Prijsontwikkelingen in de huurmoordmarkt

VAN ONZE REDACTIE – De prijs van een huurmoord, volgens minister Ferd Grapperhaus “(lijkt) lager dan ooit. En is nog dalende.”

Lag de prijs voor een huurmoord eerst rond de 50.000 euro, nu schommelt het tussen de twee en vijf duizend euro. Schokkend nieuws, waardoor uw verslaggever op onderzoek is gegaan: klopt dit? En zo ja, hoe is het mogelijk?
We zijn hiervoor in contact gekomen met Abdul M. en Mosaanah Q., twee huurmoordenaars werkend voor een Marrokkaans-Nederlands criminele organisatie.

Hoe kan het dat de prijs van een huurmoord zo drastisch omlaag is gegaan?

“Door niet alleen kritisch te zijn,” antwoordt Mosaanah, “Maar het ook te blijven. Zoals wij op de werkvloer altijd zeggen: je hebt hard werken, en je hebt slim werken. Ik heb liever een werknemer die 8 uur voor zich uit staart en dan komt met een oplossing hoe we morgen mensen efficienter kunnen afmaken, dan iemand die tien uur per dag op dezelfde wijze doorploetert.”

“Stilstand is achteruitgang,” voegt Abdul knikkend toe, “Hoe suf het ook klinkt, het is wel zo.”

Tweeduizend euro, dan moet ik haast wel vragen: is dat de waarde van een mensenleven?

“Eerst niet. Maar; dankzij onze kostenreductie, nu wel. Onze opdrachtgevers konden het eerst niet geloven. Vorige week nog kwam er iemand op mij af, schudde mij de hand, en zei: Mosaanah, personeel ombrengen was vroeger mijn allergrootste kostenpost.”

“En zorgenpost,” onderbrak Abdul hem knikkend. Mosaanah knikte ook.

“En zorgenpost. Maar nu niet meer. Hij zei: dankzij jullie kan ik het mij veroorloven mensen weer te vertrouwen. Want tegen die budgetprijzen van jullie kan ik verraad niet onbestraft laten.”

“Vertrouw je iemand niet meer? Eén belletje naar ons, en klaar. Probleem opgelost.”

Een hoop mensen in Nederland zijn hier minder enthousiast over.

“We bewegen gewoon mee met de ontwikkelingen in andere markten,” verteld Mosaanah, “Mensen willen gewoon niet begrijpen dat de automatisering op de deur klopt, en zegt, hallo, hee, ik ben hier voor jullie baan?”

Abdul klopt op het bureau en roept “Hallo? Hee? Hallo? Ik wil jullie baan hebben.”

Mosaanah gaat verder: “…Hoe minder waardevol een mensenleven is, hoe competetiever het geprijst is. En dus: hoe meer bedrijven geneigd zijn ze aan te nemen.”

“Neem ziektefondsverzekeringen,” zei Abdul, “Dat vonden wij heel erg inspirerend. Je moet mensen gewoon reduceren tot een algoritme. Een risicoprofiel. Kijk, een topstuk van een criminele familie omleggen, als wij dat soort dingen in onze portefeuille hielden, ja, dan gaat het risico voor ons in dien mate omhoog dat we wel topprijzen moéten vragen. Maar de onschuldige broer van een crimineel? Laag risico. Zo houden wij onze prijzen scherp.”

“En het talent,” knikt Mosaanah veelbetekenend.

“Wanneer wij een crimineel zijn broer hebben dood gemitrailleurd? Hee, dan weet hij heus wel: oeps, ik heb iets fout gedaan. Dat wist hij ook wel als we hém hadden doodgeschoten, maar nu? Nu kan hij leren van zijn fouten.”

“Leren… De beste versie van zichzelf te zijn. Voor de maatschappij.”

Waar gaat dit eindigen?

“Hopelijk op een nog significant stuk lager kostenniveau. De automatisering staat niet stil. Die komt eraan,” zegt Mosaanah, met op de achtergrond een waarschuwend kloppende Abdul: “Hallo? Hee? Zijn jullie thuis?”

Mosaanah doet de la van zijn bureau open, en haalt er een portfolio map uit.

“Hier zijn wat ideën voor de toekomst. Kijk: zegels. Elk spaarboekje vol is een gratis knieschot, en als je 6 boekjes inlevert gooien we een granaat in een bij ons aangesloten café naar keuze.”

“Nederlanders zijn gek op zegels,” weet Abdul.

“Voorderest is het nu al druk genoeg, dus stellen we ons wat afwachtend op. We kijken, en leren, vooral. Van soortgelijke markten.”

“De automatisering komt eraan,” waarschuwt Abdul, “Als je niet bereid bent een leven lang te leren kogels te ontwijken, dan moet je je eigenlijk afvragen: ben ik nog wel geschikt voor de moderne maatschappij? En wil ik wel ongeschikt zijn?”

Hij maakt voor de grap het pistoolgebaar met zijn rechterhand, richt het gangster-style op mijn hoofd, en haalt de (denkbeeldige) trekker over.

“Nee toch! Niemand wil dat!”

 

1 reactie

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *