De Man met een Piemel Als Neus: deel 11

XI

EEN BIJZONDER STIJVE LUL

14

Het was donker en iedereen was weg. Keesfan was weer op zijn verjaardagsstoel gaan zitten, het bordje met inmiddels hard geworden taart terug op schoot. Hij luisterde hoe de wind de ballonnen van zijn stoel tegen elkaar deden boppen. Weer denkend aan een jaar geleden, toen Snikkelien na wilde liefde zijn piemel had gecomplimenteerd, met een vingerboep op zijn neus. Boep.

De schuifdeuren naar de woonkamer gingen open.
“Zo,” klonk de verbitterde stem van Snikkelien achter hem. Keesfan porde zijn stuk taart met het vorkje.
“Blij dat je dat ook weer hebt verpest? De laatste mensen in je leven hebt weg getreiterd? Met je piemelgedoe?”
“Iedereen heeft een piemel,” mompelde Keesfan.
“Wat?” vroeg Snikkelien streng, een hand om haar rechteroor schelpend, “Wat zei je? Zei je wat?”
“Nee,” mompelde Keesfan.
“Nee wat?”
“Nee schat,” mompelde Keesfan iets minder mompelend.

Snikkelien deed haar armen over elkaar.

“Waarom noem je mij eigenlijk geen babe?”
Keesfan klemde het bordje iets strakker vast.
“Wat bedoel je precies?”
“Waarom je mij niet babe noemt. Is dat soms door de dokter? Is hij soms te speciaal? Is alleen hij een babe?? Oh wee als je nu geen erectie krijgt, Keesfan,” wees zij streng naar de momenteel half harde piemel.
Keesfan dacht rillend aan dokter Babe in een seksuele context. De piemel kwam met een felle klap omhoog.

Snikkelien kneep haar ogen wantrouwend samen.
“Ik wil dat je mij babe noemt. Vanaf nu.”
“Maar…”
“Maar wat?”
“Maar ik wil hele…”
“Maar WAT?”
“Maar babe,” zei Keesfan mak en tam en murw.
“Maar babe wat,” siste Snikkelien.
“Maar… babe, ik wil hele…”
“MAAR BABE WAT!” riep Snikkelien.
“Maar babe babe,” zei Keesfan. Het eindelijk begrijpend. Snikkelien knikte langzaam.

-0-

Twaalf dagen later zat Keesfan te poepen. Hij had te weinig groenten gegeten, merkte hij, en teveel witbrood. De zure lucht van dunne, lichtbruine poep kwam hem vanuit de pot tegemoet.
“Keesfan,” klonk het van buiten de deur, “Wij gaan zo seks hebben, ok?”

Keesfan knipperde, door de piemel die ineens zijn ogen in werd gelanceerd. Krankzinnig hard. “Au!” piepte hij.
“Au wat??”
“Au babe,” zei Keesfan.
“Ik heb even geen zin om de sekskelder op te tuigen, die vlekken moeten echt een chloorbehandeling krijgen voor ik die kamer weer in kom. Ik zal wel even wat dode beestenporno online zoeken. Of wacht, ik heb ook nog iets anders.”
“Ja ok babe,” zei Keesfan in paniek. Hoe kon die piemel nu al zo hard zijn! Oh zijn god, als Snikkelien dit zou zien, dan… Hij rilde. Normaal had hij vijf minuten van de meest vunzige criminele slachthuisporno nodig om zo’n erectie te krijgen. Nu van de gedachte aan seks met haar. Oh Jezus.
“Wat ben je aan het doen daar binnen? Kom je al?”

Keesfan knipperde weer met zijn ogen. Tegen al het voorvocht wat er bijna in stroomde, uit die pulserende piemelfontein. Oh Christus!!
“Niks babe!” zei hij met een iets hogere stem dan normaal.
“Alleen vegen! Moet even vegen! Van het poepen! Babe!”
“Houdt toch je smerige bek smeerlap,” hoorde hij haar buiten mompelen, terwijl ze de oplader van de laptop probeerde te vinden.
Oh tering dat ding was zo hard! Hier konden echt ongelukken gebeuren! Wat kon hij doen? Het verbergen? In paniek rolde hij wat wc-papier af, en wikkelde het om dat ding heen.
Hierdoor ging het alleen maar op een gemummificeerde honkbalknuppel van lijken. Waar bovenop zich een laag papier macheé vormde, door al het voorvocht.

