De spannendste minuten uit mijn leven

Er mocht nu weleens een tankstation komen. We hadden voor het laatst in Luxemburg getankt. Volgens het dashboard van mijn trouwe Honda Insight kon ik toen weer zo’n 800 kilometer vooruit. Maar die inschatting was gebaseerd op mijn rijgedrag in het vlakke Nederland waar je meestal niet harder dan honderd mag. Daar rijd ik ongeveer 1 op 25. Ik heb deze auto nu een maandje of twee. Hoe hij zich gedraagt in een berglandschap waar je 130 mag rijden, was nog een vraag.
Hij bleek een stukje dorstiger, ontdekte ik in de bergen rond Lyon. Er waren hier weinig benzinestations. Maar geen paniek. Over 42 kilometer zou er eentje zijn zei een bordje. Volgens mijn dashboard had ik nog benzine voor zo’n 70 kilometer. Moet makkelijk kunnen. Echter, toen het volgende bordje aangaf dat het nog 18 kilometer zou duren, had ik nog maar benzine over voor 25 kilometer. Hier klopte iets niet. Er zat nu dus slechts 7 kilometer verschil tussen, terwijl dat tien minuutjes geleden nog 28 kilometer was. De benzinekilometers daalden dus veel sneller dan de werkelijke kilometers. Ik vertraagde naar tachtig kilometer per uur en zette de cruise control aan in de hoop op deze manier zo min mogelijk benzine te gebruiken. Ik werd zelfs door vrachtwagens ingehaald.
Mijn vrouw pakte haar telefoon erbij en ging op zoek naar een tankstation dat dichterbij zou zijn. Toen ik nog benzine had voor tien kilometer en mijn kilometerteller aangaf dat het nog negen kilometer duurde voordat we konden tanken, vond mijn vrouw er één op zeven kilometer. Dat moest kunnen. We gingen de péage af. Namen de eerste afslag. Nog vijf kilometer en we zouden zonder benzine zitten. Elke halve minuut ging er een kilometer af. Mijn vrouw wilde dat ik niet meer voor het rode stoplicht stopte. De laatste rotonde. Nog nul kilometer op de teller. Daar was het tankstation. Ik parkeerde mijn Honda rustig naast de pomp, stapte uit en gooide de tank vol. Zesendertig liter kon erin.
‘Dit waren de spannendste minuten uit mijn leven’, zei ik toen we even later weer op weg naar onze bestemming waren.
Mijn vrouw was het met me eens. ‘En ik ben niet eens boos geworden’, zei ze, ‘daar was het te spannend voor.’
‘De spannendste minuten uit mijn leven waren vorig jaar’, zei mijn dochter, ‘toen ik alleen overbleef in de lift.’ In een hotel in Genua stapten mijn zoon en ik op de verkeerde verdieping uit. Mijn dochter zat nog in de lift toen de deur weer dicht ging. En dat terwijl ze al zo bang was om ons kwijt te raken in de grote stad. En ons dan niet meer terug kunnen vinden. Ik dacht dat ze naar beneden ging. Maar toen ik beneden aankwam was de lift niet aangekomen. Ik rende naar boven en trof haar aan op de vierde verdieping waar ze huilend door de gangen rende.
Terwijl we rustig door reden naar onze bestemming zocht mevrouw Molovich op hoeveel liter de tank van een Honda Insight heeft. Dat bleek veertig liter te zijn. Vier liter meer dan ik had getankt. Zelfs hier in de bergen hadden we waarschijnlijk nog een kilometertje of zestig voort kunnen gaan.
Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

4 Reacties

  1. Prachtig verhaal over hoe je in een technische bubbel in paniek kan raken. De alinea over de spannendste momenten van je dochter met het liftprobleem leidt af, is ook wel technisch maar dat was je eigen verhaal ook al, dus je hebt je dochter niet nodig.

    Fraai vind ik de oplossing van de vier liter extra die je bleek te hebben in je Honda Insight. Die verrassende ontknoping is nog steeds technisch, en daarom dus mooi passend in je verhaal van de stress in je technische bubbel.

    Maar misschien zijn een aantal Honda”s Insights per ongeluk uitgerust maar met slechts zesendertig liter in de tank. Die foute exemplaren stuurt men normaal naar een derdewereld land, maar er gaat administratief ook wel eens wat mis, hoezo ligt Nederland niet in de Cariben? Dat is een clou buiten de technische bubbel, en misschien nog sterker.

  2. Dank Jan. Goed punt. Het was eigenlijk onderdeel van een groter verhaal. Ik heb het eruit gehaald omdat ik het niet meer zo ter zake vond doen in het grote verhaal. Maar in dat grote verhaal had het verhaal van mijn dochter een wat logischere plek.

Laat een antwoord achter aan Max Molovich Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *