Wat op mevrouw Rochebouille het meest indruk had gemaakt in deze hele coronatoestand, behalve dat zij weer eens iets historisch meemaakte in het rijtje AIDS, Glasnost & Perestrojka, Val van de Muur en Brexit, was de braafheid van het volk. In weerwil van de vele schanderoepers voor wie elke centimeter onder de anderhavemeterradius er één te veel was, had gansch het land zich massaal gewillig maanden lang laten ophokken. Ze stelde met gemendge gevoelens vast:
anarchie in Nederland is morsdood.
Aan de ene kant vond ze dit geruststellend. De mens was blijkbaar lief en betrokken, bereid om offers te brengen voor het algemeen belang. Dat was best nieuw voor haar. Het tegendeel had zij toch vaker meegemaakt. Bovendien wist je niet wat waar en niet waar was aan wat hen bereikte over de jongste ziekte. Op grond van haar eigen ervaring als astmapatiënt meende zij dat doodgaan aan langzaam stikken niet erg was. Zij had dat immers eens half mogen meemaken. Ging van haar stokje. Mijnheer Rochebouille zag dat ze er grijs begon uit te zien, had haar toen beetgepakt en op het vensterraam gezet, raam wijd open. Zij was genoeg bijgekomen om haar inhalator te pakken. Zij had er NIETS van gemerkt. Ging stilletjes dood zonder het te weten. Want zuurstoftekort in de hersenen.
Nu hoorde je echter dat degenen die stierven aan de corona helse pijnen moesten doorstaan. Wie was zij om dat te weerspreken, niet waar?
Dus hield zij keurig haar 1,5m afstand, ontsmette ze de boel, bond zij een mondmasker om en meed zij de mensheid nog meer dan zij al deed.
Doch ergens, veilig in haar bijna onaangetaste Noord Hollandse bubbel, vond zij het me een potje belachelijk. En overdreven. En inconsequent. En hypocriet. En eng.
Zij probeerde dat een paar keer te uiten. Werd stante pede frontaal uitgekotst door de aanspreekpersoon. Deed zij dus niet meer.
De boetes, daar ging het haar onder meer om. Zij hoopte dat Justitie de hele santekram kwijt zou schelden. De regels waren op zijn minst ondoorgrondelijk geweest en op zijn meest onmenselijk. Voor haar persoonlijk niet. Zij had een man in huis, studerende kinderen die opeens niet meer uit gingen, een ‘vitaal’ beroep dat zij lekker door mocht uitoefenen (nooit gedacht dat zij dat ooit ‘lekker’ zou vinden, maar men ging per bosjes failliet, dat waren pas zielenpieten), zij had, krankzinnig toeval, een hond een paar weken voor de lockdown aangeschaft waardoor zij zich haast de hele coronaperiode te goed had gedaan aan heilzame buitenlucht. Maar de alleenstaanden, de alleenstaande ouderen, de zieken, de alleenstaande oudere zieken, de jongeren, de pas verliefde jongeren, de ouders van kleuters, de ouders van meerdere kleuters, de ouders van meerdere kleuters in de stad, de ouders van meerdere kleuters in krappe bovenwoninkies in de stad, de ouders van gehandicapte kleuters op een bovenwoninkie in de stad. Hoe vreselijk was het coronaregime voor ze! Hoe onintelligent waren ze, zonder aanziens des persoons noch der situatie, opgehokt geweest als besmet vee! Nog net niet geruimd.
Om te zwijgen over het nieuws. De TV, waar zij verslaafd aan was, enorme coach potato die ze in de loop der jaren was gaan worden, en zelfs de voorheen zo fijne krant, intellectueel-kunstzinnig, wars van spektakel, waren nu gevuld met waarschuwingen, de één enger dan de andere. VANDAAG 32 DODEN! VANDAAG 41! MASSAGRAVEN IN NEW YORK! DE IC’S LOPEN VOL! WE GAAN ER ALLEMAAL AAN! HET WORDT NOOIT MEER NORMAAL!
Angst als verdienmodel. Dat kwam haar, in al zijn platitude, de keel uit. Waar waren de subversieve geesten die in geval van een kwalijke overheid de boel gingen redden van de slaafse onderwerping?
Het ‘ Nieuwe Normaal’, daar moest je haar bek sowieso niet over breken. Elk mens individueel verpakt. Nooit meer contact. Nooit meer woest kussen met wildvreemden in dronken buien, nooit meer huggen met medemensen in gevoelsnood. Nooit meer je arm op die van een tweevoeter, zomaar, omdat je allebei bestond en allebei op dezelfde plek was. En dit omdat de autoriteiten het verboden hadden! Een liedje van die ouwe Provo’s klonk in haar geestesoor: “Autoriteiten bij volle man, huppelen, sukkelen, autoriteiten bij volle maan, huppelen achter de feiten aan.” Aan de andere kant wat een weldaad van rust om je heen, iedereen op 1,5 meter. Eindelijk ruimte om straks te tafelen in gelegenheden waar je vroeger als batterijkippen opeengepakt werd.
Even verbaasde zij zich nog dat niet op grote schaal privé-IC’s uit de grond waren gestampt. Afgaande op wat elke ochtend in haar zakelijke e-mailbox binnen stroomde, beperkte Ondernemend Nederland zich met het invoeren van derderangs mondkapjes.
Zij zuchtte nogmaals hartgrondig, stond op, sjokte naar de sigarenboer om de hoek met op de ruit een poster geplakt: “MONDKAPJES NU 50 STUKS VOOR MAAR 24,99!” en schafte 2 dozen aan. Per maandag waren die dingen immers in de tram verplicht.
Naschrift 2 juni 2020: je schrijft over anarchie die morsdood is en 1 dag later krijg je 5000 man op de Dam, die, om weliswaar goedbedoelde motieven, de regels massaal overboord gooien en hun medelanders in gevaar brengen. Dát is dus het gevaar van anarchie. Klinkt romantisch, tot die dodelijke virussen in je gezicht spuwt.
Nou wij hebben heerlijk genoten van de afgelopen periode! Zo begerenswaardig als Nederland was toen het merendeel van de bevolking werd opgehokt! Jammer dat het weer voorbij is en Hup voor de club van 10 miljoen! ( https://www.overpopulationawareness.org/nl/)
Stem Partij voor de Castratie m/v! https://nurksmagazine.nl/2018/02/de-partij-voor-castratie-pvc-mv/
Eigenlijk zouden de Duitsers en alle burgers die nou protesteren tegen de EU en de corona-maatregelen moeten bedenken dat het veel beter is om zich als de burgers te gedragen dan als de EU-elite zoals in het weinig bekende Efteling-sprookje, ‘De Magische Klok’.
Want toen de goedaardige tovenaar in dat sprookje de zes verwaande, ijdele en valse prinsen en zijn hebzuchtige en ontrouwe knecht Slimme Toon had afgestraft omdat ze de desbetreffende klok stalen om die voor een zak goud aan de valse knecht te verkopen, waarbij ze allemaal werden versteend en als straf de fanfare moesten blazen met hun gouden trompetten en de bel moesten luiden, zou de tovenaar het publiek zeker een wijze les geven.
En die zou dan ongeveer zo luiden: ” Dames en heren, jongens en meisjes, jullie zijn allemaal, inclusief ikzelf, bedrogen en opgelicht door die zes arrogante prinsen en mijn geniepige knecht Slimme Toon. Zij vonden zichzelf geweldig maar zij keken alleen op jullie neer omdat zij meenden dat ze over jullie konden heersen terwijl zij alleen maar gewoon een bende onbetrouwbare nietsnutten waren!
Ik zal niettemin de zak goud, die door mijn akelige knechtje zo werd begeerd, onder jullie allemaal verdelen maar onthoudt dan hierna goed dat u zich zelf NOOIT zult overgeven aan verwaandheid, ijdelheid, oneerlijkheid, egoïsme en diefstal van kostbare spullen want anders zou u zo het risico kunnen lopen hetzelfde lot te ondergaan als deze zeven oplichters!”
Jammer is eigenlijk ook dat de gehate EU-elite, de moslimextremisten en een hele hoop onbetrouwbare, laffe en oneerlijke personages uit de verhalen van Dagobert Duck niet tijdelijk versteend werden of de kettingen van de lafheid om kregen opdat ze dan weten dat je anderen niet altijd voor de gek kunt houden!
Het bedriegen en verloochenen van anderen is altijd wel te ontmaskeren maar bij jezelf stukken minder!