alsof ze elkaar al jaren kennen klopt dan ook niet echt en de feeën blijven onderling maar ruziemaken welke kleur jurk Doornroosje dan moet dragen!
Dank voor deze recensie.
Overigens is Assepoester altijd mijn favorietste sprookje geweest en vooral de tekenfilm van Walt Disney uit 1950.
Ik ben niet zo van het nieuwe testament, maar vooruit: https://www.youtube.com/watch?v=0Y7nfgFI1dY
Dank! Een leuk 2021 voor jou!