Een gezegend begin

Na drie weken had ik eindelijk de Rubiks kubus opgelost. Ik ging speciaal naar boven om het mevrouw Molovich te vertellen. Ze had het al begrepen. In mijn vreugdekreet had ik de woorden ‘Rubiks kubus’ laten vallen. Ze vond het wel sexy, dat het me gelukt was. Dit bevreemdde haar enigszins. Ik vertelde dat ik hetzelfde had gehad toen zei een week geleden in één worp yahtzee had gegooid.

Onze zoon en dochter wilden de hele avond opblijven. Dat mocht, maar dan moesten ze wel eventjes rusten. Ze waren veel te opgewonden om te kunnen rusten, waardoor ze vreesden niet op te mogen blijven en nog minder goed in staat waren om te rusten. Die vrees maakte hen bovendien prikkelbaar. Mijn zoon werd kwaad toen mijn dochter de opgeloste Rubiks Kubus in de war had gedraaid. Mijn dochter huilde dat haar broer kwaad op haar was. Ik werd kwaad op mijn zoon omdat hij kwaad was geworden voor zoiets onbenulligs. Mijn zoon begon te huilen dat ik kwaad was op hem terwijl het zijn zusje was die iets fout had gedaan. Mijn dochter begon nog harder te huilen. Et cetera ad infinitum. Totdat de rust was wedergekeerd.

Rond een uur of zes in de avond vielen de buren binnen, samen met hun twee zoontjes. Om half acht gingen ze weer naar huis. Ze wilden nog even proberen te slapen voordat ze vuurwerk gingen afsteken. Vonden wij bij nader inzien toch ook wel een goed idee. Slapen lukte niet. Terwijl onze kinderen op bed Donald Duckjes aan het lezen waren, keken wij beneden naar de Top 2000 a Gogo waar de top vijf aan de beurt was. Mijn vrouw had nog nooit van Sweet Child in Time gehoord. Ze vond het een kutnummer. Ik gaf haar gelijk. De bel ging. Andere buren, samen met hun oudste dochtertje en een worst van een halve meter. Onze kinderen mochten weer naar beneden komen.

De worst werd een Drentse paal genoemd. Iemand moet dat ooit verzonnen hebben. Of zou het zo in de volksmond zijn gaan heten? Ik vond ‘m tegenvallen, de Drentse Paal. Te veel kruidnagel. Mijn zoon kwam om de tien minuten op mijn telefoon kijken of het al elf uur was. Want om elf uur zouden de buurjongens wakker gemaakt worden om vuurwerk af te steken.

Van de Drentse paal was de stap naar het onderwerp ‘humor’ snel gemaakt. We spraken over Jiskefet. Tijdens de Top 2000 a Gogo had ik Jacques Brel gezien die Ne Me Quitte Pas zong. Wat opviel was het gemak waarmee hij het zong. Alsof hij niet zong, maar echt op inpraatte op de vrouw die hem had verlaten. De wanhoop was van zijn gezicht te scheppen. Zeg daar maar eens nee tegen als verlatende partij. Tegelijkertijd doemde er in mijn geheugen een sketch van Jiskefet op waarin een knal bezopen Michiel Romeijn een muskietenpak aan heeft en Kees Prins in de rol van cabaretier een man in een muskietenpak zingt op de wijs van Ne Me Quitte Pas. Een goed geheugen kan een vloek zijn.

Om half twaalf stonden we buiten vuurwerk af te steken. Fonteintjes, sterretjes, tolletjes. Klein spul. Een half uur later proostten we op het nieuwe jaar. Het geweld barstte los. We gingen bij de buren naar boven en keken vanaf hun dakterras uit over de stad. Het was pure magie, al die ontluikende vuurbloemen om ons heen. Hoewel ik ergens van mening ben dat individueel vuurwerk afsteken een belachelijke traditie is, moest ik toegeven dat het eeuwig zonde zou zijn als er alleen nog maar officiële vuurwerkshows zouden bestaan. Dan zou dit verdwijnen. Terwijl dit ook een vuurwerkshow was, maar een organische. Eentje die niet is georganiseerd maar ontstaat doordat duizenden mensen gedurende een half uur lukraak de ene na de andere vuurpijl de heldere decemberhemel in jagen. Het is alsof ze het voor ons doen, zei mijn buurman. Zo voelde het inderdaad. Beneden deed het volk z’n stinkende best. Wij nipten van onze champagne. Wij, de elite.

De volgende ochtend keek ik samen met mijn vrouw en dochter naar een verfilming van Assepoester. Een Duitse productie, vermoedde ik. In deze versie had Assepoester maar één stiefzus. Mijn dochter vond dat vreemd. Assepoester hoort twee zussen te hebben. Ik zei dat dezelfde sprookjes in verschillende landen soms net even iets anders verteld worden. Toen de prins met het verloren schoentje langs kwam en de schoen niet bleek te passen bij de stiefzus, hakte de stiefmoeder de tenen van haar dochter af met een bijl. Mijn vrouw en ik, wij schrokken ons rot. Mijn dochter niet. Die vond het vooral heel erg raar dat Assepoester maar één stiefzus had.

