Robotseksdromen (Hoofdstuk 1)

Twee kinderen. Allebei een goede baan, waardoor ze een mooi huis hadden kunnen kopen. Haar droomhuis, zelfs. Met stallen voor een pony. Twintig jaar gelukennatuurlijkwatstrubbelingenmaardatisnormaaleenrelatiewaarjenooitruziehebtdatispasongezond. Kortgezegd: dikke tevredenheid. En nu moest ze vragen wat ze gehoopt had nooit te hoeven vragen.
“Deckard,” vroeg Juliette, zich concentrerend op haar ademhaling rustig te houden, “Wat is die bobbel?”
“Het is niet wat je denkt,” probeerde Deckard haar te sussen, “…Maar ik had gewoon dat artikel gelezen en…”
“Wat is die bobbel, Deckard?”

Schuldbewust sloeg Deckard de dekens van zijn naakte, van het zweet glimmende, lijf.
“Deckard,” hijgde Juliette, duidelijk haar beheersing verliezend, “Wat doet die…”
“Dat artikel, zei ik toch,” piepte Deckard, “Ik was gewoon nieuwsgierig…”
“Waarom heb je een stofzuiger in bed, Deckard?”

Deckard keek ernstiger.
“Schat,” begon hij, wat al snel werd afgekapt door een strak gezicht en vermanende hand, “… Juliette. Ik had een artikel gelezen. En ik had het altijd al vermoed. Maar nu… Ik weet het zeker. Ik wil je niet kwetsen.”
“WAT DOET DIE STOFZUIGER BIJ JOU IN BED,” schreeuwde Juliette nu, alsof Deckard doof en geestelijk gehandicapped was.
“Ik ben robofiel, Juliette.”

Ineens herinnerde Juliette zich het artikel, waar Deckard meerdere dagen haar enthousiast over probeerde te vertellen. Telkens afgekapt, natuurlijk. Want doe godverdomme normaal Deckard.
“Robots kunnen onze genoegens aanvoelen op een manier die mensen nooit kun…”
“HET IS EEN STOFZUIGER DECKARD.”

Deckard keek gekwetst.
“Dat is seksistisch, schat.”
“Wat?” probeerde ze zo beleefd mogelijk te vragen. Mislukt.
“Ik wil alleen zeggen dat het niet aan jou is te bepalen wat een robot is. Dat is tussen de robot en zijn partner.”
“Zijn?? Dus je bent nog homo ook??” gilde ze, haar handen hard tegen haar slapen slaand, “Twee kinderen! TWEE KINDEREN! EN NU SLAAP JE MET DE STOFZUIGER?”
“Ik zei zoch dat ik robofiel was,” mokte Deckard, “Ik voel mij heel erg aangevallen terwijl ik na jaren zelftwijfel nu eindelijk mijn gevoelens onder woorden kan brengen.”
“WAAROM IK?? WAAROM DAN MET MIJ??” bleef Juliette gillen, “LIJK IK SOMS OP EEN STOFZUIGER? EEN MANNELIJKE??”

Deckard zijn ogen bleven iets te lang rusten op haar mond.
“OH GATVERDAMME DECKARD.”
“Nee! Ik bedoel! Ik was in gedachten verzonken!” haaste Deckard zich te verontschuldigen met drukke gebaren. Het mocht niet baten. Juliette zakte op de grond en begon te huilen.
“Ik zat te denken dat we misschien een open relatie konden hebben,” ging Deckard snel verder. Nu ze toch weinig concreet commentaar aan het uiten was.

7 Reacties

      1. Het staat u vrij om mechanische activiteit in de achteruitgang vooruitgang te noemen. Wat betreft de niet-intermenselijke seks blijf ikzelf opteren voor min of meer conventionele, vooraf met lucht te vullen partners. Vooral model Eva is een nagenoeg onverwoestbare aankoop gebleken.

        1. Ik heb ooit een granny-lovedoll gekregen als een grappig bedoeld kado, en die had ik opgeblazen- en in tien jaar tijd hoefde er maar één maal lucht bij!! Toen ik haar uiteindelijk leeg liet lopen (na het iets te zoveelste commentaar horen dat een opgeblazen seksoma pop misschien niet al te weldadig voor mijn liefdesleven zou uitwerken) voelde ik toch een soort weemoed. Tien jaar oude lucht, van toen ik nog zo jong en onschuldig wat. Het is wat.
          (nooit seks mee gehad, dat moet ik er overigens wel bij vermelden qua lange houdbaarheid van dat ding. Het enige wat ik in die foef gestoken heb waren knikkers. En een vliegenmepper.)

          1. Een vliegenmepper? Met het matje naar buiten, naar ik aanneem? Geniaal! Ik zie er wel een markt voor. Elke menselijke granny in elk tropisch land zou beschikking moeten hebben over een dergelijk afweersysteem.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *