Toen ik vanmiddag de deur uitliep om naar de Jumbo te gaan voor vijf liter schoonmaakazijn, kwam ik een buurjongetje tegen met een pak pannenkoekmix in zijn handen. ‘Ga je pannenkoeken eten?’, riep ik. ‘Ja’, zei hij. ‘Lekker’, zei ik.
Tot zover niks vreemds. Ik had mijn buurjongen nog niet eerder met een pak pannenkoekmix over straat zien lopen en in dat opzicht zou je het een unieke gebeurtenis kunnen noemen, maar het was niet bepaald de moeite van het onthouden waard is. Ik vermoed ook dat ik er nooit meer aan gedacht zou hebben, als het volgende niet gebeurd was.
Twee seconden na bovenstaande valt mijn oog op het nummerbord van een auto. Onder het kenteken lees ik de naam van het autobedrijf waar de auto is gekocht: Autobedrijf Pannekoek. Uit ’s Heerenbroek. En dat terwijl ik nooit naar nummerborden kijk! Op het daaropvolgende nummerbord dat ik tegenkom op mijn weg naar de Jumbo lees ik dat de auto in kwestie gekocht is bij Autobedrijf Jan de Kok.
’s Avonds zijn we bij mijn schoonmoeder. Tijdens het avondmaal vertel ik mijn verhaal. Mijn schoonmoeder is verrukt. Grapjes van het universum noemt zij dit. Ik ben geneigd haar gelijk te geven. Mijn kinderen snappen niet wat er zo bijzonder aan is. Ze hebben nog een hoop te leren.
5 jaar of zo had ik geen pannekoek gegeten toen ik op een dag onbedwingbare drang daarin kreeg. Zo gezegd zo gedaan, meel, eieren, melk en zo in een kom. Hele dag daarvan gegeten, met gesmolten kaas, met chocohazelnotenpasta noem maar op. De volgende dag kon ik geen pannekoek meer zien.
Het bleek #pannekoekendag te wezen.
Ja, Pannekoek en Kok, leuk, zeker, maar het full house was pas echt overtuigend gelegd door Het Universum als er een bloem en een een stroop op je weg was gelegd.
In een kinderboek van Paul Biegel, ‘De kleine kapitein (1970’, had de hoofdpersoon, die nooit bij een naam werd genoemd en een puberjongen was, drie kinderen als bemanning waaronder de omvangrijke jongen Dikke Druif, Bange Toontje, een angstig jongetje en Marinka, een zorgzaam meisje.
De vier kinderen beleefden overal ter wereld met de boot van de kleine kapitein, ‘De Nooitlek’, de wonderlijkste avonturen en het was vooral Marinka die dan voor het eten zorgde. Zij kon echter alleen maar pannenkoeken bakken terwijl die nou eigenlijk niet geschikt zijn als voedingsmiddel!
Een andere jongen die helaas niet zo snel op pannenkoeken werd getrakteerd in, ‘Batman – Make ‘Em Laugh (1994)’, was Dick Grayson, alias Robin. Hij kreeg ooit eens de potige vrouw Lisa Lorraine, alias Mighty Mom, op zich af die zich door een hersenspoeling waande als een nette, keurige en strenge superhuisvrouw.
Lisa was zelf niet getrouwd en kinderloos maar zij zag Robin meer als haar zoon die heel stout was en daarvoor een hele speciale traktatie verdiende! Toen ze de jongeman onderwierp nam Lisa hem over de knie en gaf ze Robin een flink pak voor zijn broek!
Robin zou natuurlijk pannenkoeken lekkerder hebben gevonden dan billenkoek en Lisa vond het blijkbaar, ofschoon ze een vrij boos en streng gezicht trok, vast erg heerlijk om haar “zoon” af te straffen terwijl Robin hierna vast een erg pijnlijke kont aan overhield!