Kort na de grensovergang tussen Bosnië en Kroatië werden onze tassen etnisch geprofileerd. Het waren zwarte tassen met een sportief uiterlijk. De bus werd door de politie staande gehouden. Er waren zes passagiers: een bejaarde dame, drie meisjes van rond de 25 die niet bij elkaar hoorden, B en ik. De agenten maakten een praatje met de chauffeur en diens assistent, die enigszins van slag was omdat wij onze tickets niet hadden uitgeprint. Het praatje klonk mij in de oren als was er niets aan de hand. Het bagageluik werd geopend. De assistent van de chauffeur riep iets. Het meisjes dat het dichtst bij ons zat vertaalde dat naar het Engels. Of de eigenaren van de zwarte tassen naar buiten wilden komen. We deden wat ons gevraagd werd. We openden onze tassen. Met een zaklamp beschenen de agenten de inhoud. Kleding, boeken, een tandenborstel. De agenten deden moeite hun teleurstelling te verbergen.
‘They didn’t find the drugs’, zei ik toen de bus weer reed. Het meisje dat Engels sprak moest lachen. Het was niet uit beleefdheid, ze leek het werkelijk grappig te vinden. Dat stemde mij tevreden, maar de gedachte dat het zaakje stonk liet mij niet los. Waarom werden onze tassen gecontroleerd, en de glimmende rolkoffers van de meisjes en de dame niet niet? Het lijkt me sterk dat het beleid is. Zodra criminelen erachter komen dat zwarte sporttassen steevast de lul zijn, zullen ze hun illegale handeltjes in glimmende rolkoffers gaan verpakken. Spoedig zal de politie bemerken dat er geen smokkelwaar meer onderschept wordt en dat het aantal glimmende rolkoffers in bagageruimen van bussen enorm is toegenomen. Een snuggere agent zal uitrekenen dat één en één twee is. Op den duur ontstaat er een evenwicht. Het is dan om het even welk type tas je opent; de kans op smokkelwaar is altijd even groot. Hier was meer aan de hand.
B en ik waren in iets meer dan een week tijd van Nederland via Turkije, Bulgarije, Servië en Bosnië naar Kroatië gereisd. Mogelijk had dat verdenking gewekt en was de politie door de douanier ingelicht. De agenten hadden aan de chauffeur gevraagd welke tassen van de Nederlanders waren en die lafaard had zijn mond voorbij gepraat. In de sector personenvervoer bestaan geen beroepsgeheimen.
De douanier had niet naar de stempels in onze paspoorten gekeken. Wel haalde hij de paspoorten door een sleuf, op de manier zoals wij tot voor kort met onze pinpassen deden. Daar verlang ik nog dagelijks naar terug. Contactloos pinnen is mij te vluchtig. Ik heb behoefte aan fysiek contact. Het geeft – mogelijk ten onrechte, maar daarom niet minder prettig – een gevoel van controle. Die andere methode, dat je het pasje in het apparaat steekt en het daar moet laten zitten tot alle handelingen verricht zijn, is mij te omslachtig. Te houterig ook. Ik mis die vloeiende beweging van de klassieke manier. Vroeger was alles beter.
Ter zake: hoe wist de douanier dat wij al die landen bezocht hadden? Kreeg hij onze reisbewegingen op zijn scherm te zien? Staat alle informatie op een chip en zijn die vrolijke stempels er enkel voor de vorm? Is dat erg? Als het op privacy aankomt ben ik vrij naïef. Van het geld dat we met de cocaïnesmokkel verdiend hebben, zijn we uitgebreid uit eten geweest bij een vegetarisch restaurant.vegetarisch restaurant.
Niet alleen in het buitenland wordt je geregeld belazerd en opgelicht maar ook hier in Nederland en vooral als je aanbiedingen krijgt die zogenaamd gratis (?) zijn. Want je moet ook voor loterijen betalen in de hoop prijzen te winnen naar aanleiding van dit artikel uit 2015:
Woede om misleidende Efteling-actie BankGiro Loterij: ‘Kinderen zijn ontroostbaar’
Een actie met ‘gratis’ Efteling-tickets leidde in 2015 tot een stortvloed aan woedende reacties van teleurgestelde mensen op internet. De BankGiro Loterij had toen vele duizenden enveloppen rondgestuurd in Nederland die onterecht gratis entreebewijzen voor het attractiepark beloofden.
Op de enveloppen stond namelijk de tekst “Alstublieft, uw Efteling-tickets t.w.v € 72,-“. In werkelijkheid kregen deelnemers de kaartjes pas als ze daarna loten zouden kopen. De Facebook-pagina van de loterij stond toen vol met klachten van boze vaders en moeders die hun kinderen zwaar teleur moesten stellen.
“Bedankt dat jullie mijn dochter blij maken met een dooie mus!”, reageert Ilse van Esch. Suzanne Pons laat weten: “Mijn zoontje dacht dat ik een verrassing voor hem had. Ik ben niet gediend van uw manier van doen.”
Robert Graafland: “Het moge duidelijk zijn dat zo’n kind een gat in de lucht springt bij het zien van dit misbaksel van een brief. Terwijl de ouders met een groot probleem worden opgezadeld.” Ene Nensie noemt de medewerkers van de loterij “een stelletje grote boeven”.
Sommigen reageerden zelfs op deze oplichters met termen van de Bokkerijders uit Villa Volta: “Addergebroed, dat is ’t! Ze moesten ze uitroeien met wortel en tak, dat moesten ze!” en “Ze zeggen dat hun ogen licht geven in den donkere en dat ze zo rap zijn, dat het noodlot u treft als den donder!” en “Och Here, wie verlost ons van zulke kwelgeesten?”
Michel Kentie hoopt dat de Reclame Code Commissie kan ingrijpen. “Ik vind dit absoluut niet kunnen. Tijd dat jullie eens met de billen bloot gaan.” Ieke Andrée eist dat ze alsnog de beloofde tickets krijgt. “Dit is gewoon pure oplichting! Wilt u mij volgens uw belofte kaartjes ter waarde van 72 euro sturen?”
Ook de Efteling zelf kreeg er natuurlijk op social media flink van langs. Het pretpark liet in een reactie weten niets met de misleidende enveloppen te maken te hebben. “Dit is geen Efteling-actie, maar één van de BankGiro Loterij. Wij verwijzen je naar hen door voor vragen en opmerkingen.”
Het is vaak erg verstandig om nooit aan loterijen en prijsvragen mee te doen daar je die meer kosten dan ze je opleveren!
Over het Schengen-veto heb ik al tijden niets meer vernomen en landen als Bulgarije en Roemenië, die ooit in WO II met de nazi’s collaboreerden en daarna 25 jaar lang door de communisten werden geknecht, zullen door de heersende armoede, de stijgende criminaliteit en natuurlijk ook het gedeeltelijke binnenlaten van “moslims, vluchtelingen en asielzoekers” de EU steeds meer verfoeien omdat zij door hen helaas nog steeds als stiefkinderen worden behandeld.
Soms doen zowel Bulgarije en Roemenië, alsmede talloze EU-hatende landen zoals Duitsland, Frankrijk, Nederland, Zweden, Spanje, Italië enz., mij haast denken naar aanleiding van het sprookje van Grimm genaamd ‘De vier kunstvaardige broers’.
In dit sprookje beloofden vier volwassen broers hun vader dat zij een ambacht gingen uitoefenen waar de vader trots op zou wezen en na vier jaar zouden de broers weer samenkomen.
De eerste broer leerde om een dief te worden die alleen maar dingen stal die ongrijpbaar leken en onopgemerkt bleven, de tweede broer werd een sterrenkijker die met een magische verrekijker alles op aarde kon waarnemen, de derde broer werd een jager en hij kreeg een speciaal geweer waarmee hij nooit kon mis-schieten en de vierde broer nam het vak als kleermaker aan met een naald en draad waarmee hij vrijwel alles aan elkaar kon naaien wat nooit meer losraakte.
Toen een koningsdochter werd ontvoerd door een draak loofde de koning, haar vader, de prinses uit als bruid aan degene die haar kon bevrijden. De vier broers zetten meteen hun gaves in om de prinses te bevrijden waarbij de sterrenkijker haar bij de draak zag zitten, de dief haar bevrijdde, de jager hierna de draak doodde en de kleermaker het schip, dat door de draak werd verwoest, weer aan elkaar naaide.
Helaas kregen de broers onderling ruzie wie nou eigenlijk het meeste recht had op de prinses waarna de koning, als een wijs rechter, uiteindelijk besloot om haar toen aan niemand te schenken maar de broers wel rijkelijk te belonen met een kwart van zijn koninkrijk. En daar stemden zij allemaal wijselijk mee in om verdere escalaties te voorkomen.
De draak symboliseert de islam die de prinses (Roemenië en Bulgarije) in zijn greep houdt terwijl de vier kunstvaardige broers (“populistische” landen) in opdracht van de koning (de EU) haar gaan bevrijden. Helaas lukt het de koning (de EU) niét om met de broers één rijk te laten delen en dus worden zij met grote sommen geld afgekocht of met een kwart van Europa, een koninkrijk, om hierna met hun vader in vrede te leven.