In Zunderdorp vond mijn zoon een klavertje vier. En dat terwijl hij er op dat moment helemaal niet naar op zoek was, zou hij later vertellen. Zo gaat dat in het leven, zei ik, terwijl ik op een van mijn stokpaardjes klom: je vindt nooit wat je zoekt.
We waren op bezoek bij vrienden, van wie het dochtertje er eerder op de dag een had gevonden. Tot dat moment had mijn zoon nog nooit van het fenomeen klavertje vier gehoord. Maar nu dus wel. En ging hij zelf ook op zoek. Dus toen mijn zoon me een klein kwartier later kwam vertellen dat hij een klavertje vier gevonden had, geloofde ik hem aanvankelijk niet. Maar het was echt zo. Hij had een klavertje vier gevonden. Op een moment dat hij juist eventjes niet aan het zoeken was, zoals ik zei. Het was kortom weer eens een gezegende dag.
De rest daarvan speurde hij grasveldjes af. Zonder iets te vinden natuurlijk. Want je zoekt nooit wat je vindt. Maar dat had ik ook al gezegd. Mijn zoon vroeg hoe zo’n klavertje vier werkte. Hoe zorgt het voor geluk? Kan je een wens doen? Want dan zou hij wensen dat hij de hele tijd klavertjes vier zou vinden. Je kan het proberen, zei ik, maar ik denk niet dat het zo werkt. Maar hoe dan wel? Waarschijnlijk moet je het bij je houden. En dan krijg je geluk. Of ben je al een geluksvogel en wordt dat bevestigd door de vondst van een klavertje vier. Een klavertje vier is immers zo zeldzaam, dat je wel geluk moet hebben als je er een vindt.
Hij zocht verder. Ik las dat de Zwitser Ramon Mayer 869 klavertjes vier had gevonden (en 1 klavertje één, 5 klavertjes twee, 147 klavertjes vijf, 4 klavertjes zes en 1 klavertje zeven). Dat ga ik niet aan mijn zoon vertellen. Ramon Mayer is ongetwijfeld inmiddels naar de eeuwige klavervelden vertroen nadat hij zich verslikte in een stukje paprika en niemand om zich heen had om de Heimlich manouvre uit te voeren.
De volgende dag opende ik een keukenkastje boven mijn hoofd. Als door een wonder wist ik de naar beneden flikkerende ovenschalen op te vangen.
Maar het kan natuurlijk ook dat clarabella een duister verleden heeft. Uit de oude donald ducks uit de veertiger jaren bleek dat ze geboren was in een hut en daar misbruikt is door haar oom Tom. Dat ze daardoor ongevoelig blijkt voor het fenomeen paardepoot maakt dat natuurlijk niet minder schrijnend. En karel begrijpt dat niet want ze wil er niet over praten en vervalt ondanks zijn aandrang, in een staat van immobiliteit die karel extra opwindt omdat die in zijn jonge en meer bronstige jaren op het mortuarium heeft gewerkt. Ik bedoel maar: het kan toch best een werkbare relatie zijn
Oepsie. Verkeerde draad. Excuses!
Ik vind em hieronder leuker! Lekker random na zo’n prettig stukje commentaar te lezen over een misbruikt disney karakter.
Ik zat trouwens nog te denken- wacht, ze is een koe, daar kan een fucking boerenarm in, misschien is het gewoon simpel een kwestie van niks voelen. Maar een normale koe is echt 1000 kilo ofzo- Clarabella heeft het ziekelijke schoonheidsideaal van een westers mens! Dus EN anorectisch, en op ZEKER dat je dan die karel paardenlul in je voelt. Mij maak je niks wijs.
Anyhoo, ik hoop op een werkbare oplossing. Dat zeker. De wereld is al duister genoeg.
Ik heb er nooit een gevonden, denk ik. Wel heb ik ooit een lelijke jaap in mijn hand gekregen toen ik een uit de kast vallende pot tegen het deurtje kapotdrukte om hem te redden. Zo zie je maar weer.
Precies. Zo zie je maar weer.