Deckard had zijn baan opgegeven om de hele dag bezig te kunnen zijn met zijn robot. Het voordeel hiervan was dat er geen voordeel bestond, zodat het lekker duidelijk was dat deze situatie alleen maar nadelen had.
Het grootste nadeel voor Deckard zelf was dat hij, om dit financieel mogelijk te maken, afhankelijk werd van sponsors die het hem steeds moeilijker maakten zijn visie te verwezenlijken.
Zijn visie, zoals het er voor Juliette op leek, hield ongeveer op bij een magnetron met armen te maken. Zijn klanten, echter, waren allemaal emotioneel gemankeerde mensen die diep verlangden naar iets wat zoveel mogelijk op een mens leek zonder “Nee dankjewel” te zeggen.
En hoe langer zijn project duurde, hoe meer bezoekers beteuterd gingen kijken naar de gewelddadige handjobs van de pop met het ronddraaiende hoofd.
Deckard’s oplossing voor het afbreken daarvan was het hoofd langzaam vijf rondjes naar links te laten draaien, waarna het, als een op spanning gebrachte veer, in één snelle beweging terug naar het beginpunt knalde.
Het kwam nog net niet met het *ding!* geluid van een typemachine.
Het klakken van de kaken had hij ook iets onregelmatiger gemaakt- nu opende de robot elke draai zijn kaken zo ver, dat het hoofd helemaal naar achteren zakte, waarna het in een zwepende beweging (en een gemeen hard geluid van op elkaar landende tanden) weer terug naar boven schoot en even bibberend ging klappertanden.
En daarna ging het weer happen tot het volgende rondje begon.
“Zie je! Je kan er zelfs mee zoenen!” riep Deckard dan. Het voelde voor Juliette als een belediging naar elke zoen die zij ooit met hem had uitgewisseld.
“Ik weet niet,” zeiden de sponsors dan, “Ik had… Ik moet eerlijk zijn… Ik had op meer gehoopt. Of eigenlijk… Iets anders. Maar ook meer.”
“Ja,” knikte Deckard in eerste instantie enthousiast mee, “Begrijp ik. Maar zo is het ook prima. Zie je hoe de robot aan je ding kan trekken? Als je geen soepele heupen hebt en een beetje mee beweegt raak je hem zo kwijt!”
In eerste instantie reageerden de sponsors met lachen om die grappig bedoelde opmerking. Tot ze begonnen te merken dat het niet grappig bedoeld was, maar opgewonden.
Deckard werd gesponsord door ongeveer 300 man die allemaal tussen de tien en honderd euro hadden geinvesteerd, en het gemor en beleefd gemompel nam toe tot een dreiging het geld weg te halen.
“Luister, er is een professor,” zei een delegatie van verenigde niet boze maar teleurgestelde klanten, “En die maakt ook een robot. Eentje met karakter, Deckard. Jouw robot is een pop die handjobs geeft. Dat is niet wat wij zoeken. Wij zoeken emotie.”
Twee van de drie gedelegeerden trokken hun goedkope bruine stropdas iets losser. Waarschijnlijk tegen het zweten, dacht Juliette. Nog maar eens een slok van haar zoveelste thee nemend.
“Juist,” zei Deckard teleurgesteld. Het was menens. Hij zuchtte.
“Ok. Als jullie persé een karakter in dat ding willen, zal ik dat ontwikkelen.”
De leider van de gedelegeerden zuchtte ook, van opluchting. Hij depte wat zweet van zijn kalende hoofd, en glimlachte.
“Dat is goed om te horen. Dat onze investering veilig is. Dat is alles wat we wilden weten. Kunnen wij verliefd worden erop? Dat is wat ons interesseert. Wij zoeken een relatie, geen seks. Nou ja wel seks, maar… Je snapt het vast.”
Ja. Deckard knikte weer enthousiast mee, en ging verder met uitleggen hoe je die mond van die pop vol watten kon stoppen, zodat het een soort van pijpbeurt kon geven.
“Of rubber,” zei hij. De gedelegeerden knikten beleefd mee.
: )
Als je de film Her moet geloven, is die uitvinder van dit verhaal op het verkeerde spoor. Blijkbaar volstaat de stem van de robot om ermee sex te hebben. Die van Scarlett Johansson bijvoorbeeld. Met ein bisschen soort van brains erachter.
Voor mechanische partners heb ik nooit geopteerd. Gewoon van vlees en bloed, bij voorkeur snel op prestatietemperatuur, zelfsmerend en op de juiste plaatsen gegilletteerd, was voor mij goed genoeg. Bijgeleverde schoonmoeders had ik echter graag met een uit-knop eraan gezien. Met een uitneembare accu, doorsnijdbare powerkabel, easy crashable hardware, doorbrandbare bedrading, enzovoorts. Telkenmale bleek het lot voor mij meer biologische terror dan werktuigkundige error in petto te hebben…
Goed nieuws! In het volgende deel komt er inderdaad persoonlijkheid via de stem naar binnen! In de documentaire “My Sex Robot” vonden mensen het ook al een gemis.