Vlak voordat we bij de Ekko naar binnen gingen, zagen we J., die ik al een jaar of tien niet had gezien. Hij had zijn beste vriend bij zich die ik al meer dan twintig jaar niet had gezien. Ze zaten een klas hoger dan ik. Echt goed heb ik ze nooit gekend, dus veel meer dan ‘goh, da’s lang geleden’ hadden we niet te melden. We gaven elkaar een hand en gingen ieder ons eigen weg. Straks zou Het Zesde Metaal spelen.
Ze zagen er nog precies hetzelfde uit, mijn oud-schoolgenoten. Zelfde kapsel, zelfde spijkerbroek, zelfde leren jackie. Alleen als je dichtbij stond en in hun ogen keek, kon je duidelijk zien dat ze geen achttien meer waren. Ze hoefden zich zo te zien nog steeds amper te scheren. Maar ik zag wallen, kraaienpoten en andere tekenen die duidelijk maakten dat niets ooit hetzelfde blijft.
De liefhebbers van Het Zesde Metaal zaten allemaal een beetje tussen de 35 en 45 jaar. De leden van het Zesde Metaal zelf ook, zo te zien. Wij, ik, mijn schoolgenoten, de concertbezoekers, de muzikanten, wij kleedden ons allemaal nog hetzelfde als toen we achttien waren. Anders dan onze ouders hebben wij, kinderen van de jaren ’80, onze jeugd nooit afgesloten met een net pak, een keurig spencertje of een verfijnd mantelpakje. Als we al volwassen zijn geworden, willen we niet dat je dat ziet.
Een week later zag ik een foto van Aart Staartjes in De Volkskrant. Zo lang ik mij kan herinneren ziet Aart Staartjes eruit als een man van rond de zeventig. Met z’n bruine pak en z’n achterover gekamde grijze haren. Nu er steeds meer doden vallen te betreuren onder de iconen van je jeugd om jou eraan te herinneren dat alles voorbij gaat, is het wel zo fijn dat er nog iemand leeft die zo lang je herinneringen teruggaan een oude man is.
Nou, nee, Aart Staartjes behoorde niet tot de iconen mijner jeugd. Net zo min als de andere leden van het onlosmakelijke drietal Aart Staartjes – Joost Prinsen – Wieteke van Dort dat deden. Mijn persoonlijke iconen waren Keith Richards, Clint Eastwood en Linda Lovelace. Dankzij strikte categorisering een iets minder onlosmakelijk drietal. Al zouden tenminste twee van hen dat destijds liever anders hebben gezien, dunkt me.
Ik vat het woord iconen wat breder op. Je hoeft niet per se fan te zijn van iemand om hem of haar als icoon uit je jeugd te erkennen. Ik doelde op luiden als David Bowie, Prince, George Michael, Chriet Titulaer en Barbapapa, die laatst de hand aan zichzelf heeft geslagen nadat hij, tot truck getransformeerd, het peuterdochtertje van de inmiddels volwassen Barbabientje had overreden.
Op zich zijn Keith en Clint trouwens ook prima voorbeelden van mensen die al zo lang ik mij kan herinneren zo goed als bejaard zijn. En passen dus heel goed naast Aart Staartjes.
Mee eens. Waar ik aan wil toevoegen dat het feit dat Linda Lovelace op het hoogtepunt (of lees: op de hoogtepunten) van haar roem níet tot de ogenschijnlijk bejaarden behoorde van niet te verwaarlozen aard was. Wat betreft het dragen van beharing in altmodische stijl zou de door u genoemde Chriet Titulaer overigens in die film niet hebben misstaan. Ook de spraakmakende artiestennaam Greed Citulaer op de aftiteling zie ik zo voor me.
Gaat net Grandadddy op tournee na die geweldige comeback plaat ‘Last Place’, overlijdt de bassist (41 jaar), en wat hadden ze een mooi oeuvre. Er is een wrede God.
Ik wist niet eens dat ze een comeback CD hadden! Maar inderdaad, wonderschoon oeuvre. Mijn verhaaltje over onze dichtende koelkast had ik geschreven na beluistering van Sophtware Slump.