Robotseksdromen (Hoofdstuk VI)

“Hmmm,” zei Deckard dus ooit, lang genoeg later, “Raak hem eens aan?”
Juliette keek op van het boek dat ze dat moment aan het lezen was.
“Pardon?”
Deckard keek haar niet aan. Zijn blik was gericht op de tv tegenover het bed. Op een klein leeslampje na was die beeldbuis de enige verlichting in de kamer. Een zachte mosterdgele gloed kwam onregelmatig pulserend de kamer in, non-vleiende schaduwen werpend over het vlees van de twee.
“Raak hem maar aan,” zei Deckard weer, zachtjes, om niet de magische bubbel te laten barsten.

Juliette keek naar het scherm. Een documentaire over graafmachines. Ze keek naar Deckard. Een knobbel knedend in zijn pyjama broek.
“Deckard!” riep ze waarschuwend. Maar Deckard schrok niet op. Hij had de brutale blik van een gifresistente rat die alle vallen al gezien had.
“Ik heb gewoon zin, Juliette,” zei hij bijna beledigd, doorknedend, “Dat heeft echt niet te maken met die… Graafmachines.”

En het was al lang geleden dat Juliette en Deckard de liefde hadden bedreven. Had ze moeten aanvoelen dat het niet ok zat? Ja. Maar seksuele eenzaamheid is óók een gevoel. En luider in haar hoofd.

“Raak hem maar aan,” hijgde hij dus, starend naar de grote gele machines die zo keihard in die natte grond aan het graven waren. Een grote dikke natte put. Lekker volstorten met betonnen palen. En dan keihard aanstampen. Doeng. Doeng. DOENG. Waren er geen bouwterreinen waar hij zou kunnen gaan kijken? Alleen kijken? Kijken kan geen kwaad. Met alleen een jas aan. Een lange jas. Met opengeknipte zakken. Misschien kon hij ook de broekspijpen van een broek afknippen, en die dan met jarretels vastzetten aan een riem om zijn heupen. Dan leek het net alsof hij een broek aanhad. En als hij die jas dan zou opendoen voor zijn graafmachines… OOoooohhhwww. Wat zouden ze dan wel niet allemaal voor hem doen?

En Juliette zag zijn wegdwalende blik, greep zijn piemel, ging op hem zitten en drukte dat ding in haar kut.
Met de meest wulpse bewegingen waar haar ouder wordende lichaam nog toe in staat was probeerde ze zijn blik weg te trekken van de televisie. Soms lukte het ook. Dan keek hij even snel naar haar borsten, of wierp hij een gefronste blik op haar ogen. Eventjes. Een warme gloed trok dan door haar heen.
Ze kon dit winnen, wist ze zeker, als ze maar zou doorzetten. De aanhouder wint!

5 Reacties

Laat een antwoord achter aan Spencer Brandsen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *