Wel, het is gebeurd, la comédie, c’est fini– facebook heeft mij ontfeestboekt. Of nou ja: ze konden “Dause von Kippfest” niet in hun Big Database terugvinden, dus kreeg ik de keuze: ID uploaden met je echte naam, of niet meer voorbij het inlogscherm komen.
Ik keek er even naar, mijn ogen synchroon knipperend met de cursor in het veld “Please give your *real* name“.
Nu ben ik schrikbarend knap (en een genot om bij in de buurt te zijn- Red.) dus ben ik opgegroeid met een nogal hoog gehalte van “Graag of niet” dus, hop, feestboek uit mijn favorieten. DAN NIET, HE, FEESTBOEK? Je bent een schattebout, ik genoot van onze relatie, en het is jouw goed recht mij niet te vertrouwen. Maar het is mijn goed recht in deze relatie dat niet te willen accepteren, en op zoek te gaan naar een sociaal medium wat wel van mij houdt om hoe ik ben en niet de ziel van deze wilde hengst probeert te breken, maar het te berijden om meegevoerd te worden naar ongekende werelden van genot, waarin iedereen wint.
“Je kan ook een ID photoshoppen,” zei een behulpzaam pogend iemand toen ik liet weten dat ik geworpen uit dat digitale paradijs was. En dat was een opmerking die mijn onderbewustzijn rechtstreeks harpoeneerde en naar boven trok: het idee irriteerde mij. Niet omdat het mij een gedoe leek, of dat ik mij onrechtvaardig bejegend voelde, maar omdat ik helemaal geen zin had in een oplossing. Facebook was weg. Kleuren begonnen meer helder te lijken. Geluiden minder krakerig. Alles leek doorzweemd van een haast zoetige geur. Vrij! Ik was eindelijk VRIJ!! Facebook was het probleem, dit de oplossing!
Het broeide al een tijd onder de oppervlakte, en als je dat lijk omhoog ziet bubbelen worden ineens een hoop dingen duidelijk: facebook is een hersenscheetmachine. Waar mensen die de hersenscheetmachine gebruiken boos worden omdat andere mensen de hersenscheetmachine gebruiken. Want hersenscheten stinken. NO SHIT (pun intended, ik zei toch dat ik een genot was om bij in de buurt te zijn?- Red.).
Met plusminus zes miljard gebruikers en gemiddeld genomen 1200 facebookvriendjes per persoon had ik lange tijd een stille hoop gehad: als 1200 mensen de hele tijd saaie content over je heen spuiten, ga je door hebben hoe irritant dat is, toch? En leer je daarvan door zelf dus alleen het hoognodige te vertellen. Toch?? Dat je iets unieks wilt vertellen, liefst hooguit 1 keer per dag, en dat als je een probleem wilt bespreken je je beperkt tot het echte probleem, en niet de eindeloze reeks aan metaproblemen die daaruit voortvloeien. Stille hoop, ijdele hoop.
Als het over Trump gaat, gaat het niet over zijn (gebrek aan) beleid, maar over zijn spelfouten. Steve Bannon? Dan gaan we grappen maken over dat hij echt heel lelijk is. Hij heeft een slechte huid, haha!
“Ik ben uit groep A en als je iets vindt wat ik niet vind dan ben je dus groep B en maak ik een aanname van wat dat nog meer inhoudt en daarom ben je een idioot!”
UGH. Meningen over meningen over meningen. Hoe vaker ik erin beland, als een of andere dwaalgeest mij het post-truth moeras weer weet in te trekken met een “Ja maar hoe weet je ooit echt wat waar is?” hoe meer ik klaar ben met echt ALLE afgeleide kennis. Hij zei, zei zij, het zal wel. Als ik ’s morgens opsta schijnt de zon of schijt het regen. Als ik netjes mijn vuilnis scheid en niet teveel rotzooi maak, en om de vier jaar niet op een al te grote debiel stem, en genoeg mensen doen dat, dan komt alles goed, en zo niet dan gaat alles fout, maar dan verdienen we dat omdat de mensheid blijkbaar te kut is. Opgeruimd staat netjes, goeien moeten onder de kwaaien lijden, suck it.
“Steek je kop maar in het zand hoor, Kippfest, lekker makkelijk!” MAN alsof alles OOIT ook maar IETS heeft uitgemaakt. En zo wel, dan NOOIT wat je bedoelt. Hier: Donald Trump is de beste Amerikaanse President ooit, en een godsgeschenk aan onze planeet. Hij krijgt meer goede dingen voor elkaar dan ik ooit mogelijk had gedacht bij welke president dan ook.
Dat komt natuurlijk omdat normaal gesproken een president slechts één man is. Maar Donald Trump! Hij is meer dan dat! Hij is een god! Een soort… Geconcentreerde anti-mens, die als een tegenpolende electromagneet mensenmassa’s in de orde van miljoenen afstoot- en de juiste kant opduwt. Hij is het beste bewijs dat democratie werkt: had je in een dictatuur nog een verlichte vorst nodig om het nut van een nar in te zien, hier is de nar door het volk zelf gevormd. Dikke spiegel in je snuit: alstublieft. Graag gedaan.
Zinloze meningen in ernstig mindere mate moeten ondergaan is één ding, maar nog veel belangrijker: vorige week werd ik wakker, en miste ik bepaalde mensen. Dat was lang geleden! Niet meer elke dag geconfronteerd met wanhopige selfies en “Die liked dat, wist je dat al?” en je merkt ineens, goh, die persoon heb ik al een tijd niet gezien. Laten we wat leuks doen. En bij de overgrote meuk denk ik helemaal niks, ja, sorry, maar hee, hoef ik ook niet meer te doen alsof. Rot gewoon op.
Ja, dacht ik met een glimlach op mijn gezicht, het zonlicht of de regen inlopend, echte wind voelend met pret opbouwend; er is in ieder geval leven na één soort dood.
Het scheelt een slok op een borrel dat ik je gewoon kan mailen als ik je spreken wil. Mijn god wat zou ik anders balen. Kippfest weg van facebook! Ja, dan is er niets meer an.
Gelukkig hebben we Molovich nog.
Hee, en nu kan ik al mijn hersenscheten hier dumpen, he! Nurks: feestboek post la lettre.
Ik hou m’n hart wel vast. Hoe lang staat Facebook nog dat ik er ben?
eeuwig schat ik. Von Kippfest klonk te gek. Max Molovich daarentegen, is vast een echte naam. Oud Zeikwijf hebben ze er ooit onverwacht uitgegooid. ID geëist. Toen zei Yamapama op Twitter: geef ze een gewoon klinkende naam, vaak pikken ze dat. En zie daar, Roos Nylund werd zonder morren geaccepteerd.
Ik weet niet of deze site BCC codes lust en plaats ik maar de link hieronder:
https://sd.keepcalm-o-matic.co.uk/i-w600/fuck-facebook-i-have-real-friends.jpg