Boter

IMG_20190310_153136931

In de hoop op het nieuws te komen en de woede van menig klimaatscepticus te wekken, wilden wij onze negenjarige zoon een bord laten vasthouden met de tekst: ‘Liever een katholieke priester in mijn kont, dan het klimaat naar de klote.’ Dat zou de politiek wel wakker schudden!

Mijn vrouw vertelde dit de dag voor de klimaatmars aan haar moeder. Die reageerde enigszins geschokt. Ze wilde alvast een tijd en plek afspreken, maar ze was nu even niet in staat een definitieve afspraak te maken. Mijn vrouw drukte haar moeder op het hart dat het een grapje was. Wij stonden op het punt om naar een tropisch zwemparadijs te gaan

Toen we de auto hadden geparkeerd, belde mijn schoonmoeder voor de zekerheid nog een keer. Ja heus, zei mijn vrouw, het was een grapje. Geheel los daarvan vroeg ik me af of het niet wat hypocriet was om de ene dag een zwemparadijs te bezoeken en de volgende dag mee te lopen met de klimaatmars. Natuurlijk is het hypocriet. Maar is dat niet net het mooie aan de mensheid? Ons vermogen hypocriet te zijn, onderscheidt ons van de dieren. Wij zijn het enige wezen dat in staat is principes te verloochenen. En het enige wezen dat in staat is om dubieuze keuzes te rechtvaardigen. Mijn vrouw had gelezen dat het zwemparadijs in kwestie erg veel moeite deed om zo klimaatneutraal mogelijk te zijn. Oftewel: ik kon met een gerust hart in het verwarmde buitenbad plonzen.

Het was propvol in het klimaatneutrale zwemparadijs. Honderden mensen bleken hetzelfde idee te hebben gehad als wij. Over elke stoel hing een handdoekje. In de wildwaterbaan botste je tegen en glibberde je langs vreemde lichamen. Een vrouw verzuchtte nooit zo’n hel te hebben meegemaakt. Maar eigenlijk heerste er een verrassend gemoedelijke sfeer. Als al deze mensen thuis waren ze gebleven hadden ze daar ongetwijfeld de verwarming aangezet. Waarschijnlijk had dat bij elkaar meer energie gekost dan dit ene tropische zwemparadijsje. Eigenlijk waren we aan het energiepoolen met z’n allen. Om alle energie optimaal te benutten, zijn wij tot sluitingstijd gebleven.

Nadat we de ontknoping van Wie is de Mol? hadden bekeken, namen we zondagochtend rond kwart voor twaalf de trein naar Amsterdam Zuid. Daar aangekomen namen we de Noord-Zuidlijn naar het Rokin. We werden opgewacht door de moeder en broer van mijn vrouw. Die stonden daar al een tijdje. Te kijken hoe duizenden mensen kwamen toegestroomd.

Bovengekomen kwam de regen met bakken naar beneden. Tot grote opluchting van mijn schoonmoeder had mijn zoon inderdaad geen protestbord bij zich. Hij droeg daarentegen wel schoenen met gaten. Onlangs had hij nieuwe schoenen gekregen. Maar die hadden de hele nacht in de auto gelegen en waren klam geworden. Vandaar dat hij zijn oude schoenen aan had gedaan. Zich niet realiserend hoe hard het regende. Samen met zijn moeder ging hij op zoek naar nieuwe schoenen. Wegwerpschoenen. Mocht niet te veel kosten.

Mijn dochter had zelf een protestbord gemaakt. Of eigenlijk een protest-A4tje. ‘Doe iets aan het klimaat voor het te laat is’, had ze erop geschreven. U kunt het hierboven bewonderen. Ze had bovendien haar pinguïn-onesie aangetrokken. En haar pinguïnparaplu opgestoken.

Zo nu en dan steeg er gejuich op. Dat begon dan bij de Dam en golfde onze kant op. Mijn dochter hield haar handen op haar oren, mijn schoonmoeder beweerde dat ze de geboorte van dit fenomeen had meegemaakt tijdens de eerste demonstratie tegen de kruisraketten. Ze somde alle grote demonstraties waar ze aan had meegedaan. Alleen de demonstratie tegen Vietnam had ze gemist. Helaas. Twee toeristen vroegen me waar de Dam was. Ze hadden afgesproken met iemand die hen een rondleiding zou geven. Hij zou te herkennen zijn aan een witte paraplu. ‘So that narrows it down’, zei de mannelijke toerist terwijl wij uitkeken over een bonte zee van duizenden paraplu’s. Ik wenste de toeristen geluk. Mijn schoonmoeder ging even de warmte opzoeken bij Scheltema.

Ondanks de kou en de regen zat de stemming er goed in. Eigenlijk houd ik niet van demonstraties. Het gevoel dat je mening wordt opgeslokt door de mening van de massa vind ik onuitstaanbaar. Daar had ik nu geen last van. Samen met mijn dochter ging ik op zoek naar de leukste leus. Haar favoriet was ‘LIEVER EEN PATATJE DAN EEN KLIMAAT OORLOG’. Mijn favoriet was ‘CO2 WEG ERMEE!’, hoewel die waarschijnlijk niet grappig was bedoeld.

Ergens vind ik het wel prettig dat bijna iedereen die meeloopt weleens een middagje in een tropisch zwemparadijs rond hupst terwijl het buiten vier graden is. Het loopt wel lekker met boter op je hoofd. Mijn vrouw en zoon hadden nieuwe schoenen gevonden bij de Zara. We stonden ze op te wachten onder de Munttoren. Mijn zoon stapte direct in een vuistdiepe plas, veroorzaakt door een overgestroomd putje. ‘LIEVER ARMER DAN WARMER’ las mijn dochter op een bord. Ik dacht aan een verhaal van Etgar Keret waarin de rijken van New York onder een kunstmatige zon leven terwijl de rest altijd in de regen leeft.

Bij Station Vijzelgracht stapten we uit de stoet en gingen we op zoek naar een café om wat te eten, te drinken en warm te worden. Toen we terugkwamen was de stoet nog steeds niet klaar. Wij pakten de metro naar Zuid. Daarna de trein naar Zwolle. Het was stampvol. De mensen waren goedgemutst. Uiteindelijk hebben we toch ons leven aan deze aarde te danken. Eigenlijk is de aarde een veel te lieve moeder die alleen maar geeft, onvoorwaardelijk van je houdt en nooit iets van je verlangt. Behalve dat je zo nu en dan even belt. Deze klimaatmars was ons telefoontje geweest waarin we even lieten weten dat we echt nog weleens aan haar dachten. Morgen zouden we weer aan onszelf denken.

Licht onderkoeld stapten wij rond 17.00 uur ons aangenaam verwarmde huis binnen. Onze klimaatsceptische kat had de verwarming reeds op 20 graden gezet.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

1 reactie

  1. Good vibrations! Ik luister in de auto vaak naar Sublime, die brengen elk heel uur goed-nieuws radio. Positiviteit schijnt goed te verkopen, mensen raken positief geïnspireerd en trekken vervolgens massaal de portemonnee. Veel adverteerders zijn dan ook dol op positiviteit. Ik hoop maar voor het klimaat dat de mensen met hun positieve gevoel een warmtepomp kopen en niet over-optimistisch een vliegreisje boeken! Verder vermoed ik dat Dagobert Duck binnenkort een warmtepompenfabriek gaat laten bouwen. Dat lijkt me echt iets voor die ouwe vrek!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *