Het regende pijpenstelen. Terwijl mijn vrouw haar oorbellen in deed klaagde ze over de natste winter in jaren. Ik lag nog in bed. ‘Kut global warming’, zei ze. Onze kat die tot dan toe tevreden spinnend aan het voeteneind had gelegen, schoot omhoog als door een adder gebeten. ‘En Rusland dan?’, zei ze.
‘What about Rusland?’, zei ik.
Of we niet hadden meegekregen dat het daar momenteel min zestig was. En in Amerika min vijftig.
‘Wil je ontkennen dat de ijskappen smelten, dat er gletsjers verdwijnen, dat de gemiddelde temperatuur gemeten over de gehele aarde de laatste jaren aanzienlijk is gestegen?’, zei ik tegen haar. Ze legde haar hoofd weer op haar voorpoten en sloot haar ogen.
‘Geloof toch niet alles wat de msm je voorschotelt’, zei ze. En begon te spinnen.
‘O god’, zei mijn vrouw, ‘ben je er zo een?’
‘Ik kijk naar de feiten’, zei onze kat. ‘En trouwens, al warmt de aarde op: het klimaat verandert voortdurend. Denk je echt dat jullie eeuwige sneeuw kunnen laten smelten? Zo belangrijk zijn jullie niet.’
‘MH17 is zeker door de NAVO naar beneden gehaald’, zei ik.
‘In ieder geval niet door de Russen’, zei onze kat.
‘De culturele elite levert het Avondland uit aan islam?’, zei mijn vrouw.
‘Eurabië is een kwestie van tijd’, zei onze kat. Ze rekte zich trillend uit. En ging weer liggen. De rug naar ons toe gekruld.
‘Je hebt toch niet op Baudet gestemd hè?’, vroeg ik.
‘Wat denk je zelf’, zei onze kat, ‘ik ben een kat: ik mag niet stemmen. Maar als ik had gemogen, dan had de Hiddemeister mijn stem gehad. Als we niet snel handelen, zijn we verloren.’
Met een subtiele voetbeweging onder de dekens dwong ik onze kat van het bed. Ze sprong op de grond. Zei niks. Gaapte. Rekte haar achterpoten een voor een uit. En liep de slaapkamer uit. Staart recht omhoog. Even later stond ik haar stront uit de kattenbak te scheppen.
Ik begrijp nu wel waarom ze laatst, tijdens het Achtuurjournaal, naar Gerrit Hiemstra begon te blazen.