The Humming Beards


The Humming Beards is een niet bestaand barbershop quintet rond altosopraan Johnny Messmayer. Ontstaan tijdens de grote kappersstakingen in 1984, ondernamen The Humming Beards een dappere poging het barbershop-genre nieuw leven in te blazen. Het experiment (zoetgevooisde stemmen x maatschappelijk engagement) viel echter niet bepaald in vruchtbare aarde. De barbershop-scene bleek te conservatief en de rest van de wereld haalde z’n neus op voor de suikerzoete close-harmony, hoezeer de antikapitalistisch boodschap ook aansloot bij het ongenoegen van de uitzichtlozen.

Dankzij het familiekapitaal van Johnny Messmayer (u weet wel, van Messmayer’s Mustard), wisten The Humming Beards nog een flink aantal jaren mee te draaien. Dichtst bij een hit kwamen ze in 1988 met Death of a Downie, over politiegeweld tegen mensen met downsyndroom (een probleem dat niet bestond – tot op de dag van vandaag maken fans ruzie om de precieze bedoeling van deze song). In Nederland kwam Death of a Downie niet verder dan plaats 48 en viel daarbij net buiten de Top 40, destijds een populair programma. Pas na de dood van Johnny Messmayer die in de zomer van 1994 op een roestige schaar viel en in de herfst van datzelfde jaar stierf aan de gevolgen van tetanus, groeide de populariteit van het barbershop quintet uit een suburb van een suburb van New Jersey. Hun conceptalbum Hop the Hips uit 1991, waarin ze hun close harmony-zanglijnen koppelden aan hiphop beats, zou later door Moby worden aangeduid als een van de belangrijkste invloeden voor Play.

Wilt u zo’n mooi T-shirt van The Humming Beards? Die kunt u hier bestellen.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

6 Reacties

  1. Ja, die had er zo in gekund, Ben. Pracht van een baard. En een heerlijke kopstem. Ik vrees wel dat het genre hem niet lach. Het mocht allemaal wat barokker van Ben.

    1. Eigenlijk bedoelde ik dat je stukje me sterk deed denken aan een Hoogenboompje. Die kon ook zo plompverloren beginnen, over iets niet bestaands, met allerlei feiten erbij. Met veel bluf. En dan ook plotseling stoppen. Ik was een groot liefhebber van zijn Dirkswoud verhalen: de personages, hij had zelfs straatnamen, winkels, een geschiedenis, sportverenigingen, kerken bedacht voor dat fictieve dorp. Enfin, het is nog te lezen http://verhalenvandirkswoud.blogspot.nl/

  2. Ik snapte wel wat je bedoelde hoor, Rigo. Sorry voor mijn flauwe grapje. Eigenlijk zou ‘Verhalen van Dirkswoud’ gebundeld moeten worden.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *