De kunst van het zweven

Zwevend tussen hoop en vrees was ik mijn stempas kwijt. Normaal vind ik ‘m dan binnen een half uur, maar nu niet. Ik was ervan overtuigd dat ik hem een weekje eerder op de trap had zien liggen. Waarom ik er toen gewoon langs ben gelopen, zijn van die raadselen die van het leven zo’n verdomd interessante aangelegenheid maken.

Terwijl ik het huis overhoophaalde, begonnen ze op de NPO met het slotdebat. Tussen het zoeken door nam ik soms even de tijd om te kijken. Onze kat zat zelfgenoegzaam haar kont schoon te likken toen Geert Wilders soepeltjes gehakt maakte van Lodewijk Asscher, die zich in een laatste wanhopige poging probeerde op te pompen om boos te worden. Een dag later zei Rosenmöller tegen Tweebeeke dat bij Asscher gisteren de straatvechter naar boven kwam. Maar ik zag geen straatvechter. Ik zag een uitgebluste acteur die zijn best deed te spelen dat hij boos was. Wilders snoof en Asscher was gezien.

Als ervaren zwever, wist ik nog steeds niet wat ik ging stemmen. Eerder die dag had ik aan tafel verteld dat ik de anti-Wilders had gevonden in Olave Basabose, een zwarte, homoseksuele, uit Burundi gevluchte ‘non-binaire’ transgender van Artikel1. Zag ik toen onze kat haar oren spitsen en stiekem wegsluipen? Ze is behoorlijk rechts, moet u weten. Vermoedelijk omdat ze geterroriseerd wordt door de Pers van de buren, die als een dodelijk chagrijnige ayatollah over de achtertuinen van onze straat heerst. Naast ijskoude blikken en dreigende achtervolgingen, wordt de oorlog vooral gevoerd met kattendrollen. Dientengevolge voelt onze kat zich niet meer thuis in eigen tuin. Het argument dat er miljoenen vredelievende Perzen zijn die zich wel degelijk aanpassen aan de zeden en gewoonten der Europese katten, doet haar niks. Toen Wilders tegenover Segers de stelling verdedigde dat de islam een gevaar is voor de Nederlandse samenleving en Segers dat met geen enkel woord bestreed (zijn enige verweer was dat je vrijheid niet moet verdedigen door ‘m in te perken), zat onze kat tevreden spinnend naar de tv te kijken. Het populisme is verslagen, is het frame dat nu de wereld overgaat. Maar het populisme is niet verslagen, het popoulisme is mainstream geworden en Wilders denkbeelden zijn doorgesijpeld naar het keurige midden. Wilders heeft gewonnen.

In een droom vannacht zweefde ik boven onze tuin, waar onze kat mijn uitgekauwde stembiljet uitkotste boven de drol van de Pers van de buren. Langzaam dreef ik steeds verder weg naar boven. De carillon van de Domtoren speelde Bowies Space Oddity. Thierry Baudet kwam naast mij zweven. ‘Planet earth looks blue and there’s nothing I could do’, zong ik. De belangrijkste intellectueel van Nederland grijnsde, gaf me een knipoog en zette een duikvlucht in. ‘Lavendel!’, schreeuwde hij, terwijl hij zich met ware doodsverachting naar beneden stortte.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

2 Reacties

Laat een antwoord achter aan Spencer Brandsen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *