Waarom pikte Juliette dit? Had ze niet een paar weken terug Deckard het huis uit geflikkerd voor seks met een broodrooster? Hij had toen huilend en slobberend aan de telefoon gesmeekt om terug te mogen komen.
En nu stond Juliette zwijgend toe te kijken hoe hij, blakend van zelfvertrouwen, een gillende, demonische sekspop in elkaar aan het knutselen was.
Misschien was er iets geknakt. Misschien geloofde ze dat dit gewoon een zakelijk project was. Misschien hoopte ze dat het comité van RelatieRobot hem zou kunnen beheersen. Inperken. Corrigeren. Bijsturen. Afremmen. Vaart minderen. Minder hard laten zinken.
Haar hoop was het meest gericht op vandaag. Deze dag was een sleuteldag- een dag waar het comité zou beslissen over “Go or no-go”. En met dat monster wat hij had gefabriceerd kon het enige mogelijke antwoord No-go zijn. Het was een dag van hoop, maar ook van vrees. Alsof ze op een paal stond: misschien heel hoog, misschien heel laag. Als ze er vanaf valt.
En dan zou ze niet meer teleurgesteld zijn in Deckard: dan zou ze teleurgesteld zijn in de hele dit mogelijk makende wereld, in zichzelf, in de blijkbare afwijking zijn van een wereld die ze niet normaal kon vinden.
Dus zat zij zwijgend op de bank, met haar warme mok thee tussen twee handen, kijkend naar het, wederom, in toenemende mate zwetende comité. Het iTMZC. Klonk beter dan dat achterlijke RelatieRobot.
“Kijk,” zei Deckard, nadat hij het net kaak-klappend had laten gillen, zonder dat het hoofd er af ontplofte, “Dit heb ik er gisteravond nog in weten te knutselen.”
Hij haalde een schakelaar om, waarna de pop hevig ging trillen en brommen.
“Het heeft ook een standje hoger,” legde Deckard uit, de schakelaar iets verder doorduwend. De pop begon nu in plaatsvervangende pijn veroorzakende spastische convulsies samen te trekken.
“Kijk,” ging Deckard snel verder, nu ook zwetend. Hij schakelde de pop uit, en haalde nog een pop uit de kast tevoorschijn. Waarom was er plaats in die kast voor dat ding? Hadden daar niet alle bordspelletjes gestaan? Haar borduurspullen? Waar waren die gebleven?
Deckard legde onverstoord Pop Nummer Twee op de grond, legde de andere pop bovenop dat ding, en schakelde bij beide poppen alle mogelijke schakelaars aan.
Bij de nieuwe pop ging een sirene af, wat Deckard afdeed met een terloopse opmerking dat hij daar nog geen persoonlijkheid voor had geïnstalleerd. Juliette vond het anders een treffend karakter: passend bij de horror die het moest wezen om zo’n ding te zijn. Het klonk alsof het zelfbewust was geworden. Waarom had die ander geen sirene?
Ook was in het hoofd van de nieuwe pop een fel rood licht geplaatst, “Voor erotische sfeerverlichting.”
Nou ja, als de hel erotisch is, waarom niet, dacht Juliette, een slok van haar thee nemend. Zo slurpend mogelijk.
“Zien jullie!” riep Deckard enthousiast, “Ze bedrijven de liefde met elkaar! Volledig autonoom!!”
“Het lijkt meer alsof ze een epileptische aanval hebben gekregen tijdens het vermoorden van elkaar,” zei Juliette best luid, maar kwam niet boven het gebrom, het gekletter van staal en de sirene uit.
“LAAT ME MET RUST!” gilde de eerste pop weer diep uit zijn denkbeeldige put. Ze zag de ongemakkelijke glimlachen van het comité. Kom op: zeg het. Deckard, jij ranzige psychopaat, je hebt net zoiets monsterlijks gecreëerd als je zelf bent. ZEG HET.
“Dit is fantastisch,” zei de eerste persoon, zo veel mogelijk zweet met zijn mouw van zijn voorhoofd vegend.
“Ik moet eerlijk zijn,” beaamde de tweede de eerste, “We hadden de hoop op een relatierobot van uw hand bijna kwijt geraakt. We waren zelfs aan het rondkijken bij andere ontwikkelaars. Maar deze vernieuwingen… Baanbrekend.”
De derde persoon kon alleen knikken en het zweet van zijn bovenlip likken.
En dat was dat. Met één beoordeling was Juliette haar hele beeld van deze mensen op zijn kop gezet. Waren het eerst nog tragische, gemankeerde mensen, hopeloos op zoek naar iets wat op liefde lijkt, nu waren het blijkbaar geesteszieke monsters die echte vrouwen te eng vonden om te verkrachten. Nu was de vraag: zou deze pop een bliksemafleider zijn, of trainingsmateriaal? Juliette wilde het niet weten.
“Hoe snel kunt u fabriceren?” vroeg persoon nummer één.
“We hebben gespaard.”
