Lief, klein pannetje

Ik hoorde een stem die ik in geen twintig jaar gehoord. Smog. Onmiskenbaar. Op Spotify was wel een Smog te vinden, maar dat was heel andere muziek. Even googelen en ik kwam erachter dat Smog enkel nog muziek maakt onder de naam die zijn ouders hem hadden gegeven toen hij in 1966 in Silver Spring, Maryland werd geboren: Bill Callahan.

Bill Callahan is niet heel erg sterk vertegenwoordigd op Spotify. Ik zette het nummer op dat bovenaan stond: ‘The Breeze/My Baby’. Het begint met een kabbelend gitaartje. Na iets meer dan twintig seconden hoor ik de stem die ik in geen twintig jaar had gehoord. ‘I’d like to touch you, but I forgotten how’, zingt hij en de tranen schieten bijna in m’n ogen. Alsof je thuiskomt na een lange, vermoeiende dag en in een warm, rustgevend bad wegglijdt. Lou Reed, maar dan landelijker en vriendelijker. Veel meegemaakt, veel verdriet gehad. Maar het is goed zo. ‘When the breeze has killed me’, zingt hij.

Wat later op de avond kijk ik naar een Tiny Desk Concert. Bill Callahan trekt zijn rechtermondhoek naar boven als hij zingt. Hij heeft een gehavend gebit, zie ik. Waarom heb ik hier twintig jaar niet naar geluisterd? Ik luister naar een plaat uit 1995. Ik had dat op een doorzichtig cassettebandje. Diezelfde stem, maar dan minder vast, minder warm, minder geruststellend. Minder troostrijk vooral.

Gisteren zongen mijn kinderen in het kerstkoor van hun school. Ik was een beetje ziek, wat mij altijd wat gevoeliger maakt. Het eerste lied ging over de koude buiten, terwijl het binnen warm was en ze dachten aan elkander.

Daar stonden m’n kinderen te zingen. Ieder bij hun eigen klasgenoten. Zo trots en zo vol overgave. Bij het tweede lied haperde de techniek. Op de muur zagen we de tekst al geprojecteerd. Het lied heette ‘vrede op aarde’ en was van Samson en Gert. ‘Hm’, zei mijn vrouw, ‘hier hou ik denk ik niet zo van.’ Toen de techniek het deed begonnen alle kinderen te zingen dat de geweren moesten zwijgen en dat er vrede op aarde moest zijn voor ieder mens en ieder beest. Ik zag mijn kinderen, dacht aan de kutwereld waarop wij ze hadden gezet en kreeg het te kwaad. Vlak voor mij begon een moeder te snikken. Mijn vrouw boog zich naar me toe. ‘Ik vind dit niks’, zei ze fluisterend. ‘Ik wel’, zei ik. Ze moest glimlachen om de tranen in mijn ogen.

Onlangs had ik een pan besteld. De pan bleek een maatje kleiner dan we hadden ingeschat. Mijn vrouw wilde ’m toch houden. Ze vond ‘m lief. Een ideaal pannetje als we over een jaar of twaalf weer met z’n tweetjes zijn.

Kinderen die over vrede op aarde zingen, vindt ze emotionele chantage. Een klein pannetje, dat raakt haar.

Buiten bij de vuurkorf zei mijn vrouw tegen een stel ouders dat het tweede lied er wat haar betreft te dik bovenop lag. Het eerste vond ze wel erg mooi, zei ze er nog snel achteraan. ‘Ik dacht al toen ik het hoorde’, zei de moeder, ‘dit vinden jullie niks.’
‘Ik heb anders mensen zien huilen’, zei mijn vrouw. Ze zei niet wie.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

10 Reacties

  1. Nein, was een verhaspeling van Hans Fallada’s Kleiner Man was nun? Staat ik dacht dattie niet te vermijden viel voor de scholier bij de leeslijst Duits.

  2. Enige Duitse boek wat ik ooit in het Duits heb gelezen was “Das Feuerschiff” en dat voelde als een trashy shitverhaal wat je vaak ziet in die cowboy tijdschriften. POEM. Duits laten vallen. Bij Frans deden ze “L’Etranger” van Camus en MAN dat vond ik zo mogelijk nog kutter. POEM. Doei Frans. Ik denk dat het afscheid een wederzijds genoegen was. De enige leuke taal vond ik Latijn omdat ik daar echt geen hol van snapte. “Fakketoes… pis… ik bedoel, urineerde… Over de muur?”
    “Nee! Faaakeeeeeetoes! Klemtoon! En je bedoelde “wierp”. Probeer het nog een keer.”
    Wierp? Zichzelf? Over de muur?? Ik denk dat ik daar mijn voorliefde voor bizarre verhalen leerde. Onbedoeld. Zoals zoveel in mijn leven.

  3. Jaja, die fijngevoeligheid kan best wel een kruis zijn. zo zaten wij vorige week ook bij de schoolmusical in de kerk die gepresenteerd werd door de directrice van de basisschool die refereerde aan het verhaal van je leven en het geloof. Dit is haar laatste kerst, fluisterde ik naar mijn vriendin en die knikte. De directrice heeft namelijk kanker en is opgegeven, dat wist de hele school. Na die constatering slikten we beiden de brok in onze keel weg en pinkten wat tranen weg en wisten toch met moeite weer mee te zingen met het refrein van de kinderen. Het was een mooie musical vonden we.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *