Muziek Voor Fijnproevers

Ik las het in de krant, net als iedereen denk ik, die dag, natuurlijk. Zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen dood. In die brand. Vreselijk. Hij had natuurlijk een zenuwinzinking gekregen, las ik. Ja dat begrijp ik. Wat had die man nog om voor te leven? Maar hee. Wat las ik toen? Bejaardentehuis het Voorportaal? Maar dat is vlak bij mij in de buurt! Ja, en toen ging ik denken, natuurlijk. Die man is een legende. De muziek die hij in de jaren zeventig gemaakt had… Geniaal. Of nou ja, toen heel slecht, natuurlijk. Nu vooral kitsch. Maar hij was heel bekend. En dat is toch een soort teken van genialiteit, vind ik dan.

Nu goed, en nu ben ik natuurlijk music producer. Heel dystopisch. Lorde, Justin Bieber, al die moderne sterren, die klinken allemaal hetzelfde. Door wie denk je dat dat komt? Precies. Niet ik. Maar het klinkt allemaal hetzelfde. Als je zo kan klinken, dan weet je hoe het zit. Luister maar. Hoor je dat? Die bas? Die dreunt recht door je maag. Hier, neem daar wat van. Veel eten. Dat is luchtige pudding. Als je daar een maag vol van hebt, kots je alles gelijk weer uit. Door die bas. Beats. Een modern geluid, daar gaat het om.

En toen begon ik dus te denken: die man, die sterft natuurlijk van de pijn. De zinloosheid. Alles waar hij voor heeft gewerkt, alles waar hij van had gehouden- alles wat hij deed voor wie, weg. Kapot. Wat voor muziek zou er uit zo’n man kunnen komen?

Dus ik pak alles in. Laptop, microfoon. Zo’n kans laat je niet schieten. Als mensheid, bedoel ik dan natuurlijk. Of toekomstige generaties. Hij zei natuurlijk dat hij op was, versleten, al jaren niet gezongen. Hij voelde alleen maar pijn, wilde alleen maar dood. Ik zeg PRECIES, dat is waarom je dit album moet maken. Voor je familie. Als aandenken. In steen gehouwen. Dus hij begint te zingen: laat me met rust, ga mijn kamer uit. Ik pak natuurlijk gelijk die microfoon en begin op te nemen. En je ziet: hij wil het uitschrééuwen. Maar dat gaat niet. Zijn stem blijft breken. Hij huilt eigenlijk alleen maar. Nou: en ik huilde mee. Gevoeligste opname sessies die ik ooit meegemaakt had. Wat een stem. En wat een teksten. Dat is leven, dat verzin je niet. Die kracht: die is dood. Allang. Maar dit is verfijnde nuance, snap je wel? Daar moet je muziekkenner voor zijn.

Dus ik mix dat aan elkaar. Als een bezetene. Terwijl hij op mij insloeg. Krachteloze vuisten. Maar je voelde het, he? Elke klap die hij gaf, dacht ik, woah, als jij toch eens twintig jaar jonger was. Dan had ik hier gewoon niet zo relaxed gezeten. Je proefde die nostalgie. Dat je in flarden van de mist der eeuwen een ouwe bokser ziet, zoiets. Kijk, een music producer, die sla je niet, natuurlijk. Maar die man had zoveel meegemaakt. Dat was een ster. Die laten zich niet vertellen hoe ze zich moeten gedragen! Zo’n grietje van 19, die beroemd wil worden, ja, die neuk je twintig keer de studio rond. Maar dit: hier heb je gewoon respect voor te hebben.

Nou ja, het eindresultaat afmixen, dat was… Moeilijk. Kijk, zo iemand, die 60 jaar bezig is geweest met muziek, die heeft alles al meegemaakt, weet je wel. Zo iemand zijn brein- drugs, ervaring, pijn en verwoesting, dat opereert op niveaus wat wij alleen als avant-garde kunnen classificeren. Prachtig. Verkoopt geen platen, natuurlijk. Maar daarom zijn wij ook een team: ik ben de music producer, hij de legende. De brug die wij tussen elkaar leggen is muziek. Dus ik heb een paar hits gepakt van Britney Spears. Ironisch, snap je. Dat is het ding van nu. Spaarzame uitvoering- ik speelde alleen een kwart van alle accoorden, op een kapotte piano. Spookachtig. Sober. Respect voor de jaren. Zijn stem heb ik ge-auto-tuned over de muziek heen. Niet teveel natuurlijk: je mag best horen dat hier een legende aan het zingen is. Ik, featuring: een legende. Een heuze, fucking, echte legende.

Hier: kijk: hoor dan. Hoor je dat? Wacht, ik zal zijn stem isoleren. Fantastisch. Die man kan geen noot meer houden. Alleen pijn. En dat hoor je. Fantastisch. Optreden? Ja natuurlijk gaan we optreden. Hij zit in een stoel. In het midden. Hij mag niet zingen van de dokter, maar het gaat om de show, natuurlijk, dat weet het publiek ook. Die komt voor de ervaring. Niks is meer echt live, moeten we het dan wel van hem verwachten? Dat is respectloos. Ik heb ook al een contract kunnen afsluiten als hij dood is. Ik heb alle rechten op het gebruik van zijn hologram. Ik heb het al uitgeprobeerd, natuurlijk. Zo mooi. Je ziet echt hem daar zitten, en je denkt: ja. Dat is hem. Dan kunnen toekomstige generaties ook nog zeggen: Ja, hem? Oh ja zeker. Ik heb hem nog meegemaakt. In die stoel. Fantastisch mooi, dat je dat nog mag ervaren. Je weet immers nooit wanneer de laatste keer gaat zijn. Dan denk je misschien, tsja, het is maar 10% van wat het ooit was, maar hee, voor iemand die dik in de zeventig is? Ik vind het knap. Dat mag best gezegd worden. Kaartjes kosten zeventig euro per persoon. Fijne dag nog.

1 reactie

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *