Aangegeven kooktijd

Het is na twaalven. De storm is al even geleden gaan liggen, mijn vrouw is gestrand in Amsterdam, een mooi moment om het even met u te hebben over een klein euvel waar ik al lange tijd mee zit: de moeite die ik moet doen om op een pasta-verpakking de ‘aangegeven kooktijd’ te vinden. Ik wil niet beweren dat het voor elke pasta-verpakking geldt, maar in ieder geval wel voor de ‘maestro pastaio’ van het merk Grand’Italia.

Meestal gooi ik de pasta in de pan en proef zo nu en dan of ie al dente genoeg is naar mijn smaak. Maar vanavond zat ik met twee aangebroken pakken opgescheept en zag ik mij genoodzaakt twee verschillende soorten pasta tegelijkertijd te koken. De ene was een halve zak Penne Tradizionali, de andere een halve zak fusilli. Aangezien de fusilli wat kleiner was dan de penne, vermoedde ik dat de kooktijd korter was.

Het water kookte inmiddels. En toen beging ik de fout om eerst de penne in het water te gooien en toen pas te gaan zoeken naar de vereiste kooktijd. De verpakking van Grand’Italia Penne Tradizionali is van plastic en heeft rondom een gele strook waarop ze de benodigde informatie verstrekken. Ze gebruiken daarvoor diverse lettertypes en lettergroottes en drie kleuren: zwart, rood en goud. Ik draaide de verpakking rond om de teksten op de gele strook te lezen. Ik kwam eerst bij de ingrediënten. Draaide door: kwam bij de voedingswaarden. Ging naar de andere zijkant. Zag daar het woord ‘bereidingswijze’ staan. Ah, dacht ik: ik zit goed. Maar dat was buiten de ontwerpers van Grand’Italia gerekend! De eerste zin onder de bereidingswijze luidde namelijk: ‘Kook de penne volgens de aanwijzing op de verpakking.’

Dank je de koekoek, Grand’Italia! Die verpakking heb ik verdomme in mijn hand! Maar ik was duidelijk niet op de juiste plek: dit was het recept van Penne vulcaniche. Dat stond er boven. In gouden letters. Dat had ik niet meteen door, want goud op geel, dat is dus niet zo goed leesbaar, Grand’Italia!

Goed. Ik behield mijn kalmte. Ging nog eens naar de voorkant van de verpakking. Zag niks wat op een kooktijd leek. Wel een zelfbedacht keurmerk: de penne was van 100% harde tarwe gemaakt. Harde tarwe in je reet, Grand’Italia! Ik ging naar de achterkant. Ook niks. Ik ging weer naar de andere zijkant. En zag toen onder de ingrediënten nog een geel vlak met daarin weer het woord ‘bereidingswijze’. Daar las ik dat ik voldoende water moest gebruiken (1 liter water per 100 gram pasta en 100 gram pasta per persoon) en dat ik wat zout moest toevoegen. En toen kwam deze zin:

‘Breng het water weer aan de kook en kook de pasta gedurende de aangegeven tijd ‘al dente’.’

Moest ik toch weer op zoek! Naar de aangegeven tijd nog wel. Ik zag ‘m alleen nergens aangegeven. Ik stond op het punt om de designers van Grand’Italia bij de politie aan te geven, toen mijn oog op het klokje ernaast viel. Het klokje was ook in goud. Het klokje stond op acht uur. Dat leek me een beetje overdreven: acht uur pasta koken en je hebt iets wat mijn voorstellingsvermogen te boven gaat. Maar, wat zag ik daar ineens! Stond er nog iets boven het klokje. Wis en waarachtig! Een grote 11. En daaronder het woordje ‘MIN.’ Zou dit dan? Jawel! Dit was het! Elf minuten. Zo lang dus. Ik had het gevonden. We konden voort. Helaas zat de penne tradizionali inmiddels al een minuut of vijf in kokend water terwijl de fusilli zeven minuutjes nodig had, dus samen in één pan zou nooit goed komen.

Toch gedaan. Niet veel later aten we iets te papperige penne gemengd met iets te taaie fusilli.

In de volgende aflevering: tevergeefs zoeken naar een goed leesbare houdbaarheidsdatum op een blik tomaten in blik.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

2 Reacties

  1. Het echte probleem lijkt dat je vrouw er niet was.

    Mijn eigen ervaring is trouwens dat de aanbevolen kooktijd op de verpakking niet over een komt met de tijd die feitelijk nodig is, dus je hebt er so wie so niet veel aan.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *