Het vertrouwen blijft

De kat ligt in haar blauwwit geblokte mandje op de vensterbank. Ze slaapt, in zichzelf opgekruld. Zojuist lag ze nog met haar kop op haar schoot. Ze spinde, terwijl ik haar in haar nek kriebelde. Er klinkt altijd een hoge boventoon als ze spint. Een deux chevaux die stationair loopt. Ik aaide haar oren naar achteren. Net iets te hard. Ze spinde nog heviger.

Gisteren stond ik op haar staart. Het ging per ongeluk, volgens mij. Ja, het ging per ongeluk. Hoewel ik wist dat ze achter me liep toen ik in de keuken stond. Dat ze om mijn benen kronkelde omdat ze dacht dat ze eten kreeg. Ik had niet naar achteren moeten stappen. De krijs was kort, hard en hoog. Ze schoot weg en ging drie meter verderop, net buiten de keuken, haar achterpoten likken. Alsof er niks gebeurd was. Katten zijn schaamtevolle dieren. Toen ik aan kwam lopen, sprong ze snel op de eetstoel van IKEA.

Als ze in het open keukenraam staat te weifelen of ze nu wel of niet naar buiten gaat, duw ik haar net iets te hard. Ze kijkt me vertwijfeld aan. Ik glimlach dan kort. Het soort glimlach dat heel snel weer kan verdwijnen.

Soms doe ik net alsof ik naar haar uithaal, maar strijk vervolgens door m’n haar. Overigens heb ik haar nog nooit een klap gegeven, dat wil ik hier wel even benadrukken, het gaat me om haar schrikreactie. Ze schrikt snel. En als het niks blijkt te zijn, dan schaamt ze zich voor haar schrik. Dat mag ik graag zien.

Ik spreek haar ook geregeld met de nodige minachting toe. Daar zit altijd sarcasme in: aan mijn toon kan ze niet horen dat ik haar verneder. “Heb je weer een haarbandje gevangen, Pasta!”, zeg ik dan enthousiast, “wat ben je toch een groot krijger! Je ouders zullen wel trots op je zijn.” Feit is dat haar ouders haar in de steek hebben gelaten toen ze net geboren was. Maar ze was te jong om zich dat te herinneren.

Ze kijkt me wel altijd vol vertrouwen en bewondering aan. Daar voel ik me dan wel eens schuldig over.

Molovich
Erkend miskend genie. Motto: succes is voor losers.

5 Reacties

  1. Katten zijn schaamtevolle dieren? Op mij maken ze altijd de tegenovergestelde indruk. Mijn laatste kat zat vaak met wijdgespreide poten langdurig zijn reet schoon te likken en als hij merkte dat je hem gadesloeg stopte hij plotseling en keek je recht aan, alsof hij wilde zeggen: ‘Ja, wat nou?’

Laat een antwoord achter aan Max Molovich Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *