De geschiedenis van mijn racisme (1)

Het is de eerste mop die ik mij herinner. Volgens mij was het op een camping in België of Noord-Frankrijk met een hoog percentage asfalt. We waren op doorreis. De mop ging over een Nederlander, een Belg en een Turk die een drinkwedstrijd hielden: wie het laatst naar de wc moest, had gewonnen. De Nederlander ging naar de wc, de Belg zeek in zijn broek en De Turk won met twee vingers in de neus, hij bleef maar doordrinken. ‘Turkie Turkie is niet dom, Turkie Turkie luier om’, bleek zijn verklaring toen de Nederlander hem vroeg hoe hij dat had gedaan. De mop werd verteld door een vrouw die wat ouder en gezetter was dan mijn ouders. Wat de Turk dronk, ben ik vergeten. Ik meen me te herinneren dat alle deelnemers bier dronken.

In bovenstaande mop gaat het denk ik om de discrepantie tussen het gebrekkige taalgebruik en de vooruitziende blik van de Turk in kwestie. Aan zijn antwoord meen ik te mogen ontlenen dat hij de luier om had gedaan omdat hij wist dat er die avond een drankspelletje zou worden gespeeld, niet omdat hij incontinent is. Dit zou trouwens zomaar kunnen betekenen dat de Turk in kwestie het spelletje al veel vaker had gedaan en al zo’n vijftig keer had verloren voordat hij op het idee kwam een luier te gaan dragen. Mocht dat het geval zijn, dan werpt dat een heel ander licht op de zin Turkie Turkie is niet dom, Turkie Turkie luier om. Want dat zou betekenen dat Turkie Turkie eerst vijftig keer met een natgezeken broek naar huis moest, waar moeder de vrouw hem ongetwijfeld met de mattenklop stond op te wachten.

Vandaag de dag zou ik deze mop niet aan mijn kinderen vertellen met een Turk in de hoofdrol. Toen lagen de zaken anders. In ons dorp liep een dementerende man rond die elke dag dezelfde moppen vertelde aan de mensen die hij tegenkwam. Het verhaal ging dat zijn vrouw gek van hem werd en dat ze hem de straat op stuurde. Hij was van de generatie van mijn opa, de generatie die altijd in een driedelig pak gekleed gaat en een gleufhoed op heeft. Al is het bloedheet. Zijn favoriete mop was de vraag: ‘Hoe Lang is een Chinees?’ Waarop wij dan 1 meter 55 antwoordden. En hij zei: ‘Nee, Hoe Lang is zijn naam.’ Deze mop kan nog steeds wel. Ik probeerde hem laatst op mijn kinderen uit, maar die begrepen hem niet. Ze wisten helemaal niet dat ‘Hoe’ en ‘Lang’ typische Chinese namen zijn.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

6 Reacties

  1. Ah DAT was die mop! Ik kende alleen dat laatste stuk nog! Ik vond het toen hilarisch omdat volwassen mensen in een luier fakking raar is. Hoe lang is een Chinees snapte ik pas toen ik twintig was ofzo.

  2. Ik zat daar me een potje een ingewikkelde dubbele bodem in te zoeken zeg. Want Turkie betekent Turkije in het Frans, en dus (domdomdom) las/interpreteerde ik “Turkije niet dom, Turkije luier om” en zocht tevergeefs naar een verborgen boodschap van Herr Molovich, een relatie met de recente ontwikkelingen – de ruzie tussen dat land en Rotterdam, wellicht?

  3. Een stagiaire onder begeleiding van de “meester” liet dit de klas scanderen, terwijl men wist dat ik als de enige Turkse – altijd stil en verlegen – vooraan op de schoolbanken zat mee te luisteren. Dit heeft mij pijn gedaan en nog steeds blik ik terug met wrok en haat jegens de klas. Als ik ze zou tegenkomen wil ik ze in hun gezicht spugen vuile teringlijers

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *