Gerechtigheid

Ongeveer precies tweeëntwintig jaar geleden. Samen met een paar medestudenten van de UvA sta ik op de Dam. Het is de laatste dag van de introductieweek, omstreeks middernacht. Het heeft net geregend, de grijze straatsteentjes glimmen, wij eten een frietje en bevinden ons op het Paleis op de Dam-gedeelte van de Dam. Aan de overkant, op het Monument op de Dam-gedeelte van de Dam, staat een roedel corpsleden mensen uit te schelden. Vlassig haar, smerige spijkerbroek, gaatjesschoenen, jasje, gestreept dasje. Ze zijn met een stuk of twintig. Elke vrouw die langsloopt is een hoer, elke man een lul die van zijn fiets moet komen om een klap op z’n bek te ontvangen. Zo nu en dan vliegt er een flesje bier door de lucht die met een mooie plof neerkomt. Kijk, zeggen wij, daar staat onze toekomstige Minister-President op de tramrails te pissen. En kijk, daar noemt de toekomstige directeur van Nationale Nederlanden een meisje goor tyfuswijf omdat ze niet ingaat op zijn verzoek om in een portiek geneukt te worden. Niemand gaat erop in, iedereen rijdt snel door, de zwalkende ballen ontwijkend. Totdat er vier zogenaamde autonomen langs fietsen. Hanenkam, leren jack met spikes, legerkistjes, Arafatsjaaltje. Net terug van een feestje in Vrankrijk, een paar straten terug. Als een van de corpsleden hen voor lul uitscheldt en brult dat ze met hun graftakkenkop van hun fiets moeten afstappen, laten ze zich dat geen twee keer zeggen. Nee, die pakken zo’n uitnodiging gretig aan. Gooien hun fiets neer en vliegen erop. De paniek is groot bij de corpsballen. Pogingen om een autonoom te slaan eindigen zonder uitzondering in het luchtledige. De dubbele namen galmen tussen het Paleis en Krasnapolsky. ‘Ernst-Diederik, Harm-Jan, terugtrekken godverdomme!’ Maar Ernst-Diederik en Harm-Jan glijden uit in hun poging een kraker te schoppen en krijgen hun hun jasje over hun oren getrokken. Dat krijg je, met die gladde gaatjesschoenen op die gladde steentjes. De autonomen raken trouwens ook niet zo veel. Normaal gesproken word ik misselijk als ik live fysiek geweld zie, maar dit doet me denken aan de massale taartengevechten van Comedy Capers uit de jaren ’20. Ons patatje doet dienst als popcorn. Op een gegeven moment is het afgelopen. De autonomen stappen weer op hun fiets. De corpsballen rapen elkaar op, likken hun wonden en druipen af. Mondje dicht tegen de praeses. Verheugd dat er toch zoiets als gerechtigheid bestaat, wandelen wij de nacht weer in.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

8 Reacties

  1. Nou, het was niet onze toekomstige minister-president die daar op de rails stond te pissen hoor. Hij was ook niet het meisje dat zich niet in een portiek wilde laten n####n, want dat wilde hij namelijk maar wat graag wezen. Wat hem later ook lukken zou. Check the news de komende dagen.

      1. Ik vermoed dat het wat te maken heeft met de aanzwellende geruchten, nu ook via conventionele media, dat Markje praktiserend homoseksueel zou zijn. Het vrouwtje, zogezegd. Wat ik met enige moeite uit de cliffhanger van dhr. (neem ik aan) Kaaskop (onder of boven?) filter, is dat ons binnenkort een goddeloze openbaring te wachten staat. Ieder het zijne natuurlijk, maar plots rijst de vraag wat de (uiteraard echte, onder hun C&A’tjes zwaar behaarde) mannen van Denk daarvan zullen vinden.

  2. Meneer Kaaskop,
    Ik heb de stellige indruk dat u ons, om maar eens wat gayjargon te bezigen, slechts een vette worst voorgehouden hebt.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *