X
VERJAARDAG
Twaalf December. Twaalf maanden na het ongeluk. Exact. Twaalf maanden na zijn vorige verjaardag. Exact.
“Jouw nieuwe piemel was eigenlijk een soort verjaardagskado,” vertelde Snikkelien aan Keesfan, terwijl ze hem hielp een vlinderdasje om te knopen.
Ja, dacht Keesfan, een kadootje.
“… En nu is jouw nieuwe piemel eigenlijk óók een beetje jarig,” zei Snikkelien, een klein vlinderstrikje pakkend en die om de piemel heen knopend.
Keesfan knikte.
“Eigenlijk is het meer het feestje van de piemel dan van jou,” zei Snikkelien ernstig, “Want dit is de eerste verjaardag van de piemel. Jij hebt er al ontelbaar gehad. Dat is niet speciaal meer.”
“Ik ben niet speciaal meer,” meende Keesfan te herhalen.
“Nee ik z…” begon Snikkelien boos, maar het “…ei dat niet” bleef hangen omdat het haar eigenlijk niet genoeg interesseerde hem te corrigeren.
“Gaan we ons fatsoenlijk gedragen?” vroeg Snikkelien liefkozend aan de piemel. Keesfan voelde een steek van jaloezie. Zo praatte ze nooit meer tegen hem.
De piemel stond knalstijf- een gillend harde erectie met een continue opborrelend laagje voorvocht.
Snikkelien gaf het tevreden een klopje op het kopje.
“Goed zo. Je hele familie komt, Keesfan,” keerde zij zich een stuk killer naar Keesfan, “Dus beter verpest je dit niet voor mij.”
“Nee schat,” zei Keesfan mak. Bij “schat” trok Snikkelien een zuur gezicht. Alsof ze net op een stukje poep had gebeten. Daar zijn we nu aangekomen.
-0-
“Getverredemme,” zei Keesfan’s vader zachtjes. Zijn moeder keek Keesfan- en zijn kloppende erectie- een beetje wantrouwend aan.
“Dus… Dat… Ding, is stijf… Omdat je niet opgewonden bent?”
“Ja mam,” meesmuilde Keesfan.
“Gat. Ver,” zei zijn vader nogmaals, iets langzamer.
“Kan je geen onderbroek dragen over dat ding, Keesfan?” zei hij streng.
Keesfan zuchtte.
“Nee pap. Dan zie ik niets.”
“Ja nou wij zien genoeg,” zei zijn vader, “Is het niet, moeder? Ik zie méér dan genoeg.”
“Ja pap,” zei Keesfan.
“Willen jullie taart??” vroeg Snikkelien vrolijk, wel een beetje boos kijkend naar Keesfan omdat hij weer eens de hele sfeer verpestte.
“Ik ga je geen zoenen geven hoor,” zei Keesfan’s moeder, “Daar voel ik mij echt niet gemakkelijk bij.”
“Gatverredamme,” zei zijn vader nog maar een keer.
“Ja graag!” richtte Keesfan’s moeder zich maar naar Snikkelien.
-0-
Keesfan zat op zijn met ballonnen en slingers versierde verjaardagsstoel, starend naar het onaangeraakte stuk taart op het bordje op zijn schoot. Snikkelien en zijn moeder aten zwijgend het hunne op.
Keesfan’s vader was al klaar, en stond nu met zijn armen in zijn rug uit het raam te staren.
“Waar zijn je vrienden eigenlijk?” draaide hij zich om, streng kijkend naar Keesfan.
“Ik heb geen vrienden meer,” mompelde Keesfan.
“Oh ja,” knikte zijn vader, weer uit het raam starend, “Dat begrijp ik wel.”
“Ja maar het is vast niet leuk,” zei zijn moeder, haar mond nog half vol met taart. Toen niemand reageerde kauwde ze weer zwijgzaam door.
Keesfan pielde een beetje met zijn vork in de taart. Nee, leuk was het niet. Elke keer ging het weer hetzelfde: vrienden keken hem wantrouwend aan, vroegen allemaal dezelfde vragen.
Ja maar wat betekent die piemel nou? Dus bij jou is die niet stijf als jij je opwindt?
“Jeetje wat exotisch,” zeiden de ruimdenkenden in zijn vriendenkring dan. Alsof Keesfan iets uit een dierentuin was.
“Mag ik het aanraken?” kwam zelfs vaak, waarna Keesfan “Nee” zei, maar ze het dan toch maar zachtjes wat aaitjes gaven.
“Jeetje,” zeiden ze dan, bezorgd kijkend, “Ik begrijp hoe zoiets hebben niet bepaald makkelijk is.”
Nee dat begrijp je totaal niet, was wat Keesfan dan dacht. Proberend niet verbitterd te raken over al die vrienden met allemaal neuzen op hun gezicht, en broeken over hun piemels.
En altijd kwam het moment, dat Keesfan in een onbewaakt ogenblik, even de piemel niet stijf had staan. Iedereen krijgt willekeurige erecties! Maar bij de meeste vrienden van Keesfan bracht het verontwaardiging en walging naar boven. En de ruimdenkenden in zijn vriendenkring kwamen met verklaringen waar Keesfan bijna nog misselijker van werd. Hij zou “gedwongen” zijn een tegenovergestelde erectie te krijgen, door de situatie waar hij nu in zat. Perversie in gedreven door een ongelukkig lot. ZIJN JULLIE BLIND, wilde Keesfan dan gillen, IEDEREEN HEEFT DIT.
Maar omdat HIJ het op zijn gezicht had, was HIJ de perverse piemelman. Keesfan kon zich niet voorstellen dat er ook maar iemand op deze planeet was die wist hoe kut hij zich voelde.
“KEESFAN!” gilde zijn moeder ineens. Hij keek op. Over zijn slappe piemel heen. Uh oh.
“Ben ik soms sexy,” begon ze te huilen. Oh nee.
“KEESFAN!” brulde nu zijn vader ook. Keesfan keek hem bang aan- en zijn piemel werd niet stijf.
“BEN IK SOMS OOK AL SEXY NOU?? WAT IS ER MIS MET JOU?? ZO HEBBEN WIJ JOU NIET OPGEVOEDT!!”
Keesfan kromp ineen, en begon uit reflex zijn uitleg- een uitleg die ontelbare keren was bijgeschaafd, en evengoed nooit werkte.
“Nee,” begon hij, “Luister…”
“NEE?? WAT DACHT JIJ VAN JA! VIESPEUK!!” brulde zijn vader. De kruimels taart in zijn snor trilden er gewoon van.
“Nee, maar luister,” piepte Keesfan verder, starend naar de grond, “Ik krijg een erectie van dingen die mij niet opwinden. Maar ik krijg niet NIET een erectie van dingen die mij WEL…”
“NIET?? IK DENK HET WEL!! IK ZIE HET TOCH MET MIJN EIGEN OGEN!!” brulde zijn vader. Zijn moeder begon nu keihard te huilen, ondertussen getroost door Snikkelien. Die op haar beurt Keesfan weer boos aankeek.
En toen brak Keesfan. Hij stond op- zo recht mogelijk, want een jaar lang nederig naar de grond staren had hem een bochel gegeven en een hoofd wat altijd schuin naar beneden keek- en begon zelf te schreeuwen.
“EN NU IS HET GENOEG GEWEEST!” gilde hij.
“EEN KEER LAAT IK HEM VALLEN! MIJN PIEM! EN JULLIE HATEN MIJ EROM! HOE VAAK KRIJGT OPA HEM NIET OMHOOG? HOE VAAK KOMT PER ONGELUK PAPA’S PIEMEL OMHOOG? HOE VAAK WORDT JOUW KUT PER ONGELUK NIET OF JUIST WEL NAT MAMA? ZO VAAK. NIEMAND ZIET HET.”
Keesfan kromp ineen op zijn hurken, en keek schichtig om zich heen.
“Ik ben het monster geworden wat jullie van mij maakten,” fluisterde hij, “En jullie zijn verbaasd. Ik haat jullie.”
Hij siste hard en gemeen, als een lekke opblaasboot waar iemand plotseling op gaat liggen. Daarna sprong hij op vanuit zijn hurken, om met korte gehaaste pasjes van zowel handen als voeten weg te schuifelen.
“Waarom haat hij ons,” vroeg Keesfan’s moeder geschokt, door haar tranen heen, “Wij zijn zijn familie! Waarom doet hij zo… Boos!!”
“Alsof wij degenen zijn die maar lukraak een erectie krijgen wanneer het niet hoort. Of niet wanneer wel, natuurlijk,” voegde Keesfan’s vader snel toe voor nuance. Maar nog steeds briesend van woede riep hij zijn zoon na, voor de vorm wijzend naar de gebroken moeder van Keesfan:
“Dat is de prijs die jij betaald voor ons verdriet!”
Noot van de schrijver: oei oh jee, nou, na het weekend maar weer verder hopen dat alles goed komt enzo :-(
