Nick Cave

Tijdens het concert stond ik naast een stel vijftigers. Ze waren met zijn vieren. Twee bevriende stelletjes. Een van de mannen had moeite zijn mond te houden. Bij het begin van elk nummer draaide hij zich om, om aan zijn vriend de titel van het nummer te vertellen. Gevolgd door een nonchalant weetje. Dat Warren Ellis elk instrument kan bespelen. Of dat Warren en Nick al dertig jaar bevriend zijn.

Om mij nog net dat beetje extra op de proef te stellen, had deze man een Limburgs accent. En in een Limburgs accent klinkt alles nu eenmaal net iets belachelijker. Vooral Engels. En namen als Warren Ellis. Daar kan het Limburgse accent niks aan doen, maar iedereen weet dat het zo is. Limburgers zelf ook, neem ik aan. Los daarvan herkende ik het ergens wel, die drang om met je kennis te pochen. Je hoort de allereerste tonen van een nummer dat je kent en het liefst wil je dat meteen tegen iemand zeggen, puur om te laten weten dat je het weet voordat de rest van de zaal het weet. Ikzelf ben meestal wel in staat die neiging te onderdrukken, maar deze man niet. Met z’n Limburgse accent. ‘Into My Arms’, zei hij tegen zijn vriend toen Nick Cave de eerste tonen van Into My Arms op de piano aansloeg. ‘Zo’n grappig nummer, met dat I don’t believe in an interventionist God, but I know darling that you do.’  Bestond die interventionist God maar, dacht ik, dan had hij ongetwijfeld ingegrepen.

God liet mijn buurman met rust. In mijn ooghoeken zag ik dat hij zijn vrouw bij haar middel omhelsde en zijn hoofd op haar rechterschouder legde. Zijn vrouw gaf hem een kus. Samen wiegden ze heen en weer op de tonen van Into my arms. Ik keek om me heen en zag louter gelukkige mensen.

De avond ervoor had ik One More Time With Feeling gezien, de documentaire over de opnames van Skeleton Tree, het album dat Nick Cave samen met The Bad Seeds maakte nadat zijn zoon onder invloed van LSD van een klif in Brighton was gevallen. Nick Cave vertelde in de documentaire dat hij niet meer in verhalen geloofde. Sommige van zijn oude teksten leken vooruit te lopen op de dood van zijn zoon, maar hij wist niet zo goed wat hij daar van moest vinden. Zijn vrouw had het er moeilijk mee, met het profetische gehalte van de teksten van haar man. Ze liet een tekening van hun zoon zien. Had ze op zolder gevonden. Er stond een molen op. Dezelfde molen waar hij tien jaar later zou overlijden. Nick Cave zat naast zijn vrouw terwijl ze dit vertelde. Hij zei niks, liet haar praten. En liet haar zwijgen. Terwijl hij de verhalen had afgezworen, klampte zijn vrouw zich eraan vast. Zonder te weten wat ze er precies mee moest.

Tijdens Girl in Amber zagen we de vrouw van Nick Cave in slow motion over het strand van Brighton lopen. ‘Verschrikkelijk hè’, zei mijn buurman met zijn Limburgse accent tegen zijn vriend, ‘als je weet wat er in Brighton is gebeurd. Met z’n zoon.’ De vriend knikte en bleef naar voren kijken. Ik volgde zijn voorbeeld en besloot dat het tijd was om mijn buurman los te laten. Ik keek nog één keer naar zijn hoofd en zag een vriendelijke man die blij was hier te mogen zijn, zich van geen kwaad bewust.

Het was niet eenvoudig om Nick Cave te zien. The Bad Seeds zag ik wel, maar Nick Cave maakt graag contact met de eerste rijen van zijn publiek en ging daarom vaak op een stukje podium staan dat wat lager lag dan de rest. Waardoor ik op mijn tenen moest om hem te kunnen zien. Op de schermen zag ik hoe tientallen handen hem probeerden aan te raken wanneer hij in de buurt kwam. Als een messias die broden stond uit te delen.

Tijdens het toegift verdween Nick Cave even helemaal van het podium. Om vlakbij ons weer naar boven te komen. Daar stond hij, naast een cameraman. Al die handen gingen weer omhoog in een poging hem zo dicht mogelijk te naderen. Hij zong The Weeping Song en liet ons klappen. Hij dirigeerde ons, we deden wat hij zei. Hij zag er gelukkig uit. Lief, zou ik willen zeggen.

Nadat The Weeping Song was afgelopen, zetten The Bad Seeds Stagger Lee in, over een seriemoordenaar die ergens in de jaren ’30 van de vorige eeuw huishoudt in een groezelig café. Terwijl Nick Cave het podium weer besteeg, nodigde hij een deel van het publiek uit. Als kinderen zo blij stonden ze even later te dansen en foto’s te maken met hun telefoon. Het werd een gemoedelijk feestje op het podium, terwijl Nick Cave zong hoe Stagger Lee de duivel drie kogels door het hoofd joeg.

Het toegift eindigde met Push the Sky Away. Er stond een jongen met een Ciske de Rat-pet naast Nick Cave. In One More Time With Feeling vertelt Nick Cave hoe hij soms bij de bakker staat en even niet meer weet wat hij moet zeggen als iemand hem vraagt hoe het met hem is. Hoe hij dan wordt aangekeken door allemaal ontzettend vriendelijke ogen. Kind eyes noemde hij het. Ik zag het voor me, de zachte oogopslag van mensen die met je mee leven, iets voor je willen doen, maar niet weten hoe. Op het podium omhelsde en knuffelde de jongen met de pet Nick Cave alsof het zijn grote broer was die hij heel lang niet had gezien. En ik meende te zien dat de blik van Nick Cave zachter werd en dat hij, net als ik, tranen in zijn ogen kreeg.