Later die dag vond ze een kerstboom op straat. Samen hebben we alle takjes van de boom geknipt. Met mijn zoon en een buurjongetje heb ik al die takjes in onze tuinhaard verbrand. Een klein vreugdevuur op deze eerste januari. Het sneeuwde veraste dennennaalden en mijn zoon en zijn vriendje zongen over tien Teringtubbies die in de fik werden gestoken. Zojuist heb ik de Rubiks Kubus weer opgelost. Beter had 2018 niet kunnen beginnen.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

6 Reacties

  1. U haalt twee kutnummers door elkaar, mijnheer Molovich. Child In Time en Sweet Child O’Mine. Kan gebeuren.

    Ooit kende (verkeerd woord, eigenlijk) ik een medeflatbewoner die op geheel andere wijze de begrippen child en kut koppelde. Laten wij hem Martijn noemen. Een aantal vaders en kinderloze ondergetekende hebben Martijn destijds in een nieuwjaarsnacht de beste wensen overgebracht. De beste wensen voor de kinderen in onze flat, welteverstaan.

  2. Ik had precies hetzelfde met vuurwerk. Ik woon in Amsterdam Centrum en al jaren kun je gewoon niet meer naar buiten tijdens oud en nieuw. Zo gevaarlijk. Idioten die horizontaal sissende pijlen in de naar het gemeentelijke vuurwerk kijkende menigte afsteken, bewoners die, zonder te kijken, vuurwerk uit hun deur gooien, precies wanneer ik langs loop, een jochie dat ons een vuurtje vraagt om vervolgens een oorverdovend rotje op onze voetenb te smijten, dat werk.

    Dus ben ik er tegenwoordig tegen.

    Maar dit jaar keek ik voor het eerst ook vanuit een dakterras met 360 graden zicht op de vuurwerkshow. Nu ik veilig was, kon ik werkelijk genieten. Het was prachtig. Mijn overtuiging wankelde.

  3. Even hier nou over Assepoester te beginnen: ik ben van het mannelijke geslacht maar ik ben daarbij altijd dol geweest op Assepoester (ik meende dat haar echte naam Ella was) en zeker op de Disney-versie uit 1950. Het gaat hier om een rijk weesmeisje, nadat ze haar ouders zo kort na elkaar verloor, dat tegen de volwassenheid aangroeit maar door haar valse stiefmoeder en -zussen, Anastasia en Drizella Tremaine, als een sloofje (slaaf) wordt behandeld en eigenlijk dus verwaarloosd.
    In extremere gevallen zouden de drie feeksen de arme Assepoester zelfs fysiek kunnen hebben mishandeld door haar met een zweep of stok op haar rug te slaan of anders had de stiefmoeder graag Assepoester over de knie genomen om haar een flink pak voor haar broek te geven! Een soortgelijke afbeelding had ik namelijk al eens gezien op het internet met als enige verschil dat Assepoester toen een ander soort kapsel bezat. wie weet hadden zij Assepoester zelfs geboeid en gekneveld om te verhinderen dat zij naar het koninklijke bal toe ging
    De lieve jongedame krijgt gelukkig wel steun van haar dierenvrienden, muizen, een hond en een paard, en later zelfs van haar petemoei hoewel deze laatste haast de oma van Assepoester kon zijn geweest en in deze tijd had de fee vast een zilveren rolls royce voor haar petekind getoverd en een veel modernere en mooie jurk.
    Jaren geleden las ik zelfs in een strip over de Disney-prinsessen dat Anastasia en Drizella later een ander weesmeisje, Roos, als een soort Assepoester behandelden en deze arme jongedame moest toen ook op haar knieën de vloer boenen, bedden opmaken, jurken herstellen en bloemen plukken. Maar toen werd Roos in het geheim door Assepoester geholpen omdat de laatste precies uit eigen ervaring wist hoe het is om hard te werken en daarna steun te verwerven uit onverwachtse hoek.

    1. Assepoester (1950) was altijd mijn favorietste Disney- prinses daar zij meer in beeld was en altijd werd overheerst door haar stief-familie. Het is een prachtige jongedame die veel tegenslagen kent maar uiteindelijk haar ware droomprins vindt daar zij wordt vernederd maar ook wordt verhoogd. Als de lieve Assepoester op haar knieën de vloer schoonmaakt is dat voor veel meisjes juist de ultieme vernedering maar dat maakt haar juist zo interessant en niet saai.
      Ik besloot zelf ook eens in mijn huis voor Assepoester te spelen waarbij ik mij kleedde in een geel T-shirt en een gele Chino-broek. Toen ging ik stof nemen en op mijn knieën zitten waarbij mijn omhoogstaande achterwerk mooi strak in die broek kwam te staan! Zelfvernedering is nou eenmaal niet slecht voor mannen en vrouwen, gelijk aan Assepoester.

Laat een antwoord achter aan Perry Tromp Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *