De klok

Iemand vertelde over een Grieks eiland met het grootste percentage honderdjarigen ter wereld. Hun geheim: ze leefden zonder klokken. Wie gezond oud wil worden, moet de tijd kunnen vergeten.

In de Kringloopwinkel kwamen wij een slingeruurwerk tegen. We waren eigenlijk op zoek naar een lamp, maar zo’n klok zochten we ook al een tijdje. Leuk voor op de schouw. We waren er weleens een klokje tegengekomen dat we echt mooi vonden, maar die kostte zo’n 1250 euro en dat was ons te gortig voor iets wat leuk op de schouw zou kunnen staan. De klok in de Kringloop kostte exact honderd keer minder. Dat leek er meer op. Het was een eenvoudig exemplaar van donkerbruin notenhout met goudkleurige cijfers en wijzers. Leuk voor op schouw inderdaad, ware het niet dat wij een kleine maand geleden in een grootscheepse verbouwing onze schouw hebben laten weghalen. Nieuw bewijs voor de wet van Bob den Uyl: je vindt niet wat je zoekt, maar alleen dat wat je niet zoekt.

We hebben de klok toch meegenomen. Voor twaalf euro vijftig konden we dat niet laten liggen. De klok is uit 1938, van de Duitse firma Mauthe. Het embleem van de firma is een geabstraheerde adelaar met gespreide vleugels. De adelaar staat op een cirkel met daarin een F en een M, de initialen van oprichter Friedrich Mauthe. Het symbool deed me aan een ander Duits embleem uit de tijd denken, maar een kort onderzoek op het internet leerde dat de firma Mauthe dit embleem al sinds het begin van de 20e eeuw voerde.

De sleutel van de klok is kwijt. Daardoor kunnen we de klok niet opwinden. Toch geeft hij nog heel behoorlijk de tijd aan. Gevalletje Duitse Gründlichkeit. Wij hadden verwacht dat het regelmatig getik een rustgevende werking op ons gemoed zou hebben, maar het werkt vooral op de zenuwen. De manier waarop de klok de uren aangeeft, is ook wat over de top. Staat de grote wijzer op de zes, dan geeft de klok één gong in drie delen. Staat de grote wijzer op de twaalf, dan slaat de klok het aantal uren plus één. Waarom we die ene erbij krijgen, is een raadsel waar een klokkenmaker wellicht raadt mee weet.

Doordat je er elk half uur aan herinnerd wordt dat de tijd genadeloos voorbij schrijdt, gaat de tijd sneller dan ooit. Binnen een halve dag voelden we ons vijftig jaar ouder. We besloten om de pendule stil te zetten. Nog niet zo eenvoudig, want om hem stil te zetten moet je ‘m omdraaien. En als je ‘m dan stil hebt gezet, moet je hem weer op z’n plek zetten. Waardoor de pendule in beweging komt, de klok weer gaat lopen en om het half uur laat weten dat we weer wat dichter bij de dood zijn.

Na een paar pogingen is het toch gelukt. De klok staat stil. Het is hier nu voorlopig vijf voor tien.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

4 Reacties

  1. Jaren hadden wij een oude kappersklok in de keuken. Die lopen omgekeerd, om de tijd in de spiegel te kunnen lezen terwijl je wordt geknipt. Het gaf een unheimlich gevoel.
    Nadat ie de geest had gegeven bleven we dat gevoel houden. Ook bleken we niet meer in staat de tijd op de normale manier te lezen.

  2. En dan levert zo’n grootscheepse verbouwing geen stukje op, maar de aanschaf van een pendule van 12,50 wel -God’s wegen zijn ondoorgrondelijk.

  3. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens en men kan de klok wel horen luiden maar men weet niet altijd waar de klepel hangt. Dat zijn oude spreekwoorden betreffende de klok maar ik ken een verhaal uit de Efteling waarin een magische klok, waar bepaalde figuren roem en rijkdom mee wilden verwerven maar uiteindelijk hun ondergang werd, eens goed word vertolkt!

    De Magische Klok

    in dit Nederlandse sprookje werd een goedaardige tovenaar door zes arrogante prinsen benaderd die een magische klok wilden om zichzelf daarmee te verheerlijken en er drie zakken goud voor zouden betalen. Alleen keken zij nogal neer op het gewone volk en waren de prinsen met hun goud (dat ze schijnbaar gewoon cadeau kregen en er niet voor werkten) gul voor zichzelf maar gierig naar anderen. Omdat ze nog maar één zak goud overhielden en de tovenaar wilden overbluffen joeg hij hen weg en konden ze bijna fluiten naar de klok.
    Helaas had de tovenaar een hebzuchtige, egoïstische en valse knecht in dienst, Slimme Toon genaamd, die letterlijk hieruit munt wilde slaan en zogenaamd op de klok wou passen. Hij ging, nadat zijn baas een nieuwe koper zocht, naar de zes prinsen toe die er alles voor over hadden om de Magische Klok te bemachtigen, al moesten ze deze daarvoor stelen! Slimme Toon bood hen aan om de klok in hun handen te spelen in ruil voor een zak goud. Daarop stalen de zes prinsen en Slimme Toon de klok, de ruiters, de wijzers en het mechanisme, metselden deze in een toren en zij nodigden toen een “dom en naïef” publiek uit om deze te komen bewonderen.
    Helaas voor hen ontdekte de tovenaar de diefstal en het bedrog van de zeven schurken en al was hij van nature niet wraakzuchtig, de tovenaar vond dat zij een zware straf moesten ondergaan! En toen riep hij, eenmaal aangekomen op de binnenplaats van het kasteel, tegen de zes prinsen: “Jullie waren toch veel te gierig, ijdel en te hebberig om mij voor de Magische klok te betalen dat jullie hem uiteindelijk maar gingen stelen? Welnu, nou worden jullie zes boeven voor straf ZELF het eigendom van de klok en zullen jullie, zo stijf als een standbeeld, in regen, sneeuw, ijs, wind en zon, als herauten om het kwartier een fanfare voor de klok blazen! Dan kan iedereen pas goed zien waar egoïsme, ijdelheid, oneerlijkheid en hebzucht toe leiden en pas als jullie hiervan zijn genezen wordt je weer normaal!”
    En de prinsen bleven inderdaad door een toverspreuk zo stijf als standbeelden stil staan en konden zij alleen nog maar zien, horen en denken toen ze hun welverdiende straf ondergingen en hierna op hun gouden trompetten moesten blazen voor de Magische Klok!
    Daarna riep de tovenaar tegen Slimme Toon die in de toren stond bij de klok en wilde ontsnappen: “Jij bent uit hebzucht en oneerlijkheid mij ontrouw geworden dat je de klok stal om je mee te verrijken, lelijke dief die je bent! Ook jij wordt nou hier voor straf, zo stijf als een standbeeld, in regen, sneeuw, ijs, wind en zon, aan de Magische Klok verbonden en zul je als klokkenluider om het kwartier de bel luiden! En dan mag je overdenken waar jouw slechtheid je toe bracht, Slimme Toon, want zo slim was je totaal niet en de straf zal voor jou pas eveneens vervallen als je tot inkeer komt!”
    En ook Slimme Toon bleef uiteindelijk zo stijf als een standbeeld stil staan in de toren en onderging eveneens zijn welverdiende straf toen hij de klok moest luiden en hij voelde zich misschien net als Rapunzel of Quasimodo.
    De desbetreffende vluchtelingen in Europa gedragen zich haast hetzelfde als de prinsen en Slimme Toon en zij kunnen, als ze zo doorzeuren, dadelijk een fanfaremars gaan blazen als aftocht al blijft een betovering als standbeeld hen natuurlijk wel bespaard.
    En als ik het desbetreffende sprookje mocht herschrijven hadden de zeven schurken met de knuppel uit de zak een gigantisch pak slaag op hun konten gekregen en beslist geen uitgebreide gedekte tafel of een ezel die goudstukken uitpoept! Een tafeltje dekje en een ezeltje strekje is niet aan iedereen besteed maar een knuppel uit de zak absoluut wel!

  4. Ik ken het boek over ‘De klepel of de Klok’ uit 1979 al vanaf mijn jeugd ofschoon ik meer in Maarten en Marjan was geïnteresseerd (hun achternamen worden niet vermeld) daar ze allebei blauwe spijkerbroeken dragen. Dit boek is eigenlijk meer een raadselboek waarin op een schat wordt gejaagd die blijkbaar nogal tegen lijkt te vallen.
    Eigenlijk is het dan ook wel jammer dat het verhaal niet echt een avontuur heeft daar Maarten en Marjan anders net zo goed een stel boeven op zich af hadden gekregen die ook op de goudschat joegen en hen bijvoorbeeld hadden ontvoerd en hen daarna geboeid en gekneveld.
    Marjan is een vasthoudende jongedame die soms nogal eigenwijs overkomt en allerlei raadsels wil oplossen terwijl Maarten veel rustiger en bedachtzamer is. Hun oude vriend, kapitein Arend, had bijna hun grootvader geweest kunnen zijn en ze hebben dan ook dan veel ontzag en respect voor hem omdat hij via zijn schilderijen al voor de nodige raadsels zorgt.
    Stel dat Maarten en Marjan nou hun ouders daar op bezoek hadden gekregen en dezen erachter waren gekomen dat ze iets te onvoorzichtig te werk gingen met op schatten jagen. Dan zouden Maarten en Marjan vast een flink pak voor hun broek hebben gekregen opdat de twee kinderen hierdoor weten dat niet elke schat een zegen is voor de vinder!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *