De teloorgang der berusting

Tussen de vaardigheden die ik in mijn leven heb opgedaan, bevindt zich snel en foutloos boekhouden. Voor iemand met mijn soort hersenen een ware overwinning, waar ik trots op was, naast dat ik er profijt van heb gehad. Dat positieve gevoel was geen lang leven beschoren want aldra leerden machines het ook en was ook dit deel van mijn ontwikkeling redundant geworden. Dit fenomeen zal herkenbaar zijn voor mijn genoten van generatie niks. Een boel van wat wij tegen heug en meug toch onder de knie kregen kan anno nu bij het grofvuil. Voor de volgende generaties: maak je borst maar nat.

Een vaardigheid die álle generaties voor ons zich met grote moeite eigen moesten maken is “omgaan met teleurstellingen”, het accepteren van je lot. Wat ongeveer het moeilijkste is wat er is. Ongewenst kinderloos? Behept met een al dan niet zichtbare handicap? Geboren met het verkeerde kleurtje in het verkeerde land? Derden die je carrière saboteren? Een ongeluk (wat een ziekte ook eigenlijk is) die je dromen om zeep helpen? Enkele helden zullen op de barricades gaan staan, de rest zal moeten berusten in de loop der zaken, wanneer de zaken, vaker dan niet, onontkombaar zijn. Als de frustaties hoog oplopen hou je hoofd en hart op stand relativeren. Je “geeft het een plekje” en gaat door met je leventje, hoe gehavend je ook bent. De kunst is dan toch nog gelukkig te zitten wezen.

Daar kreeg je eelt op je ziel van. Het maakte van je een gelouterd mens. Iemand die steviger in zijn schoenen stond, klaar voor de volgende klap die het leven je ongetwijfeld toebrengen zou.

Nu wil de mensheid af van die onwenselijkheden. Op alle gebieden wordt hier hard aan gewerkt. Foetussen, om het niet onbelangrijkste materiaal te noemen, dienen zo versleuteld te worden dat de vrucht vlekkenloos ter voldraging komt. Mensen blieven, net als in de supermarkt, geen afwijkende exemplaren. Dus hebben we straks allemaal dezelfde tanden, handen, levers, longen, aderen, harten en hersenen. Allemaal optimaal.

Verder zijn onze levens 100% faalvrij en zijn we een onzer kostbaarste vaardigheden kwijt.

Oud Zeikwijf
Beroepsbrokkenpiloot. Vloog nochtans op haar achtste reeds rakelings langs bergkammen om berggeitjes en bergmarmotjes te tellen. Is tot haar eigen verdriet gemodelleerd naar haar vader, een onbehouwen Italiaanse charmeur met een groot hoofd en een passie voor even belachelijke als tijdrovende hobby’s. Komt oorspronkelijk uit Frankrijk. Heeft in Japan gewoond. Woont sinds begin jaren ’80 in een boomhut op het Waterlooplein in ‘Magies Centrum Amsterdam’, van waaruit ze haar schrijfsels via rooksignalen aan de redactie doorseint. Ze schrijft ook voor AT5, Sargasso en voor Kutbinnenlanders. En op haar eigen stukje internet: oudzeikwijf.com.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *