Daar liep Mart Smeets. Over de markt van Haarlem. Hij had een grote bos bloemen in zijn hand en zag er stralend uit. Lachte breeduit, groette iedereen met een joviaal handgebaar. Zijn spierwitte haren gingen over in zijn spierwitte das. Hij gaf een marktvrouw twee zoenen. In de trein naar Haarlem dacht ik nog: misschien zie ik Mart Smeets wel. Iemand had me verteld dat hij Mart Smeets in Haarlem had gezien. Of ik had een stukje gelezen van iemand die Mart Smeets in Haarlem had gezien. De kans om Mart Smeets in Haarlem was niet gering, begreep ik. En dat bleek maar weer, want daar liep Mart Smeets over de markt in Haarlem. Ik zei het tegen mevrouw Molovich. ‘Kijk’, zei ik, ‘daar loopt Mart Smeets!’ Ze zag Mart Smeets. ‘Hij lijkt op The Penguin’, zei ze. Hij leek inderdaad op The Penguin zoals vertolkt door Danny Devito in Batman Returns van Tim Burton. Zijn rug gebocheld, het lange vlassige haar rustend op zijn schouders. Dit was een reuzenversie van The Penguin, want volgens mij is Mart Smeets minstens twee meter. In tegenstelling tot The Penguin leek Mart Smeets bovendien volmaakt tevreden met zijn leven. Hij genoot zichtbaar van zijn wandelingetje en leek geen enkele behoefte om een neus af te bijten of met een leger van kamikazepinguïns Haarlem te vernietigen. Ik vertelde mijn vrouw over Peter Buwalda die ooit de gebundelde columns van Smeets redigeerde. Ze waren aan het nadenken over een titel en kwamen uit op De hele Smeets, waarop Mart Smeets zich richtte op de vrouwelijke collega van Buwalda en zei: ‘Zou jij dat niet eens willen, lieverd, de hele Smeets?‘ Mijn vrouw schoot in de lach. De hele Smeets was inmiddels voor de helft achter een marktkraampje verdwenen. De halve Smeets stak zijn hand op en vervolgde zijn weg over de markt van Haarlem.
‘Zou u dat niet eens willen, mevrouw Visser?’
‘Zeg maar Ria hoor, Perry. En wát zou ik mogen willen?’
‘De hele Smeets, Ria.’
‘Eh…’
Jammer dat Spek en Bonen nooit meer wat post – wat een talent. Het gedicht hieronder is van hem, wat een gedicht, perfect gewoon. En ja, ik ben ooit overbuurman (Het Spaarne zat er nog wel tussen dan ) van die Hele Smeets geweest. Dat hij nog die Gravestenbrug opkwam …
De lege ruimte – een verlaten zaal
Waar je jezelf terugvond – blijkt gevuld
Met kitsch. Kunstbloemen. Goud en leer. Geduld,
Een schone zaak. Het is er allemaal.
De zaal is helverlicht, op een hoek na.
Daar valt nog net een poort te onderscheiden
Naar een donkere gang. De aanblik van
Plastic klimop probeer je te vermijden.
Als je de situatie overpeinst,
Weerklinkt schlagermuziek van alle zijden.
En in de poort verschijnt een man. Je deinst
Terug, verslagen. Het is God. Hij grijnst.
Dank, dank. *grijnst*
Maar,
de redactie is op wintersport?
De redactie sliep.
De Pinguin was een zeer opvallende verschijning in Batman maar ooit schiep zijn collega-superschurk, de Joker, in de aflevering, ‘Batman TAS -Make ‘Em Laugh (1994)’, uit de comedienne Lisa Lorraine een erg vreemde vrouwelijke superschurk!
Lisa Lorraine, een vrij gezette vrouw met zwart haar die vrijgezel en kinderloos is, werd toen gehersenspoeld tot Mighty Mom, een super-huisvrouw die was gekleed in een oranje superheldinnen-kostuum met een gele cape, masker, handschoenen en laarzen en met allerlei keukengereedschap.
Zij moest toen Batman en Robin weerstaan terwijl de Joker een beker meenam waarop stond wie de grootste komiek was. Mighty Mom zag zichzelf opeens als de pleegmoeder van Robin en zij vond, toen hij haar uit de hypnose moest doen ontwaken, dat de jongeman een onopgevoede jongen was die eens goed moest worden afgestraft!
Zij wist Robin inderdaad te weerstaan waarna Mighty mom hierna Robin over de knie nam en hem een flink pak voor zijn broek gaf! En daar Robin een vrij strakke rode broek, met groene broekspijpen, aan had kwam het portie billenkoek dan ook vrij pijnlijk bij hem aan!