“Kom je nou al?” vroeg Snikkelien weer. Keesfan’s snikkel trok samen op een onheilspellend dubbelzinnige manier.
“Ja babe,” bevestigde Keesfan bang.
BANG BANG BANG. Geklop op de deur.
“Doe eens open.”
Keesfan keek wild om zich heen, zoekend hoe hij dit ding kon verbergen. ER LAG HIER NIKS!
BANG BANG BANG. De deur schudde.
“Hee. Doe eens open.”
BANG! Plamuurgruis kwam van het plafond zetten.
“Hee.”
BANG BANG BANG.

Keesfan trok het papier half van zijn piemel, bleef zoeken, terwijl de deur begon te kraken onder het klopgeweld van Snikkelien. Het moment dat de deur brak greep hij de wc-borstel en hield het voor zijn piemel. Zweet ontplofte uit al zijn poriën.

De resten van de deur zwaaiden piepend open, een misnoegde Snikkelien onthullend. Kijkend naar Keesfan.
De wc-borstel voor zijn piemel begon te trillen.
Snikkelien bracht langzaam haar hand omhoog, en duwde de borstel naar beneden. Keesfan slikte, en keek haar zo dapper mogelijk aan, voorbij de nu regelmatig kloppende lul in flarden toiletpapier.
Snikkelien keek hem aan.
“Oh,” zei ze.
Keesfan begon te hijgen.
“Wist je het al?”
“Wat babe,” hijgde Keesfan moeizaam, “…Babe?”

Snikkelien trok een vies gezicht. Ze kon na dat jaar nog steeds niet echt wennen aan de perversheid waar haar man zijn erecties uit trok.
“Dat je ouders dood zijn,” zuchtte ze, “Zelfmoord. Van je pa dan,” verduidelijkte ze, “Nadat hij je ma met een asbak heeft dood geslagen. Van verdriet.”
“Ja,” hijgde Keesfan, stuiterend van paniek naar opluchting naar wilde paniek naar intens verdriet, “Babe. Natuurlijk. Daarom heb ik nu al een erectie. Babe.”

Snikkelien knikte.

“Juist. Nou kom op, haal die zooi van je piemel, dan kunnen we seks hebben.”
“Ja,” zei Keesfan, “Lekker.”
Snikkelien keek hem streng aan.
“…Babe.”

5 Reacties

  1. Piemel. Dat is toch geen goede benaming voor een volwassen penis erectus? Meer iets voor een de reguliere slapte nog niet voorbij zijnd plassertje, iets dat aan de basis van het van schlemieligheid vertellende begrip ‘lullig’ stond, iets kenmerkend neerhangends in elk geval. Zelf vind ik het predikaat ‘leuning’ van sterk overtuigende en nog voldoende binnen de fatsoensgrens vallende waarde. Een echt powerwoord, het ‘fallus’ van het moderne Nederlands. Vraag een willekeurige seksueel actieve vrouw naar haar eerste reactie op ‘piemel’ en op ‘leuning’ en zult begrijpen wat ik bedoel.

    1. Ooit was ik met een van mijn latere exen in fucking Parijs. Waar uiteraard de fucking Eifeltoren beklommen moest worden. Letterlijk, in dit geval, want er was die dag helaas-in-het-kwadraat een fucking liftstoring. Per trap omhoog. Tientallen trappen. Steeds zwaarder werd het. En er bléven maar fucking trappen komen… We trokken ons uiteindelijk meer aan de leuningen omhoog dan dat onze benen nog functioneerden. We hebben het gehaald.
      Later vertelden wij onze vrienden dat we allebei die dag tientallen kilometers meer fucking leuning dan piemel in onze handen hebben gehad. Ik geloof niet dat iedereen dat even goed begreep.

Laat een antwoord achter aan Baakie 123 Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *