Flappie en Hadriaan (7/10)

Oosteuropese Japie was onder de indruk. Hij had echt een hoop van Flappie afgesneden, en nog altijd had hij niets gezegd. Een clown!
Ok, hij had wel IETS gezegd; maar dit waren allemaal leugens om hen op een dwaalspoor te brengen. “ZE LIGGEN DAAR! ACHTER DIE MUUR!” riep hij dan. Dat deed iedereen. Liegen om tijd te winnen. Maar hij blééf maar liegen. Hoeveel Japie ook sneed, de waarheid was niet uit die clown te fileren.

“Je liegt,” zei hij dus weer, een stukje van Flappie’s vinger afsnijdend, “Daar hebben we allang gekeken.”
Ze hadden al jaren deze fabriek overhoop getrokken. Als ze geen martelporno aan het opnemen waren, waren ze muren aan het uitbeuken. Niks. Nergens. Stom toevallig durfde Japie te wedden dat als ze deze week niks hadden gevonden, ze het maar gewoon hadden opgegeven. Maar nu bevestigden die clown en acrobaat hun vermoedens: er was wél een schat. En Japie zou niet rusten voordat hij de informatie daarover uit deze clown zou hebben getrokken. De acrobaat zou niet breken; daar zijn het acrobaten voor. Maar clowntjes… Clowntjes huilen alleen maar.

Niet deze, dacht Japie weer in stille bewondering. Hij huilde wel, ja, hij gilde, schreeuwde, kermde en loog- maar je wist, dat hij niet deed alsof. Hij was zijn pijn. Durfde het te omarmen. Ja, dacht Japie, zelfs als ze hem niet zouden kunnen breken, zou dit in elk geval de ultieme martelpornofilm opleveren. Win-win. Maar, Flappie, Japie zou ook niet snel opgeven. Oh nee.

Hij zuchtte, veegde het zweet en gespetterde bloed van zijn hoofd, en stond op om zijn ledematen te strekken. B3 had even daarvoor een plaspauze genomen, en kwam nu terug met de gereedschapskist. Japie glimlachte.

“Ik ben opgegroeid op de steppes van Transsylvana,” sprak hij voor zich uit. De Martelbaron maakte een “ooeeehhww” gezicht en klapte snel, maar zachtjes in zijn handen. Dit was altijd zijn meest favoriete stuk.
Japie liep naar de kist, opende hem, en begon het gereedschap erin voor zich uit op een werktafel te stallen.
“Veel scholing was daar niet. Zodra je oud genoeg was om te werken, kwam je in de paardenfabriek terecht.”

Hij draaide zich om naar Flappie, met een betonboor in zijn handen.
“Weet je wat dat is, Flappie, een paardenfabriek?”
Flappie maakte zijn traantjesgezicht. Clowns zijn zo expressief!
“Wij gaan alle steppes af, en vinden de beste, sterkste paarden. Die breken we. Niet temmen,” zei hij nadrukkelijk, “Breken. Dan gaan ze naar de paardenfabriek. Weet je wat er van paarden gemaakt wordt?”

Flappie schudde van nee. Hij was maar een dom clowntje, dat wist hij allemaal niet.
“Lijm! En kroketten!” riep Hadriaan.
“Heel goed Hadriaan,” beaamde Japie. Hadriaan snoof- complimenten van boeven, die heeft hij dus helemaal niet nodig!

Japie kwam dichtbij Flappie, legde de betonboor op zijn schoot, en fluisterde in zijn oor: “Weet jij hoe we daar lijm van maken?”
“Uhuuhwww huuuww huuuuuuuww,” snikte Flappie, die waarschijnlijk wel een globaal idee begon te krijgen.

Japie stond op, en zuchtte.
“Iedereen die met dieren werkt zal je vertellen dat het iets raars met je doet. Hoe meer je er ziet, hoe dommer je ze gaat vinden. Eerst maak je ze netjes dood voordat je er lijm van maakt. Maar,” zei hij, de betonboor oppakkend en testend, “Op een gegeven moment wordt je wat creatiever. Zoek je een uitdaging.”
De Martelbaron kierde van plezier, en schoof hoorbaar seksueel heen en weer over zijn stoel.
“Ben je wel eens bij de tandarts geweest?” vroeg Japie, fronzend kijkend naar de boor. Hij was ietwat beschadigd geraakt door het zoeken naar de schat: de boorkop had een afwijking, waardoor het niet recht boorde, maar periodiek heen en weer schokte. Nou ja. Om lijm te maken was het méér dan functioneel genoeg.

UH OH!! Als DÀt MAAR GOED GAAT!!!!

Blijf moed houden! Het kan nooit te laat zijn om iets te doen! MAANDAG!